Wachtlijsten in de GGZ. De meeste (voormalige) cliënten weten precies waar ik het dan over heb. Eerst wachten op een intake, dan wachten op een behandeling en ondertussen zie je maar wat je doet. Of wat je niet doet.
Wachten duurt lang
Wachten duurt altijd lang. Ik vind het volkomen logisch dat ik niet morgen terecht kan bij een GGZ-instelling als ik vandaag bel. Toch zijn er genoeg mensen die per direct hulp nodig hebben en dat is er dan niet altijd. Of moet ik het woordje altijd daar verwijderen?
Ik werd in november doorgestuurd naar een instelling waar ze me zouden helpen in de strijd tegen mijn hypochondrie. Ik mag in m’n handjes knijpen omdat ik al die tijd nog wel onder behandeling ben in een andere (vrijgevestigde) praktijk, maar daarnaast heb ik die gespecialiseerde behandeling nodig.
In januari had ik een intake. Dat klinkt allemaal vrij vlot. Daarna werd het stil. Ik kreeg een brief dat ik op de wachtlijst stond en dat was het.
Na maanden van wachten, besloot ik de website van de instelling eens te raadplegen om te kijken hoe lang de huidige wachttijd is. Wat zag ik tot mijn verbazing? De wachttijd stond op maximaal drie maanden. Ik had dus al lang aan de beurt moeten zijn, in mijn beleving.
Kastjes en muren
Ik startte een belronde langs diverse kastjes en muren. De één zag mijn naam niet staan, de ander kon de wachtlijst niet openen, de volgende zou binnen een week terugbellen. Niemand kon me echter vertellen of mijn naam op de lijst stond en zo ja, hoe lang ik nog zou moeten wachten.
Dat ze me geen startdatum kunnen geven, dat snap ik. Maar iets meer dan ‘het kan nog wel even duren,’ zou toch wel prettig zijn. Moet ik denken aan weken, maanden, misschien zelfs een jaar?
En ondertussen, in mijn gang van kastje naar muur en terug, nam de wanhoop toe. Maar daar hebben zij geen boodschap aan.
Wachtlijstbemiddeling door de zorgverzekeraar
Mijn zorgverzekeraar biedt wachtlijstbemiddeling. Ten einde raad besloot ik dat maar eens te proberen, want ja, ik werd zelf door de instelling niet meer heel serieus te woord gestaan, had ik het idee. De zorgverzekeraar herhaalde mijn gang van kastje naar muur en terug en belde me met de uitkomst: “De instelling doet er tegenover ons geen uitspraken over in verband met de privacy.” Oké, dat kon dus ook nog. Ik besloot het er dan maar bij te laten zitten en weer verder af te wachten.
Stilstand
Ondertussen ben ik af en toe de wanhoop nabij. Het ergste vind ik de onzekerheid en het feit dat ik stil lijk te staan. Ik kan niet vooruit. Hoe kan ik een stap zetten met het oog op de toekomst (zoals een baan) als ik vervolgens een intensieve behandeling moet gaan doen? Ik kan dus even geen kant op. Ik wil vooruit, maar de kans is er niet. Bovendien heb ik eerst die behandeling nodig, om vooruit te kunnen. Ik verveel me absoluut niet; ik vermaak me prima, maar het is wel de hoogste tijd voor een vervolgstap.
De GGZ is ziek
Daar schreef ik het dan toch. De GGZ is ziek. Ik had me voorgenomen dat nooit te zeggen of te schrijven. Het was echter mijn huisarts die deze conclusie trok, na mijn verhaal over het eindeloze wachten. Zodra ik ‘wachtlijst’ zei, zag ik de moed al in zijn schoenen zinken. Wachtlijsten zijn stom. En ja, toen hij concludeerde dat de GGZ een beetje ziek is, kon ik het alleen maar beamen. Dat, en er een blog over schrijven.
Kan iemand alsjeblieft de GGZ genezen van de wachtlijsten?
Hoofdtaal 
Verschrikkelijk dat je hulp wil en dat je dan alles op alles moet zetten om die hulp te krijgen. Ik wou dat ik er iets aan kon doen!
LikeLike
Het probleem is dat ik ook soms geen energie heb om overal weer achteraan te bellen. Zoals mijn zorgverzekeraar ook zei: ‘Je bent al kwetsbaar, dus duidelijkheid zou fijn zijn.’
