Ik ben ‘de zwakste schakel’

Als puber was ik fan van het televisieprogramma De zwakste schakel. Elke vrijdagavond was het weer feest. Nu is RTL opnieuw begonnen met het uitzenden van de kennisquiz met een sarcastisch knipoogje en kijk ik weer. Dat kan nu zelfs elke dag.

Nog afgezien van het feit dat ik in een rotbui echt heel erg graag de teksten voor de vertrekkende kandidaat zou schrijven, vind ik het ook een fijn concept. In hoog tempo worden zoveel mogelijk vragen gesteld aan de kandidaten, die gezamenlijk een zo lang mogelijke ketting van goede antwoorden moeten vormen. Aan het eind van elke ronde verdwijnt de kandidaat die volgens de medespelers ‘de zwakste schakel’ is. Die krijgt dan dus van presentatrice Bridget Maasland nog even een fijne sarcastische opmerking mee en “dag”, dat was ’t dan. Op naar de volgende ronde vragen.

Klinkt leuk toch? Het is ook heel erg leuk. Er is altijd gedacht door mijn leerkrachten (en psychologen) dat ik nogal slim ben, misschien zelfs hoogbegaafd. Ik heb dat zelf ook altijd gedacht, hoewel ik ook wel altijd heb getwijfeld. Ik had trekjes van hoogbegaafdheid, maar ergens klopte er iets niet. Nog niet zo heel lang geleden werd het onderzocht. Uit het IQ-onderzoek bleek dat ik niet zozeer hoogbegaafd ben, maar wel dat ik een onvoorstelbaar groot geheugen heb. Dat betekent dat ik niet zozeer extreem slim ben, maar gewoon álles onthoud wat je me vertelt. Als ik dus een les heb gehad, onthoud ik dat. Een keer iets doorlezen en ik weet het. Dat klinkt iets leuker dan het is, want het is dodelijk vermoeiend. Ik onthoud wel alles, maar weet niet altijd heel goed in welk vakje ik het moet plaatsen.

Terug naar De zwakste schakel. Ik ging er de eerste aflevering eens lekker voor zitten. Ik keek die aflevering terug, tijdens de lunch. Het was weer ouderwets genieten. Maar er gebeurde meer. Ik wist niet op alle vragen het antwoord. En wat deed mijn geheugen met de dingen die ik niet wist? Juist ja, opslaan. Ik grapte nog dat ik maar beter niet kon kijken, want dan zou m’n hoofd weer vollopen. Dat was oprecht een grapje.

Tot aflevering twee. Die keek ik net voor ik naar bed ging. Vervolgens schoten in bed alle feitjes nog even door mijn hoofd. Die moesten nog in het juiste vakje geparkeerd worden. En dat niet alleen, ik stond er daarnaast nog versteld van dat ik op sommige vragen het antwoord bleek te weten. Dat zou ik niet gedacht hebben, maar blijkbaar zweefde ergens in mijn geheugen nog iets over Arjen Robben en over landen die ik helemaal niet dacht te kennen.

Daar lag ik dan dus, stuiterend in bed. Lesje geleerd. Ik moet niet meer ’s avonds laat kijken. Want ja, ik vind het leuk en ja, er blijken honderden feitjes in mijn geheugen te liggen én ik leer af en toe wat nieuws. Maar als ik ’s avonds laat kijk, ben ik de volgende dag vanwege slaapgebrek de zwakste schakel. Daar kan ik best een sarcastische tekst bij schrijven, iets met kinderbedtijd enzo, maar ik houd me in. “Dag!”