Communiceren kun je leren?

Al eerder schreef ik een blog over de regeltjes in de GGZ. In deze blog gaat het verhaal verder.

Nadat bleek dat ik niet aan alle regeltjes voldeed, vroeg ik de instantie waar ik mijn laatste hoop op had gevestigd om contact op te nemen met de huisarts. Dat deden ze. Hij vertelde ze precies dezelfde dingen als ik. Hij legde uit dat ik een toneelschooldiploma op zak heb en dat het daarom wel líjkt alsof alles prima gaat, maar dat het er vanbinnen heel anders uitziet. En ik vond stiekem dat ik van iemand in de GGZ had kunnen verwachten dat ze daar rekening mee zouden houden.

Een week later ging de telefoon. Na contact met de huisarts en één van mijn vorige behandelaren, zag men in dat er wel degelijk sprake was van een behoorlijk probleem en dat er nu echt hulp nodig was. Er werd een voorstel gedaan voor groepstherapie. Ik schoot direct in dikke paniek. Het eerste voorstel was een individuele therapie geweest. Dat vond ik eng, maar ik had me voorgenomen daar helemaal voor te gaan. En nu kwam er ineens een groep om de hoek kijken? Ik had al gezegd dat ik een groep geen optie vond. Een groep voelt voor mij niet veilig. Ik zou grappen maken. De rest zou zich óf kostelijk vermaken met mij erbij óf zich vreselijk ergeren aan mij, maar zelf zou ik er niks aan hebben. Ik zou constant om de echte problemen heen blijven draaien. En omdat ik mijn toneelschooldiploma op zak heb, zou niemand dat merken. Dat heb ik bij een eerdere therapie ook al bewezen. Ik wist wat ik moest antwoorden op de vragen, gaf die antwoorden en ziezo, probleem opgelost. En ja, dat deed ik zelf, maar ik deed dat omdat er geen vertrouwen was. Vertrouwen is een kernwoord.

Na overleg met diverse hulpverleners besloot ik het gesprek over de groepsbehandeling aan te gaan. Ik zou uitleggen waarom ik denk dat ik niet in een groep behandeld kan worden. Daarna zouden we verder kijken.

Ik kreeg een telefoontje met een datum voor de intake.
Een dag later kwam de brief met de afspraakbevestiging. In de bijgevoegde folder was enkel informatie te vinden over een opname. Opnieuw paniek. Ik pakte direct de telefoon en vroeg of de intake zou gaan over opname of dagbehandeling in een groep. Het secretariaat wist het niet en begreep ook niet waarom ik daar zo’n punt van maakte. Ik legde uit dat ik niet zou komen als het een gesprek zou worden over opname. Dat viel niet helemaal lekker. Ik belde vervolgens maar even naar degene die de intake had gedaan en had gezegd dat het om een dagbehandeling ging. Die was vrij. In pure paniek greep ik toen de laatste strohalm, genaamd de huisarts. Daar adviseerden ze me om zelf nog een keer met de instelling te bellen. En daar kwam de aap uit de mouw: “Dat heeft geen zin. Wat ik zeg, geloven ze niet. Ze geloven het pas als de dokter het zegt, want ik ben gek.” Au, au, au. Dat deed pijn. Maar het was waar. Ik belde opnieuw de instelling en vroeg hen voor de komende intake contact op te nemen met de huisarts. Daar deden ze moeilijk over. Ik legde uit dat ik me niet serieus genomen voel en dat ik weet dat ze de huisarts wel serieus nemen. Ze zou het verzoek doorgeven.

En ik? Ik voelde me onbegrepen. Als je in de GGZ werkt, zou je toch moeten snappen dat iemand schrikt als er onaangekondigd ineens een folder over opname in de brievenbus ligt? En als iemand dan belt, kun je toch even aangeven waar de intake om gaat? Blijkbaar niet. Mijn vertrouwen in de instelling was nul. Inmiddels is het vertrouwen ver onder het nulpunt gezakt. Maar iemand moet me helpen, dus ik laat nog heel even met me sollen.

Disclaimer: Ik begrijp heel goed dat één en ander ook aan mij ligt en dat niet iedereen in paniek raakt van alleen een folder in de bus. Maar ik wil hiermee laten zien hoe het in mijn hoofd werkt.