Mijn hypochondrie heeft met grote regelmaat een beetje geruststelling van de huisarts nodig. Ik ben dan ook een trouwe bezoeker van de huisartsenpraktijk. Bellen doe ik liever niet, want in mijn beleving sta ik in de telefoon als ‘Mevrouw De Hypochonder’. Als ik bel, ben ik altijd bang dat ze denken: O, die weer. Wat nu weer? Die gaan we niet inplannen, want die stelt zich toch aan.
Omdat ik een veel geziene gast ben in de huisartsenpraktijk, ben ik inmiddels ook voor de doktersassistente een bekende. Vandaag breng ik een ode aan haar*.
De doktersassistente is de vrouw die de hele dag met veel geduld de telefoon opneemt. Ze beoordeelt de ernst van de klachten aan de andere kant van de lijn en plant de beller in voor het spreekuur. Tussendoor verwijdert ze wat hechtingen, stuurt dossiers door, werkt de administratie bij, maakt een uitstrijkje, stipt wratten aan en spuit wat oren uit.
En dan, tussen alle telefoontjes en andere taken door, sta ik weer voor haar balie. Ik huil, want ik ben net bij de huisarts geweest en had een nogal heftig gesprek. Ze doet niet moeilijk. Het is eigenlijk al pauze, maar ze neemt de tijd en maakt een vervolgafspraak voor me. Ze maakt een lange afspraak, want ze weet inmiddels dat ik dat nodig heb, zonder dat ik dat nog hoef te vragen. Erom vragen vind ik niet fijn en dus ben ik haar in stilte dankbaar. Ze wenst me sterkte en knikt me ten afscheid vriendelijk toe. Vriendelijke mensen zijn trouwens ook een beetje eng, want daar moet ik van huilen.
Soms durf ik, ondanks dat ik denk dat ze daar van alles van vindt, de doktersassistente te bellen. Op een dag ontdekte de hypochonder dat ik dood zou gaan. Ik had dus een dokter nodig, liefst die dag nog. Ik repeteerde wat ik zou zeggen en pakte de telefoon. Aan de andere kant van de lijn werd me gevraagd of ik die afspraak vandaag nog wilde. “Dat zou wel fijn zijn, maar ik denk dat dat niet kan?” Dat zou inderdaad lastig worden en ze zocht een plekje voor me wat later in de week. Ze vroeg me wat er aan de hand was. “O, paniek. Gaat wel weer over.” Ik had mezelf onder controle. Maar toen werd ze heel vriendelijk: “Ja, je weet dat dat weer over gaat, maar dat kan ook heel heftig zijn, dus als het niet lukt, moet je vandaag nog een keer bellen.” Snikkend door al dat lieve begrip hing ik op. Ik droogde mijn tranen en ging naar mijn werk. Alleen al haar begrip had voor rust gezorgd.
Ik belde ook een keer nét voor het weekend. De paniek kreeg de overhand en de hypochonder was druk. Ik twijfelde of ik wel of niet zou bellen. Als ik bel, wat denken ze dan van me? Als ik niet bel, wordt het dan een paniekweekend? Ik besloot de gok te wagen. Met trillende handen belde ik. Ik legde de assistente mijn probleem voor. Paniek, waarschijnlijk niks ergs, maar wel iets waarvan ik het eng vond om er het weekend mee in te gaan. Ik dacht natuurlijk dat ze zou zeggen dat ik me niet aan moest stellen en dat het wel over zou gaan. Maar ze luisterde, bleef rustig, legde uit dat mijn vaste huisarts vrij was, maar dat ik bij een andere arts ingepland kon worden. Ik was haar diep dankbaar. Toen vroeg ze nog iets engs: “Lukt het om die twee uurtjes nog te wachten?” Ja, dat kon ik. En dat was vriendelijk, dus de tranen begonnen al te branden.
Ik ging naar de huisarts. Na vijf minuten stond ik, gepijnigd en gerustgesteld, weer buiten. Toen ik langs de assistente liep, knikte ze me vriendelijk toe. En ik haar. Dankjewel, betekende dat. Dankjewel dat je altijd zoveel geduld hebt, nooit zegt dat ik zeur en altijd probeert om als ik dat nodig heb een plekje voor me te vinden op het spreekuur.
*Voor zover ik weet, leest ze niet mee, maar laat dit dan een ode aan de doktersassistente in het algemeen zijn. Wie de schoen past…En voor mij wel zo veilig en anoniem als ze niet reageert.
