Al heel wat jaren moet ik gedoseerd leven, want mijn depressie zorgt voor enorme vermoeidheid. Heel lang betekende dat dat ik werkte en sliep en verder niks kon. Dat kon natuurlijk niet eindeloos goed gaan, maar ik dacht dat het op een dag beter zou worden en allemaal zou veranderen, zomaar vanzelf. Dat deed het niet.
Na jaren volhouden en vooral heel hard door blijven werken, brak het moment aan dat ik me, na overleg met behandelaars die me goed kennen, ziek meldde. Ik kwam thuis te zitten en ging op een andere manier doseren. Het was niet alleen meer werken en slapen, maar het werd goed voor mezelf zorgen en nog steeds heel veel slapen.
Toch vond ik het heel ingewikkeld. Er kwamen verjaardagen. Kon ik daar nog wel naartoe? Wat als mijn collega’s zouden weten dat ik wel op die verjaardag was, terwijl ik niet werk? Ik moest mijn boodschappen doen, want ja, eten groeit niet in mijn hal, en kwam in de supermarkt ouders van leerlingen tegen. Wat zullen ze nu toch allemaal denken? Ik vond een bezoek aan de supermarkt nog te verantwoorden, want ik moet nu eenmaal eten en drinken.
Ik ging een avondje uit, met de nodige voorzorgsmaatregelen. Ik lag ’s morgens lang in bed en ’s middags sliep ik ook nog een poosje. ’s Avonds ging ik op stap. Ik betrapte mezelf erop dat ik constant om me heen keek. Waren hier misschien ook collega’s of leerlingen of ouders? Die waren er niet. Ik voelde me daar opgelucht over. De volgende morgen werd ik pas heel laat wakker. Ik had enorme moeite met uit bed komen en hing de rest van de dag een beetje op de bank. Meer energie was er niet. Maar ik had wél een fijne avond gehad.
Elke dag ga ik naar buiten. Dat deed ik al voor ik me ziek meldde en doe ik nog steeds. Mensen zien me lopen of fietsen of in de auto stappen. Daar vinden ze in mijn beleving van alles van. Ik merk dat ik me daar soms door tegen laat houden. Ik werk niet, dan kan ik toch ook niet….? Toch probeer ik daar nu mee te stoppen. Nee, ik werk niet. En ja, ik ga wel naar familie en vrienden. Maar dat doe ik gedoseerd. Ik betaal er bovendien een prijs voor. Als ik vandaag een gezellige avond heb, ben ik morgen moe en komt er niets uit mijn handen. Dat zien anderen niet. Mensen die zien hoe ‘gezellig’ ik nog van alles onderneem, zien niet dat ik daar van alles voor moet doen en laten. Ze zien niet dat ik daar achteraf een behoorlijke prijs voor betaal. Die prijs is het altijd waard, want als iets de prijs niet waard is, sla ik over. Maar het is een onzichtbare prijs.
Ik weet dat er een enkeling is die inderdaad redeneert dat ik niets leuks zou mogen doen, maar gelukkig zijn er ook vele anderen. Op straat sprak iemand me aan: ‘Misschien vind je het heel vervelend dat ik je aanspreek, maar ik wil gewoon even zeggen dat ik altijd zo blij ben als ik je weer zie lopen.’ Zo kan het dus ook. Dat helpt me om die andere meningen meer en meer naast me neer te leggen. Ja, ik ga wel naar verjaardagen (als ze me de prijs waard zijn) en ja, ik doe soms leuke dingen met familie of vrienden. Maar ik betaal er ook de prijs voor. Ik leer de balans te vinden en ik ga mezelf niet meer verantwoorden voor de dingen die ik doe. Hooguit verwijs ik nog naar deze blog, in het vervolg…
Hoofdtaal 
Het lijkt superlastig om een goed evenwicht te vinden voor jezelf. Petje af voor hoe je daar een weg in zoekt. En ik werd helemaal blij van die opmerking die je noemt van die persoon die zei dat hij/zij blij was om je weer te zien lopen : )
LikeLike
Dank je wel voor deze blog! Het is alsof ik mijn eigen leven zie. Sinds een aantal jaren ben ik afgekeurd, maar oef, mensen vinden dat ik toch maar moet werken. Jouw blog bemoedigt daarin en geeft steun en begrip. Met een depressie ‘boven water blijven’ is al een fulltime job. Toch schrijf je nog mooie blogs. Je verstaat de kunst van het schrijven:-).
LikeLike
Mooi om te lezen dat je er steun in vindt. Dat is één van de doelen van mijn blog…
LikeLike
Dit herken ik heel erg! Wat mooi dat je dit schrijft! Ik heb maanden thuisgezeten omdat ik oververmoeid was. Langzamerhand kon ik steeds weer meer doen (wat fantastisch is!) maar ik was wel altijd bang dat mensen dachten ‘waarom kun je dit dan wel?’ Maar precies wat je zegt, je maakt keuzes en je betaald er een prijs voor. Maar het is nou juist zo goed om (leuke) dingen te doen! 🙂
Prachtig dat die persoon je aansprak! ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet nog dat mijn exman overspannen was en dat hij met hetzelfde worstelde. Had ik maar mijn been gebroken zei hij vaak. Dan zien mensen wat er aan de hand is. Ik vind het jammer dat je zoveel energie steekt in wat mensen misschien denken, terwijl ik het tegelijk dus ook heel logisch vind dat je dat denkt. Sterkte!
LikeLike
Ja, het zou inderdaad makkelijk zijn als mensen konden zien wat er met me aan de hand is. Maar ik leer steeds meer op mijn eigen inzicht te vertrouwen. Ik ben niet aan het spijbelen. Ik ben ziek.
LikeLike
Zeker heel erg herkenbaar! En zo lastig inderdaad. Ben heel blij dat ik niet meer in die positie zit, want ook dat kost heel erg veel energie. Het schuldig voelen om er wel op uit te gaan en niet te werken. Ik heb wel geleerd dat het allerbelangrijkste is dat je als persoon zelf eerst alles op de rit hebt. Eerst goed voor jezelf zorgen, en dan pas kan je goed voor anderen zorgen ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Je moet er een hoop voor laten en mensen zien dat niet. Laat los wat mensen denken dat maakt het niet beter. Dat gezeur verdien je niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben blij dat die tijd achter mij ligt. Dat ik weer ‘gewoon’ ben.
Ik had ooit drie bazen. Twee begrepen dat ik tijdens slechte dagen (fibromyalgie) niet of nauwelijks kon werken, maar wel even bij de buurvrouw koffie kon drinken. De derde had daar wat meer moeite mee.
Tot een feestje van de zaak. ‘Ik was even enorm aan het genieten op de dansvloer, schoot over mijn grens heen. Van stralend naar vaatdoek in 1 seconden. Vanaf dat moment begreep hij beter hoe snel die pieken en dalen kwamen.
Verder heb ik mij weinig aangetrokken van collegae. Als ik het kon verantwoorden, dan moesten zij het maar accepteren. Ik ken mijn lijf beter dan dat zij het kennen. Hoewel, de meeste snapte het ook. Heb nooit commentaar op activiteiten tijdens ziekzijn gehad. Eerder begrip. De afkeuring (het idee van) zat veel meer in mijn hoofd, dan in dat van mijn collegae.
LikeGeliked door 1 persoon