Wat als mijn huisarts zou bloggen?

Het artikel over de huisarts en de handpop leek nogal wat los te maken. De statistieken gingen volgens de melding van WordPress door het plafond en er zijn wat gemengde reacties. Er was uiteraard meer dan Harry de handpop. Dat is voer voor dit artikel. En hoewel ik in mijn ‘kennismaking’ op deze blog al schrijf dat je alles bij mij met een korreltje zout moet nemen, voelt dit toch als een soort ter verantwoording komen. Maar deze blog was er sowieso gekomen. Het werd echter te lang om alles in één blog te doen.  

Bloggende patiënten
Er zijn in blogland veel patiënten te vinden. Veel ervaringen over ziekenhuizen, artsen en de GGZ worden in blogland beschreven en gelezen. En tja, de artsen moeten het maar laten gebeuren.

Wat er gebeurt als ik naar de huisarts ga, is dat ik stress heb. Ik blijf het elke keer spannend vinden, want ik vind het bijzonder moeilijk om mezelf écht te laten zien. Ik zet graag mijn lollige masker op en breek daar niet altijd doorheen.

Tijdens zo’n consult met masker op blijf ik maar grappen maken en druk doen. Als iets niet werkt, roep ik altijd heel hard dat het een blog wordt. Als mijn huisarts dat zou ‘verbieden’, zou ik dat respecteren. Meestal is de sfeer gemoedelijk en worden er over en weer grapjes gemaakt. Op mijn opmerking dat er een blog ontstaat, is de reactie meestal de vraag wat er dan verkeerd gaat. Blogjes ontstaan namelijk meestal uit frustratie.

De aanloop naar Harry
Hier en daar moet er een korreltje zout aan mijn blogs worden toegevoegd, maar toch zijn mijn blogs altijd eerlijk en waar. Dus ja, ook de blog over Harry de handpop is waar.

Harry had echter wel een aanloop. Om duidelijk te maken wat negatieve gedachten zijn, moest ik een naam zeggen. Een naam van een leerling die ik irritant vond. En dat weigerde ik. Ik wist heus wel waar het naartoe zou gaan, maar ik weigerde een naam van een leerling te noemen. Ten eerste moest ik namelijk vrij diep graven voor zo’n naam. Kinderen die ‘irritant’ zijn, zijn dat namelijk met een reden, dus echt irritant vind ik ze nooit. Ten tweede vond ik dat het noemen van een naam niet gepast was in het kader van de privacy.

Uiteindelijk kwamen we op een naam van iemand anders die ik wél echt irritant vind. Iemand die me zachtjes uitgedrukt getraumatiseerd heeft. Maar omdat ik nogal wachtte met een naam, kwam handpop tevoorschijn. Handpop kreeg dus een naam, maar dat neemt niet weg dat ik wel graag de echte naam van handpop had geweten en daarom doopte ik hem thuis al heel snel Harry.

Bloggende artsen?
Eenmaal thuis ging ik aan het schrijven, want er was weer voldoende inspiratie. Maar nu komt de grap. Ik vroeg me opeens af wat mijn huisarts zou schrijven als hij zou bloggen. Ik zet hier wel ‘alles’ gezellig online, maar wat als hij dat zou doen? Ik zou het stiekem grappig vinden om zijn blogs over mij te lezen. Ik vrees namelijk dat ik zo’n irritante patiënt ben. Zo iemand waarvan je de handpop die naam zou geven. En nee, dat is niet grappig. Dat is irritant.

Ik zou namelijk veel liever niet grappig zijn. Ik zou liever gewoon kunnen zeggen wat er in me leeft. En het lukt me niet. Ook niet met Harry. Dat lijkt me voor artsen behoorlijk frustrerend én blogwaardig. En hé, ik houd niemand tegen, zolang (net als bij mij) de anonimiteit maar gewaarborgd is.