De snooze-knop

De ochtenden zijn niet mijn ding. Ik ben het schoolvoorbeeld van een avondmens. ’s Morgens moet je mij vooral niets vragen of vertellen, want ik geef geen antwoord (ik deel liever een klap uit) en ik luister ook niet naar je.

Toch ging op werkdagen iedere keer weer die wekker. Ik was er geen vrienden mee. Meestal werd ik net voor de wekker begon te piepen wakker. Ik wierp een blik op de tijd en zag dan dat het moeilijkste moment van de dag, namelijk de stap het bed uit, bijna aanbrak.

Dan klonk het gepiep. Vol overtuiging duwde ik op de snooze-knop. Vier minuten later klonk weer gepiep. Hetzelfde gebaar. Dit herhaalde zich een paar keer, gemiddeld een uur lang. Ik had dan ook een groot probleem toen ik een nieuwe wekker kocht die na een half uur gewoon stopte. Ik versliep me hopeloos. Want laat ik vooropstellen dat snoozen bij mij gewoon slapen betekent en niet iets tussen slapen en waken in. Die vier minuten tussen het gepiep door slaap ik echt weer. Nu mijn wekker me na een half uur in de steek begon te laten, moest ik iets anders verzinnen. Behalve de wekker op mijn nachtkastje zette ik vanaf dat moment dus ook een wekker op mijn telefoon. Verstandig als ik ben, stelde ik die in op maximaal drie keer snoozen met tussenpozen van vijf minuten. En die wekker op de telefoon begon als de wekker op het nachtkastje stopte. Als mijn telefoon ging, wist ik dus dat het snoozen bijna voorbij was en ik echt de stap uit bed moest gaan wagen.

Zo ging het jaren. Maar nu dus niet meer.
Ja, ik zet nog steeds twee wekkers, maar dat komt omdat die ene op het nachtkastje op sommige tijden ineens niet meer piept. Mijn telefoon wekt me dan alsnog.

Waarom ik dan niet meer minstens een uur lekker lig te snoozen? Dat is de schuld van één van mijn vroegere huisartsen. Jaren geleden vertelde ik hoe moe ik was. Ik legde haar uit dat ik echt met geen mogelijkheid mijn bed uit kon komen. “Ik lig gewoon een uur te snoozen. Minstens.” Ik dacht daarmee uit te leggen hoe ‘ernstig’ het was. Ze luisterde. Mijn bloedwaarden verklaarden ook wel iets van de vermoeidheid, maar lang niet alles. Ik ging met een recept de deur uit, om die bloedwaarden weer wat op te krikken.
Maar toen, bij de deur, zei ze nog wat: “Als je zo moe bent, zou ik gewoon m’n wekker een uur later zetten. Dat is beter voor je dan een uur snoozen.” Ik vond dat grappig, maar ik geloofde haar niet. Ik deed het dan ook niet.

Pas jaren later nam ik haar advies ter harte. De wekker ging later en ik stond mezelf nog hooguit drie keer snoozen toe. Ik moest haar gelijk geven. Snoozen is fijn, maar gewoon je wekker een uur later zetten, werkt eigenlijk vele malen beter en maakt de stap uit bed een stuk minder dramatisch!