Heel lang heb ik mijn naaste omgeving niets verteld over mijn psychische klachten. Ik schaamde me, hoopte dat het wel weer over zou gaan en, misschien wel de voornaamste reden, ik wilde niemand ongerust maken. Er waren een paar mensen die wisten hoe het zat, maar ik probeerde dat aantal tot een minimum te beperken.
Totdat het niet meer ging. Het ging dusdanig slecht dat het noodzakelijk werd mijn naasten op de hoogte te brengen van mijn strijd. Dat had ik veel eerder moeten doen, maar nu kon ik het echt niet meer uitstellen. De reacties waren in de meeste gevallen vol liefde en begrip. Mensen hadden het graag willen weten, zodat ze me hadden kunnen helpen. Anderen boden me een plekje aan om even tot rust te kunnen komen of kwamen een avondje bij me langs.
Helaas stuitte ik ook op onbegrip. Eén van de opmerkingen die me het meest kwetste, was deze: “Depressie is ook een cultuurverschijnsel.” Deze opmerking kwam van een persoon waarvan ik begrip had verwacht. Daar had ik ook op gehoopt. Deze persoon legde uit dat de laatste jaren steeds meer mensen gebruik zijn gaan maken van psychische hulp en dat het aantal mensen dat antidepressiva slikt enorm is toegenomen de laatste jaren. Ik was zó perplex dat ik niets wist te zeggen. Dat heb ik niet snel. Mijn gesprekspartner legde me uit dat mensen vroeger ook niet altijd blij waren en bijvoorbeeld soms ook last hadden van een postnatale depressie, “maar dan gingen ze ook gewoon door. Al dat erbij stilstaan en die hulp en medicijnen is echt iets van de laatste tijd. Dat is iets van onze cultuur.”
Zoals ik al schreef, was ik dusdanig perplex dat ik echt niet wist wat ik moest zeggen. De opmerking had me pijn gedaan. Nog weken kwam hij in mijn hoofd terug. En opeens wist ik waarom het zo’n pijn deed. Ja, de laatste jaren zijn steeds meer mensen hulp gaan zoeken en ja, er zijn steeds meer mensen antidepressiva gaan slikken. Maar zijn ‘wij’ daarom minder dan de mensen die vroeger gewoon maar doorgingen met hun leven? Ik denk het niet. Ik denk dat we van heel veel mensen van laten we zeggen zo’n halve eeuw geleden niet weten hoeveel lijden zij hebben gekend. Moeten ‘wij’ dan trots zijn op onze openheid? Trots is misschien niet het goede woord. Maar ‘wij’ hebben hulp nodig. En begrip. Met name dat begrip gaan ‘we’ niet krijgen door te zwijgen. Bovendien is het tijd om het stigma te doorbreken. Zoals uit de opmerking dat depressie een cultuurverschijnsel is weer blijkt, is dat schijnbaar nog steeds hard nodig.
Ik wil het hierbij dus nog één keer zeggen: Depressie is van alle tijden. De behandeling is in de loop der tijden ontwikkeld. Laten we daar blij om zijn, in plaats van elkaar erom veroordelen. En als je het niet snapt? Bijt dan maar een keer op je tong en zeg gewoon even niks. Daar worden veel mensen met een depressie nét een beetje minder depressief van.
Hoofdtaal 
Wat mooi omschreven ik vind sowieso leven en laten leven. Heb een beetje respect voor elkaar.:)
X Robin
LikeGeliked door 1 persoon
Wat fijn dat de meeste reacties heel warm en hartelijk waren en dat mensen willen helpen.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi geschreven. Toen ik er voor uit kwam dat ik last had van een depressie kreeg ik ook een hoop steun, maar ook een aantal van dat soort botte reacties. Ik vind het daarom mooi dat je hier zo open over schrijft, want ik vind het persoonlijk juist belangrijk om het taboe op psychische problemen te doorbreken, want dat taboe is er nog zeker, ondanks dat we er al opener over zijn dat tientallen jaren geleden.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik blijf het mooi vinden dat je zo open over je ervaringen schrijft ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk persoonlijk wel dat het van alle tijden is, maar het vangnet was toen zo groot niet en de mensen durfden er niet mee naar buiten te komen. Het is net goed dat er over gesproken wordt, dat er coachen zijn die helpen er sterker uit te komen. Een depressie kies je trouwens ook niet, het overvalt je. Trek je vooral op aan alles positieve opmerkingen, steun. Dat zal meer goed doen aan je hart en lijf 🙂
LikeLike
Ja, daar zeg je wat. Er zijn mensen die denken dat je op een dag wakker wordt en besluit depressief te zijn. Ach ja, ik denk maar zo, die mensen moeten heel gelukkig zijn dat ze niet snappen hoe het voelt.