LikeLike
Erg herkenbaar. Ik heb uiteindelijk 8 maanden moeten wachten op een psycholoog, die vervolgens na een maand ermee stopte. Vraag me bij dat soort situaties echt af waar ze mee bezig zijn. En ik vind dat ze mensen ook niet zo lang mogen laten wachten.
LikeLike
Vreselijk! Vertrekkende hulpverleners zijn weer een hoofdstuk apart…
LikeLike
Oh wat vervelend inderdaad. Zeker als de duur 3 maanden is, had je inderdaad al aan de beurt moeten zijn. En aan die wachtlijstbemiddeling, die ik in theorie heel goed vind klinken, heb je dus eigenlijk ook niets.
Is het anders niet mogelijk om een brief met toestemming af te geven aan de zorgverzekering dat zij die informatie van de instelling mogen hebben van jou? Dan kunnen die misschien een doorbraak forceren?
LikeLike
Ja, zo’n brief zou kunnen, maar er komt nog een deel twee online maandag. De huisarts zou namelijk wél informatie mogen vragen. Let op ‘zou’;).
LikeLike
Cliffhanger 🤔😏👊
LikeLike
Haha, ja, sorry hoor :p.
LikeLike
Laatst zei een lid in de Tweede Kamer dat als een kind (en ik maak daar maar even ‘een mens’ van, want voor volwassenen is het niet anders) kanker heeft, er meteen een legertje specialisten klaar staat, multidisciplinair team, gespecialiseerde zorg (soms zelfs een apart centrum) en alles. Maar als je een psychische aandoening hebt, moet je maanden wachten en probeert men eerst om dat op te lossen met de goedkoopste optie.
LikeLike
Ja. En hoewel ik blij ben met de snelle mogelijkheden voor zorg op lichamelijk gebied (oké, ook niet op alle gebieden, ik weet het), is het bizar dat we zo vreselijk lang op psychische hulp moeten wachten.
LikeLike
Zou toch wat zijn als je met een gebroken been eerst drie weken moest wachten op een röntgenfoto, dan nog vier weken op de uitslag en dat er daarna overlegd kan worden of er eventueel over zes weken gips aangelegd kan worden…
LikeGeliked door 1 persoon
Ohja, dat is de GGZ zeker!! Wat trouwens niet hoeft te betekenen dat de GGZ daar zelf schuld aan heeft. Maar dat maakt het helaas niet minder erg, ofzo.
LikeLike
Klopt. Het kan ook te maken hebben met afgesloten contracten met verzekeringen enzo…
LikeLike
Had je een paar jaar terug niet zo’n reclame dat iemands afspraak steeds verviel omdat een spoedpatient voorging? Genoeg betalen, genoeg geld beschikbaar stellen en mensen er niet steeds na 3 contracten uitgooien wil misschien iets veranderen. Ik wens je sterkte en geduld toe.
LikeLike
Nou, dat ook ja, mensen er niet steeds uitgooien. Zou ook helpen.
LikeLike
Hallo Naomi. Ik belde voor een afspraak 2 jaar geleden naar een paar weken zeiden ze dat ze mij echt niet konden helpen want ik was een te zwaar geval en ze gaven me een ander nummer. Daar was de wachtlijst is van 6 maanden geloof ik maar ik was wel een zwaar geval.Kijk dan weet je in ieder geval dat je dat bent mocht je dat zelf nog niet beseft hebben. dikke zucht.
Toen maar zelf telefoonboek erbij gepakt en allerlei psychologen gebeld en kon ik eindelijk bij iemand terecht. Wat zeg ik; ik kreeg er 2.
Ik ben heel goed geholpen met EMDR therapie en gesprekken.
Die andere begon met ademhalings- en ontspanningsoefeningen maar daar ben ik snel mee gestopt want dat station ben ik heel lang gelden gepasseerd.
Heel lang geleden had ik ook erge last van hypochondrie en werd panisch als ik maar een ziekenauto hoorde.
Dat ligt gelukkig nu achter me.
Nu is hoofdpijn gewoon hoofdpijn en geen hersenvliesontsteking of nog erger.
Ik weet wat je doormaakt het is de hel.
Het gekke is dat ik lichamelijk erg gezond bent.
