Stel je voor dat je ineens zonder stroom zit in je huis. Je hebt de stoppenkast uiteraard al gecheckt, want ja, daar zou de verklaring kunnen liggen. Niets te zien. Je hebt bij de buren geïnformeerd of er misschien een stroomstoring is, maar nee, de buren hebben gewoon stroom. Er is dus ergens bij jou in huis iets mis. Maar wat? Je belt een monteur van het één of andere installatiebedrijf en legt je probleem voor. De monteur komt bij je thuis en vraagt je wat er aan de hand is. “Ik heb geen stroom.” Hoe zou je het vinden als die monteur jou vervolgens zelf naar de oorzaak daarvan zou laten zoeken? Ik zou dat vreemd vinden. Ik heb per slot van rekening niet voor niets een monteur laten komen.
En toch is dit vaak wel wat artsen bij mij doen. Ik weet niet of dat komt omdat ik een hypochonder ben of dat dat bij iedereen zo gaat, maar mij overkomt het geregeld. Ik kom bij een arts, leg mijn klacht voor en krijg vervolgens de vraag: “Waar denk je zelf aan?” In mijn geval is het antwoord daarop niet zo heel moeilijk, want bij mij betekent elke klacht hetzelfde: Ik ga dood. Dat zeg ik echter alleen bij mijn vaste huisarts, die dan standaard als antwoord geeft: “Dat is geen nieuws. En dat ga je ook, alleen zijn we het niet eens over het moment waarop.” Bij andere (huis)artsen zeg ik gewoon dat ik het niet weet. Als ik zelf had geweten wat er aan de hand was, zou ik toch niet zijn gekomen? Dan had ik zelf ook wel een oplossing kunnen bedenken. Of ik had in mijn inleidende verhaal gezegd: “Ik heb dit en dat, ik heb die en die medicijnen nodig.” Maar ja, zo werkt het niet.
Ik heb bij de huisarts weleens mijn onvrede over deze vraag laten merken. Ik denk dat de vraag bedoeld is om mij serieus te nemen, maar ik voel me dan juist verre van serieus genomen. Ik voel me dan behandeld als hypochonder. Die bedenkt toch bij alles allerlei ziektes? Waarom vraagt een arts dan aan mij wat ik zelf denk? Om dan alleen dat stukje maar te checken en vervolgens mijn klacht niet serieus te nemen?
Onschuldig voorbeeldje: Stel, ik kom met een pijnlijke arm. Ik zou kunnen antwoorden op de vraag “Wat denk je zelf?” dat ik denk aan een verrekte spier. Wordt er dan ook nog rekening gehouden met bijvoorbeeld een peesontsteking of wordt er dan alleen gekeken of ik een spier heb verrekt? Het moge duidelijk zijn, in mijn hoofd veroorzaakt deze vraag chaos.
Mijn huisarts heeft me weleens uitgelegd dat artsen die vraag aan iedereen stellen en niet alleen aan hypochonders. En toch voelt die vraag niet goed. Nogmaals, als ik het zelf had geweten, was ik niet gekomen. Ik wil weten wat de arts denkt. Dus op de vraag waar ik zelf aan denk, antwoord ik alleen nog dat ik geen idee heb en vervolgens laat ik de arts zijn werk doen. Misschien kan ik in het vervolg daarna zélf eens de vraag der vragen stellen: “En, waar denkt u zelf aan?” Veel logischer toch?
Hoofdtaal 
Ja, laten we weer meer doorvragen. Mooi artikel Naomi
LikeLike
Mooi stuk! En goed idee, om de vraag gewoon direct te stellen aan de arts.
LikeLike
Erg mooi stuk. Ik heb zelf echt een hekel aan die vraag, want als ik het antwoord daar op wist was ik waarschijnlijk niet gekomen..
LikeLike
Precies ja. Of dan zou ik alleen bellen voor een recept ofzo.
LikeLike
Ik heb het daar volgens mij ooit met mijn nichtje over gehad, die basisarts is. Zij had echt wel een goede uitleg, over waarom een arts eerst aan de patiënt vraagt wat hij/zij denkt te mankeren… Maar ik vond haar verklaring zó goed, dat ik die inmiddels vergeten ben.
LikeLike
Haha, ik heb dus gehoord dat het is om in te schatten hoeveel zorgen je je maakt. Maar goed, vraag dat dan gewoon…
LikeLike
Het heeft iets met eigen regie te maken, geloof ik. En dat je je als patiënt gehoord voelt.