LikeLike
Inderdaad gied dat je open bent en hulp vraagt en toelaat. Lukt ook niet bij iedereen in die situatie en dan is het nog lastiger voor de betrokkene en liefhebbende omstanders.
LikeGeliked door 1 persoon
Voor je gesprekspartner: de behandeling voor ziektes als kanker en diabetes is óók pas in de afgelopen jaren ontwikkeld. Daar ging je vroeger namelijk aan dood. Is dat ‘niet meer doodgaan’ een cultuurverschijnsel? Of ben je gewoon blij dat er goede behandelingen beschikbaar zijn?
Als we stoppen met ‘mentaal ziek’ anders te behandelen dan ‘fysiek ziek’, dan scheelt dat al een heleboel.
LikeGeliked door 1 persoon
Laat ik dit nu gewoon snappen!!
Knap dat je er zo open over schrijft.
LikeGeliked door 1 persoon
Gewoon lief zijn voor elkaar, dat zouden we moeten doen. En niet (ver)oordelen. En lief zijn. Tja, dat zouden we moeten doen.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi geschreven. En zo naar en zwaar die onbegrip. Hier heeft nooit iemand naast mijn ouders en zus iets over mijn depressies geweten. Nu praat ik er wel met de man over, maar echt uitgesproken heb ik het nooit. Ik kwam ( en kom ) altijd over als ‘die vrolijke’
LikeGeliked door 1 persoon
Ook ik ben altijd de drukke en vrolijke gangmaker. Maar dat is buitenkant. En nu vind ik het toch wel fijn dat mensen dat weten… Ik respecteer en begrijp het zeker als mensen een andere keuze maken en het niet vertellen, maar in mijn geval kon het niet meer anders. En achteraf is het voor mij zo beter dan al m’n spelletjes.
LikeLike
De waarheid zal, als gewoonlijk, wel ergens in het midden liggen. In de tijd dat mijn moeder het allemaal niet meer zo zag zitten ( jaren 50) werd dat “een zenuwinzinking” genoemd en werd daar niet zo openlijk over gesproken, ze werd tijdelijk opgenomen in een “rusthuis” en er kwam hulp in de huishouding die door de kerk geregeld was. Mensen zijn geen eenheidsworst en wat voor de één teveel is kan de ander gewoon aan. In de tijd dat ik het zelf even niet meer trok ben ik daar met behulp van een goede huisarts en een goede vriendin, met tijdelijk wat kalmerende pillen, best wel aardig doorgerold. Het is wel een teken des tijds dat mensen té veel hooi op de vork nemen en daar soms té makkelijk een pilletje voor krijgen in plaats van te bekijken waar het fout gaat. Dat gebeurt meestal pas als het écht helemaal fout gaat. Feit is dat , of je nou een been breekt of je hersenpan kreukels vertoont, je kunt niet zonder hulp en medeleven als is dat ook voor iedereen weer iets anders.
LikeGeliked door 1 persoon
Zwijgen is niet de juiste weg en je heb de koe bij de hoorns gevat en dat is de juiste weg.Zwijgen duwt je nog dieper.In alles zijn er mensen die willen luisteren en helpen maar er zijn er ook botte mensen die blijkbaar denken dat het wel zal overgaan en dat doet het echt niet.Moedig van je er over te spreken en een oplossing te zoeken.Bedankt voor het volgen van mijn blog
LikeGeliked door 1 persoon