Je hebt een hele dag gewerkt. ’s Avonds zit je lekker thuis op de bank een beetje bij te komen en ineens gaat je telefoon. Een collega. Voor sommige mensen is het geen probleem, maar ik houd er niet van. Wat is mijn probleem dan eigenlijk met collega’s in mijn vrije tijd?
Collega’s en mijn mobiele nummer
In de loop der jaren kregen steeds meer collega’s (geheel tegen mijn zin) de beschikking over mijn mobiele nummer. Het was het begin van weinig goeds.
Als ik thuis (of nog erger: op een verjaardag!) was, kreeg ik dan soms een appje. Of ik nog even dit of dat kon regelen en of ik misschien wist hoe het zat met zus en zo? En had ik toevallig de ouders van die en die nog gesproken? Kan ik morgen even…? NEEEE schreeuwde dan alles in mij. Ik had mijn tijd thuis echt nodig om bij te tanken en even niet bereikbaar te zijn. Even geen juf zijn en geen Intern Begeleider. Gewoon even mezelf zijn. Bij dringende zaken (ik denk hier aan conflicten, overlijden of ziekte van een ouder of kind of iets in die categorie) konden ze me altijd bellen op de vaste lijn.
Communicatie over werk via de mobiele telefoon
Heel langzaam werd WhatsApp en de mobiele telefoon voor een aantal collega’s de makkelijkste manier van communicatie. Dat ik daar heel anders over dacht, konden ze niet begrijpen. Ik kreeg liever een mail met vragen. Die zou ik namelijk kunnen lezen op mijn tijd. Bijvoorbeeld de volgende morgen op mijn werk en niet nog even net voor ik naar bed ging.
Ik was zo eerlijk de collega’s te verzoeken mijn mobiele nummer alleen te gebruiken bij noodgevallen, maar die boodschap landde niet.
De bom barst
Op een dag barstte de bom. Ik had therapie gehad (en nee, dat wisten mijn collega’s niet, maar dan nog) en was versleten. Een paar weken eerder had mijn werkgever me tijdens mijn therapie al een aantal keer gebeld. En in plaats van naar huis te gaan en uit te huilen, ging ik dus terug naar mijn werk. Maar goed, de dag dat de bom barstte. Ik had die morgen mijn mail weggewerkt, alle lopende zaken afgehandeld en ik had me voorgenomen echt weekend te vieren. Ik had het namelijk nodig. Mijn collega’s dachten er anders over. Nog tijdens de therapiesessie kwamen de eerste appjes al binnen. Ook op vrijdagavond kwamen er weer appjes binnen. Appjes met vragen waar ik even goed over na moest denken. Terwijl ze kwamen, zat ik op de fiets. Niet omdat ik dat zo leuk vond, maar omdat ik er alles aan deed om mijn hoofd te legen. Dat ging op deze manier niet lukken.
Ligt de oplossing in een nieuw nummer?
Ik was er klaar mee. De volgende dag stond ik in een telefoonwinkel. Ik wilde een nieuwe telefoon en een ander nummer. Uiteindelijk vertrok ik met één telefoon en daarin twee kaarten. Op de ene kaart stond mijn oude nummer. Die behield ik voor familie en vrienden. Ik blokkeerde alle collega’s op die kaart en mailde hen dat ik een nieuw nummer had. Voortaan kwamen hun appjes dus binnen op mijn andere kaart.
Die andere kaart bleek een feest: Ik kreeg appjes pas binnen op het moment dat ik dat zélf wilde en die kaart ontgrendelde. Voortaan kon ik dus zelf bepalen of ik wel of niet zou zien dat een collega me had geappt. Uiteraard wisten mijn collega’s daar niets van. Telefoontjes kwamen wel altijd door, maar telefoontjes waren meestal echt belangrijk en appjes niet, dus dat was oké.
Mijn werkgever was van het bellen. Of het nu weekend, vakantie of ’s avonds laat was, als mijn werkgever me nodig had, ging de telefoon. Niet opnemen kwam in mijn woordenboek toen nog niet voor.
De eeuwige bereikbaarheid en mijn burn-out
Deze eeuwige bereikbaarheid is één van de oorzaken van mijn burn-out. Niet de kinderen, de ouders of het lesgeven waren het probleem.
Het probleem lag bij mijn collega’s. Bij het constant overschrijden van mijn grenzen en bij het feit dat ik altijd maar bereikbaar moest zijn. Ik kan dat niet. Soms vraag ik me af wat er was gebeurd als dat was geaccepteerd. Had ik dan niet al bijna een jaar ziek thuis gezeten? Ik weet het niet. Het doet er ook niet toe, want het is nu toch te laat.
En het diepste probleem? Dat lag bij mij. Ik liet namelijk constant over mijn grenzen heen walsen. Ik wist dat het niet ging. Ik zei nee, heel vaak. Maar omdat ik vervolgens niet tegensputterde als iemand toch handelde naar ja, kwam ik terecht in een patroon waar ik een hoge prijs voor betaal. De prijs van mijn gezondheid. En nee, dat was het niet waard. Ik had liever wat vaker nee verkocht aan mijn collega’s.
Hoofdtaal 
Poe, ik kan me goed voorstellen dat het heel ingrijpend is als collega’s steeds maar bellen en appen in je vrije tijd. Ik heb dat gelukkig nooit zo gehad in die mate, en nu heb ik zelfs een telefoon van het werk. Ik heb mijn eigen mobiel gewoon aangehouden, waardoor ik het optimaal kan scheiden. Maar het is wel gewoon respectloos dat ze je verzoek simpelweg negeerden.
