Boekenpraat: Zondagskind (Judith Visser)

Het verhaal

Jasmijn Vink groeit op in Rotterdam. Ze woont daar met haar ouders en haar oudere broer en met haar beste vriendin Senta. Senta is een hond, maar dat vraagt nooit iemand. Senta is gewoon Jasmijns vriendin. Veel mensen vinden dat Jasmijn te vaak alleen is, maar daar snapt Jasmijn niets van. Ze is nooit alleen; ze is altijd met Senta.

Als Jasmijn vier is, moet ze naar school. Ze voelt zich daar opgesloten. Hoe houden al die andere kinderen het daar hele dagen uit? Waarom horen ze de herrie die ze maken niet?

Jasmijn besluit haar eigen leven te leiden, maar dat wordt door de omgeving niet altijd geaccepteerd. Jasmijns moeder accepteert haar wel zoals ze is: “Zo is ze nu eenmaal.” Maar wat is dat ‘zo’ eigenlijk? Jasmijn komt er pas op veel latere leeftijd achter dat dat ‘zo’ autisme heet. Dit boek beschrijft haar zoektocht naar een ‘normaal’ leven. Alsof opgroeien nog niet lastig genoeg is.

Mijn mening

Wauw
Eerlijk gezegd heb ik even getwijfeld of ik wel een recensie zou schrijven over dit boek. Ik was bang dat ik niet heel veel verder zou komen dan ‘wauw’ en een oproep om allemaal dit boek te lezen. Dat komt vooral door de herkenning die ik, recent gediagnosticeerd met autisme, in dit boek vond. Daarom gaat dit niet over mijn mening, maar over herkenning.

Herkenning
Ik las dit boek vorig jaar al een keer. Ik herkende heel veel, maar dat kon niet, want ik was niet autistisch. Ik stopte het weg. Ik ben dus wél autistisch. Ik herkende lang niet alles, maar dit zijn de dingen waarin ik het meeste herkenning vond:
*Bellen is echt drama. Jasmijn neemt gewoon niet op. Ik neem meestal wel op, omdat ’t moet, maar liever niet.
*De enorme verlegenheid van de jonge Jasmijn. Ik was ook ‘schattig verlegen’.
*Jasmijn staat stil bij de dingen waar een ander niet over nadenkt. Ik ook.
*Jasmijn kan zich elke seconde van alles wat er ooit is gebeurd nog herinneren. Ik snapte heel lang niet waarom anderen dat niet konden, net als Jasmijn. Inmiddels snap ik dat die anderen het ook niet ‘expres’ doen als ze dingen vergeten.
*Jasmijn wil niet mee op schoolkamp. Ze houdt het tot kwart over drie al nauwelijks uit. Herkenbaar als leerling én als leerkracht.
*Jasmijn heeft veel last van bijgeluiden. Bijgeluiden zijn als ballen die raak zijn. Haar hoofd is een doel zonder keeper. Ik zeg altijd dat ik geen filter heb, maar deze klinkt ook prima.
*Jasmijn zegt op een gegeven moment als ze verdriet heeft: “Mijn hart was bont en blauw, maar aan de buitenkant zie je dat niet.” Precies dat is wat zo vaak voor onbegrip heeft gezorgd. Ik zie er zo vrolijk uit.
*Iemand zegt tegen Jasmijn: “Jij voelt je ‘normaal’ zolang alles gaat hoe het volgens jou hoort te gaan.” Hier nog één.

Maar het meeste herkenning vond ik toch wel in wat Jasmijn denkt over haar vriendin Colette: “Colette kon haar ziel een schildje omdoen. Ik niet.”

Het missen van dat schild is precies wat het leven soms zo overweldigend voor me maakt. Het leven met al zijn prikkels en geluiden. Prikkels en geluiden die een ander niet opmerkt, maar ik wel.

Dus ja, ik zeg het toch nog maar een keer tegen iedereen die wat meer van autisme wil snappen: Dit boek is een aanrader!  

Meer informatie over Zondagskind

Dit boek ook lezen?
Je koopt ‘Zondagskind’ bijvoorbeeld bij bol.com.

Boekgegevens
Titel: Zondagskind
Auteur: Judith Visser
Uitgeverij: HarperCollins
Genre: Roman
Pagina’s: 478

Deze blog bevat een affiliate link. Als je via deze link iets koopt, krijg ik een klein percentage van het aankoopbedrag. Uiteraard betaal je daar zelf niets extra voor.