De regeltjes

Regels. Ze zijn best handig en geven vaak wat structuur. Maar we kunnen er soms ook wat te star mee omgaan.

Nadat diverse behandelingen, verspreid over meerdere jaren, niet het gewenste resultaat hadden gehad, kwam ik op een (lange!) wachtlijst te staan bij een instelling gespecialiseerd in het behandelen van mensen met angsten, zoals mijn hypochondrie. Ik vond het een eng traject, maar wilde het ook een kans geven. Ik toog met knikkende knieën naar de intake. Vooraf had ik uiteraard heel goed nagedacht over of ik de mensen daar zou vertrouwen en over wat ik wel en niet zou gaan zeggen. Ik zocht de balans tussen duidelijk maken hoe het echt met me gaat en tegelijk de mensen niet al te ongerust maken.

Mijn zorgvuldige voorbereidingen lieten me tijdens de intake een beetje in de steek, want ik zei wat dingen waarvan ik had bedacht dat ik die beter niet kon zeggen. Een tweede gesprek volgde, met het eerste voorstel voor een behandelplan. Dat plan moest nog door het team, maar er werd gedaan alsof dat maar een kleinigheidje was. Het behandelplan klonk eng: Twee keer per week behandeling, geen bezoekjes meer aan de huisarts en dus geen geruststelling meer. De hypochonder werd er bang van. Mijn verstand wist dat dit een kans was die ik zou gaan grijpen. Ein-de-lijk uit de spiraal van de hypochondrie.

Een paar dagen na de intake ging de telefoon. “Uit uw dossier blijkt dat er nog niet voldoende is gedaan om u hier al te kunnen behandelen.” Boem. Ik voldeed dus niet aan de regeltjes. Ik schoot, natuurlijk pas nadat ik het gesprek beleefd had beëindigd, in paniek. Ik had iemand vertróuwd, ik had gedacht dat ze me zouden hélpen, ik had gedacht dat dit m’n allerlaatste kans was om beter te worden en hoewel ik het doodeng vond, had ik me voorgenomen er vol voor te gaan. En nu heb ik nog niet genoeg gedaan? Ik, die al jaren van de ene naar de andere therapeut ben gegaan. Niet omdat ik dat zo nodig wilde, maar omdat ik niet altijd paste bij de geldende regeltjes. Ik, die ook de dingen deed waar ik niks in zag. Ik, ja.
Ze hebben in de GGZ regels en daar houden ze zich aan. Ik had inderdaad al vele therapieën gehad, maar het juiste woordje stond er niet tussen. Exposure moest ik doen. En dat stond nergens beschreven, hoewel ik het wel had gedaan.

De mens achter de regeltjes? Dat was ik in dit geval. Ik pas misschien niet binnen alle regeltjes, maar ik leid wel al járen een leven dat geleid wordt door angst. Dat moet een keer klaar zijn. Deze instantie leek me daarbij te kunnen helpen, nadat ik al zo’n beetje alles had geprobeerd.
Ik ben leerkracht geweest. Ik heb al doende geleerd niet te kijken naar de regeltjes, maar naar de kinderen. En nu zou ik een oproep willen doen aan de mensen in de GGZ: Zullen we kijken naar de cliënten in plaats van naar de regels? Wat hebben ze nodig? Kan de instelling dat bieden? Als het antwoord ja is, help dan en vink niet eerst alle regeltjes nog eens af. Dat scheelt de instelling een berg administratie en de cliënt een poosje wachten en een enorme hoeveelheid frustratie.