LikeGeliked door 1 persoon
Oh, heel herkenbaar. Ik moet wel zeggen dat ik nergens op reageer, behalve als ik er zin in heb. Wat ik wel lastig vind, is dat je WhatsApp niet echt uit kan zetten. Ik ontvang ook liever mailtjes, want die kan ik zien en beantwoorden wanneer ik dat wil.
Liefs,
Marloes
LikeLike
Reageren deed ik ook niet, maar het probleem was dat het dan wél al in mijn hoofd zat en dat ik er daardoor onrust van had.
LikeLike
De oplossing die je vond had je natuurlijk veel eerder moet vinden, maar ja, dat is achteraf praat. Het is inderdaad wel de vloek van deze tijd, de bereikbaarheid, Ik ben gelukkig een ouder muts en vind al gauw dat iemand niets te maken heeft met mijn mobile nummer of @adres en vraag dan of ik er zo modern uit zie dat ik dat zou hebben;-) op mijn leeftijd werkt dat. Drive en werkt gescheiden houden zou eigenlijk doodnormaal moeten zijn.
LikeLike
Ja, achteraf is het allemaal heel simpel. En ik ben dan wel een stuk jonger, maar ook ik vind eigenlijk dat niet iedereen mijn mobiele nummer of mailadres hoeft te hebben…
LikeLike
Ik heb er bij mijn huidige functie een punt van gemaakt dat ik een werktelefoon wilde. Die werktelefoon blijft in principe op kantoor, tenzij er bijzondere omstandigheden (zoals de staking morgen) zijn. Op die manier ben ik thuis ook echt thuis.
LikeLike
Dat vind ik een goede afspraak, dat die telefoon niet mee naar huis hoeft. Ik weet zeker dat ik ‘m dan namelijk niet echt uit zou durven doen, voor het geval dat…
LikeGeliked door 1 persoon
Jezus das echt verschrikkelijk! Ik zou helemaal gek worden. Ik heb een telefoon van m’n werk en een abonnement wat betekent dat ik TIJDENS de werkuren altijd bereikbaar moet zijn maar in de praktijk krijg ik nooit telefoon. Er wordt van ons ook gelukkig niet verwacht dat we na de werkuren bezig zijn met werk of bereikbaar zijn. Ik heb een speciale werkmodus waar alle werkapps zoals Google Hangouts in staan en die modus kan ik uit zetten. Gelukkig heb ik niet het soort job waarbij ik alleen verantwoordelijk ben voor bepaalde dossiers ofzo dus ik heb ook geen mensen die me vragen of ik bepaalde dingen nog gedaan heb of wil nakijken. Thank God!
LikeLike
Dat klinkt heerlijk! Ik ga ook zo’n baan zoeken;).
LikeLike
Heel heel heftig dit want omdat ik vaak op kantoren kom na werktijd zie ik mensen die op hun tandvlees lopen. Hoe belachelijk is het niet dat je maar altijd klaar moet staan voor je werk? Werk en privé hou je gescheiden en dat betekent ook dat appen gewoon niet doorgaat.
LikeLike
Helemaal mee eens. Ik ben echt de beroerdste niet en ik zet me echt wel voor de volle 100% in, maar dat kan alleen als ik ook de tijd krijg om bij te tanken.
LikeLike
Het is ook een stom systeem, dat altijd maar bereikbaar moeten zijn. Als ik thuis ben, dan gaat mijn werkmobiel op stil en kijk ik af en toe of ik iets belangrijks gemist heb. Als dat zo is, dan zal ik actie ondernemen en anders wachten ze maar netjes tot de volgende werkdag.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb mijn telefoon om die reden standaard op de vliegtuigstand staan. Geen idee wie mij probeert te bereiken. Op vaste momenten kijk ik even. Omdat ik kinderen heb is bereikbaarheid wel belangrijk, maar ze kunnen dan mijn vaste telefoon bellen of mailen. Dat zie ik wel meteen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb ook zo’n collega die mij berichten stuurt in mijn vrije tijd en ik vind dat ook niet fijn… als het mij echt niet past of het kan wachten tot op het werk… dan stuur ik niks terug… privé is privé!
LikeLike
Precies! Het probleem vind ik alleen dat het dan wel in m’n hoofd zit. En dan is ’t gedaan met mijn rust.
LikeLike
Hier heeft ook echt niet iedereen mijn mobiele nummer.
Ik ben zelfs als zo ver dat ik collega’s die ik als vrienden beschouwde heb geblokkeerd!!
Wil je mijn mobiele nummer 🙂
LikeLike
Haha, ik deed dat dus ook. Eén vriendin (ook collega) bleef ik appen met het oude nummer. De rest blokkeerde ik allemaal. Anders kwam er te snel een werkvraag tussendoor.
LikeLike
Nu niet jezelf een schuldgevoel aan praten hoor, als ik het zo lees heb jij prima je grenzen aangegeven. Het probleem ligt denk ik ook bij de maatschappij: onbereikbaarheid wordt niet geaccepteerd.
LikeLike
De maatschappij is daarin zeker een probleem! Ik zou er tig boeken over kunnen schrijven 😉.
LikeGeliked door 1 persoon