Weekendhoofd

De meeste mensen kijken steeds weer uit naar het weekend. Ik ook, maar de laatste jaren vond ik weekend wat lastig. De week vol werk, angsten en gedachten putte me zó uit, dat ik in het weekend sliep en op de bank hing. Mijn hoofd draaide in zo’n weekend dan overuren. Ik nam de week nog een keer helemaal door, bereidde me voor op de week die komen ging, maakte me vooral heel veel zorgen over de komende week en bovendien had de hypochonder in me ook altijd volop aandacht nodig in het weekend. Leuke dingen doen zat er even niet meer in.

Al die dingen maken dat het weekend voor mij heel lang een strijd is geweest en dat soms nog steeds is. Mijn weekendhoofd is duf en draait tegelijk overuren.

Het kan ook anders! Mijn altijd overuren draaiende hoofd werd op een zaterdag wakker en had besloten ook mee te doen met het fenomeen weekend en vrij zijn. Het begon al bij het wakker worden. Ik had de héle nacht geslapen (waar vind je het nog?) en had ’s morgens een gevoel dat heel dicht in de buurt kwam van uitgerust zijn. Dat gevoel had ik ook al in tijden niet gehad. Ik had een rare week achter de rug, met veel spanning over of een therapie wel of niet door zou gaan en met veel emoties. De tranen hadden rijkelijk gevloeid en die putten me altijd uit. Ik had dus gerekend op een pittig weekend. Het liep heerlijk anders!  

Die bewuste zaterdag werd ik wakker met het idee dat ik uit bed wilde. Ik wilde iets dóen, iets ondernemen. Ook dat gevoel ontbreekt vaak. Er was nog een gevoel dat vaak afwezig is: Ik had zin om andere mensen te zien, iets af te spreken. Dat deed ik dus ook snel, voor dat gevoel weer zou verdwijnen. De zeurende hoofdpijn, die me al dagen kwelde, was verdwenen.
Ik had spierpijn, maar de hypochonder had er maar zó kort een mening over, dat ik daar niet eens aandacht aan besteedde. De zon scheen. Ik wilde naar buiten. Ik betrapte mezelf erop dat ik in huis liep te zingen. Dat deed ik vroeger bijna altijd, maar had ik al heel lang niet gedaan.

Zo wilde ik iedere week wel een weekendhoofd hebben!
Een heel klein angstig stemmetje riep: Je weet dat dit binnen een uur of een dag anders kan voelen? Dat weet ik. En dat is júist waarom ik er zo van geniet. Dit goede uurtje, deze goede ochtend had ik te pakken. Na een poosje begon de vermoeidheid weer om aandacht te vragen. Maar het gaf niet. Ik had gezien hoe het ook kan. En er hing een belofte in van meer goede uren en dagen. Ik kan niet wachten!