Mijn hele leven op het wereldwijde web?

Een blog starten was al minstens tien jaar een droom van me, maar ik deed het nooit. Tot een paar weken geleden. Ik heb een blog. En waarom?

Mijn hele leven op het wereldwijde web?

Soms twijfel ik ontzettend. Moet ik echt mijn hele leven online zetten? Nee, dat moet ik niet. Wil ik dat? Nee, dat wil ik ook niet. Doe ik dat? Nee, zeker niet. Ja, ik ben heel open op deze blog, maar er zijn heel veel dingen die ik hier niet kan en wil plaatsen. Dingen die gaan over anderen, bijvoorbeeld. Dingen die gaan over mijn familie zal ik hier nooit plaatsen. Dingen die gaan over leerlingen en die niet zodanig geanonimiseerd kunnen worden dat iemand zich erin zou kunnen herkennen, zullen nooit geplaatst worden. Dat lijkt allemaal logisch. Maar dingen over mezelf dan? Over mezelf deel ik veel, maar ook niet alles. Als ik een gesprek met een hulpverlener heb gehad, maak ik daar altijd een verslagje van. Ik deel zo’n verslagje met een vriendin, maar zal dat nooit op de blog zetten. Ik zou wel dingen uit zo’n gesprek kunnen delen, maar nooit een volledig verslag. Want ook ik heb recht op en behoefte aan mijn privacy.

Is dat eerlijk?

Geeft deze blog dan een eerlijk beeld? Ik denk het wel. Ik denk dat op deze blog iets te lezen is over mijn strijd én iets te lezen is van de humor die ik gelukkig altijd heb kunnen behouden (en daar ben ik heel dankbaar voor, dat dat bleef). De nadruk ligt voor mij wel op het doorbreken van allerlei taboes rondom psychische gezondheid en daarom heeft dat tot nu toe de meeste aandacht, maar ik kan het ook niet laten om af en toe gewoon even een gezellig praatje de wereld in te gooien. En omdat ik zo vreselijk gek ben op boeken, hebben die ook een plekje op de blog gekregen.

Maar waarom dan die blog?

Ik startte dus een aantal weken geleden toch een blog. Ik had al een webadres aangemaakt en wilde me richten op boeken. Maar iets knaagde. Iets klopte niet. Ik had het er regelmatig over met de huisarts. Ik had al eens columns geschreven en als we het over schrijven hadden, zag hij een twinkeling in mijn ogen die op andere momenten maar al te vaak ontbrak. Toen kwam er een consult waarin ik behoorlijk overstuur was en opnieuw de vraag werd gesteld of er nog wat van me te lezen was online. Dat was er niet. En hoewel volledig in tranen, verliet ik de praktijk ook met de belofte dat ik er nog eens over na zou denken. Dat nadenken duurde niet lang. Ik maakte thuis direct een domein aan, zette de eerste blog (al láng daarvoor geschreven) online en vond dat heerlijk. Ik schreef weer! Ik schrijf weer! Ik vind het zó fijn om weer te schrijven. En waarom dan het geschrevene online publiceren? Omdat ik denk dat ik iets te vertellen heb. En omdat ik hoop dat ik er iemand, al is het er maar één, mee kan helpen. Omdat ik taboes wil doorbreken, want die zijn er nog veel te veel. En omdat schrijven mijn leven (heeft) verrijkt. Vind ik het dan nooit eng? Ja, ik vind het eng. De blog ‘Depressie is een cultuurverschijnsel’ heeft me bijvoorbeeld heel veel twijfel gekost. Kon ik dit publiceren? Wat als mijn gesprekspartner het zou lezen? Ik deed het toch. Het werd de best gelezen blog, binnen een dag al en dat vond ik veelzeggend. Dit was dus nodig. Het leverde mooie reacties op. En als mijn gesprekspartner het heeft gelezen, hoop ik maar dat diegene er iets van heeft geleerd. Datzelfde gold voor de blog ‘Christen en depressief’. Iemand die me ‘in het echte leven’ ook kent, vertelde me dat het lezen van mijn blog verduidelijkte hoe ik me voelde. Ik ga dus nog wel even door, voor anderen én voor mezelf, want er is nog zóveel te vertellen.