“Ze luistert naar me!”

“Ik wil je helpen,” zei de hulpverlener die een intake met me deed. Ze had nogal een achterstand wat betreft mijn vertrouwen. Ze werkte namelijk bij de instelling waar ik al eerder over schreef dat ze er graag de regeltjes volgen en dat ze qua communicatie nog wat konden leren.

De paniek over deze onzekere intake was dusdanig groot geworden dat ik de huisarts nodig had om wat rust in de tent te brengen. Hij was het slachtoffer geworden van mijn agressieve vorm van paniek. Ik vond dat hij was overgehaald door de instelling. “Ik weet niet wat dat mens gezegd heeft, maar nu moet ik ineens groepstherapie doen en twee weken geleden waren we het er nog over eens dat dat een slecht idee was.” Hij begon over de regeltjes en “dat het over het algemeen zo werkt bij jouw diagnose dat behandeling in een groep succesvol is.” Ik werd daar alleen maar bozer van. “Ik bén niet mijn label, ik ben een méns. En bij mij werkt het anders. Waarom snapt niemand dat?” Die woede en frustratie uitte ik telefonisch. Een dag later zat ik in de spreekkamer en hoorde ik wel wat ik wilde horen: “Ik heb gezegd dat ik het geen goed idee vind. Maar ik weet niet of je er echt onderuit komt. Het is een onderdeel. Er is ook individuele begeleiding. Ik heb die mevrouw gesproken met wie je de intake hebt en die weet er dus van.” Ik wist niet meer wat ik er allemaal van moest denken. De huisarts had nog wel een idee: “Je kunt ook gewoon naar die groep gaan en ze dan laten zien wat er gebeurt. Dan merken ze het snel genoeg.” Stiekem vond ik dat wel grappig. Ik zag namelijk voor me hoe ik daar die hele groep zou ontregelen. Want dat kan ik.

Ik ging naar de intake, met een groot gevoel van wantrouwen. Bij binnenkomst was ik al volledig overprikkeld. Er liepen véél cliënten door de gangen en er was véél herrie. Bestek dat werd opgeruimd, mensen die liepen te fluiten in de holle ruimtes en mensen die naar elkaar schreeuwden. Niet zo’n goed idee, vond mijn overprikkelde hoofd.

Ik werd uit de wachtkamer gehaald. De spanning was dusdanig hoog dat mijn grapjesmasker dienst weigerde. De hulpverlener dacht het gesprek te gaan voeren, maar ik niet. Ze legde me uit waarom ik er was en dat ze mijn huisarts had gesproken. Ik zei al heel snel: “Ik wil hier niet zijn.” Zo, dat was maar gezegd. Vervolgens las ik de twee blogs voor die ik had geschreven, omdat ik in geschreven woorden beter kan uitdrukken hoe het echt zit dan in gesproken woorden. Daar braken direct de tranen door alle maskers heen. En…ze wist haarscherp samen te vatten wat mijn problemen met deze instelling waren.

Ze legde me uit dat ze in deze intake met mij wilde kijken wat het beste voor me zou zijn. “We kijken wat jij nodig hebt.” Ik geloofde dat niet en dat was duidelijk te zien. “Dat geloof je niet? Je huisarts geloofde het ook al niet toen ik dat zei en hij zei dat je er zo doorheen zou prikken.” Oeps. Hier scoorde de huisarts honderd punten. En ik schaamde me voor alles wat ik in de laatste contacten tegen hem had gezegd. Hij had me dus wel degelijk begrepen en de boodschap heel helder overgebracht naar de GGZ-instelling. Terwijl de hulpverlener even wat te drinken haalde, appte ik snel een vriendin: “Ze luistert naar me!”

Aan het eind van de intake stelden we vast dat er echt nog wel iets te proberen viel vóór groepstherapie. Ze wilde me dus weer terugsturen naar de poliklinische, individuele behandeling. Maar…één en ander moest nog wel door het team. Daar zou ze me tien dagen later over bellen.

Drie dagen na de intake ging de telefoon. “Ik wil je vast laten weten dat het team akkoord is met ons voorstel. Volgende week hebben we een telefonische afspraak en dan hebben we het er uitgebreid over, maar ik wilde je niet zo lang laten wachten.” Zie je, ze snapt me.

Ik bedankte haar hartelijk en haalde opgelucht adem. Nog niet álle onzekerheid was weg, maar één ding was zeker: Ze had naar me gelúisterd. Ze had écht naar me geluisterd. Ze had gekeken naar het mens achter de standaardbehandeling. En…ze had me begrepen! Hulde aan deze hulpverlener, maar minstens net zoveel hulde aan de huisarts die haar had ingefluisterd hoe ik in elkaar zit.