Koken vind ik best leuk om te doen, maar koken voor anderen vind ik heel erg ingewikkeld. Dat heb ik ook altijd al gevonden. Ik heb dan stress over of alles wel goed zal gaan en dat vond ik heel stom van mezelf. Toen kreeg ik mijn diagnose autisme. Omdat ik heel erg weinig wist van autisme bij vrouwen, ging ik hier en daar eens wat lezen. Ergens op het wereldwijde web las ik toen dat koken voor autisten heel moeilijk is. En ineens begonnen de kwartjes te vallen. Ik stopte met mezelf veroordelen, maar begon de oplossingen die ik al had bedacht uit te bouwen en te accepteren.
Wat ik dan zo moeilijk vind? Er gebeuren op het moment dat er mensen bij me komen eten veel te veel dingen tegelijk. Een kleine greep uit de vragen die door mijn hoofd spoken:
– Wat ga ik eten?
– Heb ik genoeg ingekocht?
– Hoe laat moet ik beginnen met koken? Het moeilijkste hierbij is dat niet alles even lang op het vuur hoeft te staan, dus daar komt stress om de hoek kijken.
– Wat als ik niet op tijd klaar ben met koken?
– Ik moet de tafel nog dekken.
– Is wat ik heb gemaakt wel lekker?
– Is er voor iedereen genoeg? Ik vind hoeveelheden inschatten heel moeilijk.
– Wat als er iets aanbrandt?
En zo zijn er nog veel meer dingen, maar dit zijn wel de voornaamste vragen.
De makkelijkste oplossing lijkt misschien om dan maar niet meer
voor anderen te koken. Die oplossing wil(de) ik niet. Ik wilde een manier
vinden om dit te kunnen. Dit is wat mij helpt:
– Ik kook iets wat ik al eerder heb gemaakt, zodat ik weet hoe het zit met de
bereidingstijd en de smaak.
– Ik kook (veel) meer dan nodig is. Liever te veel dan te weinig en de restjes
gaan in de vriezer.
– Ik maak een ovenschotel. Dat doe ik de dag van tevoren of op de ochtend dat
er mensen komen eten. Die hoeft dan ’s avonds dus alleen nog in de oven geschoven
te worden.
– Terwijl de schotel in de oven staat, dek ik de tafel.
– Doordat ik vooraf kook, kan ik eventuele fouten nog herstellen.
Zo heel moeilijk zijn bovenstaande punten niet. Het neemt niet alle onzekerheid weg, maar het is een hulpmiddel. Ik kan dan nog steeds onzeker zijn over of het eten op tijd klaar is (want ja, die oven gaat soms niet zo hard als ik zou denken) en ik kan me nog steeds zorgen maken over of het wel lekker is. Toch is het anders. Ik hoef niet met rode wangen van het koken en de bijbehorende stress mensen welkom te heten. Alles staat namelijk al volledig klaar. Dat ik altijd te veel maak, vond ik lang stom. Nu vind ik het prima. Ik vind het prettig als ik de vriezer vol heb liggen met gezond eten, dus ik zie het nu maar gewoon als een handig voordeel.
Eén keer per maand komen er sowieso mensen bij me eten, omdat we met een clubje van vier rouleren. Elke week eten we een keer samen. En eerlijk is eerlijk, dat blijft elke maand als het mijn beurt is weer spannend. Dat vond ik dus ook stom, maar inmiddels kan ik dat accepteren. Maar ermee stoppen? Nee, dat doe ik niet. Daar is het namelijk veel te gezellig voor. En met mijn huidige oplossingen komt het misschien op een dag nog eens helemaal goed!
Hoofdtaal 
Wat grappig, ik herken mezelf hier heel erg in. Ik kan zelf sowieso niet zo goed koken, omdat ik het overzicht gewoon niet kan houden en daardoor de helft gewoon verpest. Nou staan de testen voor ass de komende tijd op de planning, dus we gaan het zien.
LikeLike
Het is misschien ook niet iets dat specifiek bij ASS hoort, maar ik herkende mezelf ineens toen ik dat las. Ik ben benieuwd wat er bij jou uit gaat komen.