LikeLike
Ja, ik heb me laten vertellen dat ze het vragen om in te schatten hoeveel zorgen je je maakt. Wat mij betreft vragen ze dan dus of je je zorgen maakt, want ik heb liever dat ze zelf de diagnose stellen.
LikeLike
Kan me best voorstellen dat mensen dit een vervelende vraag vinden. Ik weet eigenlijk niet of mijn huisarts die vraag vaak stelt. Niet aan mij in ieder geval. Meestal zeg ik zelf al wel meteen welke vermoedens ik heb. Dat levert weleens discussies op maar we komen er altijd wel uit.
LikeLike
De reden voor die vraag ligt erin dat de patiënt vaak onbewust zelf het beste weet wat eraan de hand is, of hoe ernstig de kwaal is. Zonder dat hij of zij daarvoor medische kennis nodig heeft. Je kent allemaal de verhalen wel dat de patiënt ‘er helemaal geen goed gevoel over had’ en wat dan later ook nog eens bleek te kloppen. Die vraag heeft dus een onderbouwde reden. Natuurlijk kijkt de dokter verder dan het antwoord, maar neemt een evt niet-pluisgevoel wel heel serieus.
En ja.. ook (of misschien wel juist) bij een hypochonder blijft de dokter éxtra alert!
Ik stel deze vraag als zorgprofessionals dagelijks.
LikeLike
Bedankt voor deze reactie! Ik vind het fijn om ook ‘de andere kant’ te lezen. En wat betreft dat extra alert zijn bij een hypochonder: dat heeft een huisarts mij ook een keer uitgelegd. Ik ben altijd blij dat ik niet in artsenschoenen sta;).
LikeLike
Ik zit nu te denken of mijn huisarts dit nou ook vraagt. Ik dacht het eigenlijk niet, maar zal er eens op gaan letten. En ik zou de vraag inderdaad gewoon terugkaatsen!
LikeLike
Mijn huisarts vraagt mij dit niet.
Met mijn geschiedenis verbaast hij zich er al over dat ik niet vaker op de stoep sta.
En herken veel van mijzelf in je stukje.
Het zal toch niet……………!
LikeLike
Hoi Naomi,
Ik (arts in opleiding tot psychotherapeut) wil wel uitleggen waarom ik die vraag stel.
Ik vind het belangrijk om te weten waar iemand als patiënt zelf aan denkt, zodat ik diegene gericht gerust kan stellen. Stel, je gaat naar de huisarts omdat je last hebt van hoofdpijn en je bent bang dat je een hersentumor hebt. De huisarts concludeert, na je verhaal te hebben gehoord en je evt. te hebben onderzocht, dat er sprake is van spierspanningshoofdpijn. Als je huisarts niet weet dat jij denkt aan een hersentumor, kan hij/zij je ook niet uitleggen waarom hij/zij dat niet waarschijnlijk acht. En jij gaat je daar, eenmaal thuisgekomen, weer zorgen over maken. Want misschien heeft de huisarts toch iets over het hoofd gezien …? Als de huisarts wél weet waar jij aan denkt of bang voor bent, kan hij/zij bijv. uitleggen dat er hij/zij bij een hersentumor (ook) andere klachten/tekenen verwacht of waarom jouw klachten meer passen bij spierspanningshoofdpijn. En dat geldt zeker niet alleen voor mensen met hypochondrie/ziekteangst.
LikeLike
Dankjewel voor je reactie, Anne! Heel fijn om te lezen. Voel ik me toch wat minder een hypochonder, de volgende keer dat die vraag gesteld wordt…
LikeLike
Graag gedaan! Ik begrijp wel dat het kan overkomen als een rare vraag. Sommige (m.n. wat oudere) patiënten interpreteren de vraag ook als ondeskundigheid (“Moet ík nu bedenken wat er aan de hand is?! Daarvoor kom ik toch bij u!”). Ik vind het juist wel leuk om hierover in gesprek te raken.
LikeGeliked door 1 persoon
De laatste keer dat mijn huisarts dat vroeg noemde ik een benaming die hij vervolgens op moest zoeken en daar het een mannending was begreep hij dat ik hem bedonderde. Ik haat die vraag!
LikeGeliked door 1 persoon