LikeLike
Heel normaal, deze gedachtes. En helemaal niet specifiek horend bij autisme. Maar op internet kun je alles vinden.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar dit! Ik vind het super leuk om te koken en ook wel om te koken voor mensen maar ik krijg er toch ook altijd wel wat zenuwen van, vooral ook om de redenen die jij aanhaalt. Ik ben ook altijd bang dat ik te weinig heb of dat het niet ‘op tijd’ klaar zal zijn. Ik maak ook vaak ovenschotels of dingen die ik al goed kan maken , die niet kunnen mislukken en altijd lekker zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat goed dat je hier een oplossing voor hebt gevonden die past! Van de ene kant wel jammer dat het je nog steeds wat spanning oplevert, maar echt top dat je je daardoor niet laat weerhouden
LikeGeliked door 1 persoon
En voor de gezelligheid, daar doe je het dan uiteindelijk voor.
Top!
LikeGeliked door 1 persoon
Ter variatie (voor het geval je door je ovenschotels heen bent): hartige taart/quiche, soep of wraps (alleen vlees bakken en de rest er los bij serveren, dan kan iedereen zelf z’n wrap beleggen).
De grap is dat ik koken heel leuk vind. Ik heb wel eens de indruk dat het zwart-wit-gebeuren bij ASS’ers niet alleen in het denken zit, maar ook in een aantal vaardigheden: of heel goed kunnen koken, of nog geen ei kunnen bakken. Of heel goed met geld om kunnen gaan, of absoluut niet, dat soort dingen.
LikeLike
Dank voor de tips. Soep is ook een prima idee ja, als er mensen komen eten. Wraps vind ik lastig eten;). Maar hartige taart is ook zeker de test waard. Ik vind koken ook niet vervelend, maar ik ben beslist geen keukenprinses. Dat speelt denk ik ook mee. Alles waarvan ik niet zeker weet dat ik er goed in ben, is eng;). En misschien is dát het vooral, zou zomaar kunnen.
LikeGeliked door 1 persoon
Soep is fool-proof! Iedereen kan het maken. En je kunt het zo moeilijk maken als je zelf wil. Met zelfgemaakte bouillon en zelfgesneden groenten, of een bouillonblokje en voorgesneden groenten….
LikeLike
Ja, dat klopt ja. Ideaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Gezellig zeg dat eetclubje. Wat ik me afvraag is of ze weten van jouw stresserigheid op dit gebied? Enne, wat is het ergste dat er kan gebeuren als er een keer iets mis gaat?
LikeLike
Nee, daar weten ze niet van, hoewel ze denk ik wel een vermoeden hebben. Ze weten wel van mijn psychische problemen. Ik verzamel moed om ze dit ook een keer te vertellen;). Het allerergste dat kan gebeuren is eh…dat ik snel naar de snackbar moet om eten te halen. Zó erg is dat ook weer niet, maar wel in mijn hoofd…
LikeLike
Wat gezellig zo’n roulerend groepje dat bij elkaar komt eten. Ik vind het ook lastig om te koken voor anderen. Voor mijn gezin is geen punt, maar ik ben nu niet bepaald een geweldige kok. En om daar nou anderen echt voor uit te nodigen zou ik niet gauw doen. Maar zo’n groepje lijkt me wel leuk.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar! Ik houd niet van koken, kan het ook niet goed en als ik mensen te eten krijg, maak ik iets makkelijks. Een verse groentesoep met lekker belegd stokbrood erbij, bijvoorbeeld. En ijs als toetje doet het ook altijd goed. 🙂
Maar als ik samen met anderen wil eten, ga ik bij voorkeur richting een gezellig eetcafé. 😉
Jij lost het goed op en doet het ‘m iedere keer toch maar weer. En wat leuk dat je in een eetgroepje zit!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een stress, knap dat je jezelf toch blijft uitdagen.
LikeGeliked door 1 persoon
O maar dat heb ik ook hoor, , echt koken voor anderen begin ik niet eens aan, stamppot, gourmet, gehaalde chinees, verder kom ik niet want ik ben er niet goed in en waarom zou ik mezelf en anderen die ellende aandoen;-)
LikeGeliked door 1 persoon
Er zeker niet mee stoppen… ik ben er zeker van dat je het goed doet! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Wat knap dat je het gewoon doet ! Ik heb het inmiddels al lange tijd niet meer gedaan. Je oplossingen klinken ook prima. Beter / handzamer dan de mijne, geloof ik; ik vraag vooral vaak of het al dan niet grote eters zijn, en ik probeer altijd de tijd af te spreken waarop het eten dan klaar is. Kunnen ze meteen aanschuiven en kan ik in mijn eentje koken. Gezellig bijkletsen kan dan na die tijd wel weer…
LikeLike
Dankjewel. Ik zorg altijd dat het klaar is als er mensen komen. Als mensen er eerder al zijn, heb ik andere tactieken, maar die komen volgende week online;). En inderdaad, gezellig bijkletsen graag ná het eten.
LikeLike