Ik wens je heel veel sterkte met alles.
Niet opgeven want je kan er zo goed als helemaal vanaf komen.
LikeLike
Dankjewel voor je eerlijke reactie! Zo fijn om te lezen dat het dus kán, genezen van hypochondrie. Ik geef namelijk die hoop soms al wel op. Dat het nu achter je ligt, geeft mij echt weer hoop. En tja, ademhalingsoefeningen enzo daar doe ik ook niet meer aan.
LikeLike
ah men ik weet hoe dit voelt, ik heb het twee jaar geleden ook gehad. Ik heb toen zo verschrikkelijk diep gezeten, en al die tijd maar wachten. Toen ik er dn, bij God’s gratie, eindelijk terecht kon moest ik alsnog smeken om een psycholoog. die kreeg ik niet, in plaats daar van moest ik weer 9 maanden op een wachtlijst voor een diagnostisch onderzoek. tot ie tijd konden ze me niet helpen. Ik heb toen de conclusie getrokken dat er nooit zorg voor je klaar zal staan in deze maatschappij wanneer je dat het harst nodig hebt en dat ik mijn verdere leven maar een beetje onder de radar moet blijven en er mijn primaire taak van moet maken mijzelf zo rustig mogelijk te houden om herhaling te voorkomen. Met ontwikkelingsstappen ben ik al niet eens meer bezig… Ik heb incidenteel veel gehad aan een praatgroep bij een ervaringsdeskundige centrum. Maar de wonden blijven.
LikeLike
Bizar, alle verhalen die je hoort en leest over wachten. Deze ook weer. Ik ben echt súperblij dat ik nog wel hulp heb op dit moment, maar ik word het wachten zó zat. Gelukkig heb ik diagnostisch onderzoek al ergens anders gehad. Moet je natuurlijk wel weer afwachten of deze instelling niet vindt dat ze dat zelf beter kunnen. Gaan we nog een keer beginnen. Ga ik dus niet aan beginnen, mocht dat het plan zijn. Zo erg dat de wonden bij je zijn gebleven!
LikeLike
Tanx voor je begrip. Ja dit soort dingen veranderen je als mens. Ik vind het voor jou ook echt een nare situatie. Ik zou dan echt eens willen dat al ons geblog eens gehoord werd, ergens waar beleid werd gemaakt…
LikeLike
Ja, je zou ‘m bijna even naar het ministerie sturen, maar ’t gaat heus niet helpen…Was het maar waar.
LikeLike
Was het maar waar.. 🙂
LikeLike
Ik kan weinig toevoegen aan wat er al gezegd is. Moest voor de jongste al meer dan 2 maanden wachten voordat er plek was en dat is heftig: je kind zien worstelen en wachten, wachten, wachten.
LikeLike
Ja, dat is heel heftig ja, als je voor je kind moet wachten. Ik vond het voor leerlingen al heftig, laat staan voor je eigen kind.
LikeLike
Het is in de gewone zorg niet veel beter hoor, ook daar zijn wachtlijsten zélfs in geval van kanker. Het is diep treurig dat er domweg te weinig mensen zijn om te zorgen dat iedereen tijdig geholpen kan worden. Er wordt ook met mensen “geschoven” om de benodigde zorg uit een ander potje te laten betalen, ik maak het ook mee, op papier kan álles tot…. je erom vraagt dán ben je ineens niet aan het juiste “loket”. Ik hoop voor jou dat er snel schot in komt.
LikeLike
Ja, dat is het ergste. We schuiven met mensen, niet met spullen ofzo. Het gaat hier om mensen. Soms voel ik me een nummer.
LikeLike
Ik ga zo min mogelijk naar een dokter, je moet ook zéker weten dat je kwaal het wekenlang vol kan houden want zolang moet je vaak wachten.
LikeLike
Ik weet er alles van.
Mijn dochter Kim is psycholoog.
Hoe graag ze ook mensen wil helpen, ze wordt aan banden gelegd door………
Vul maar in.
LikeLike
Ja, dat klopt. De psycholoog zelf wil echt wel anders…
LikeLike
Ik werd zelf binnen de geestelijke gezondheidszorg en ik kan mij elke dag zo boos maken om de wachtlijsten. Het is zo bizar, dat mensen zelf durven aan te geven dat het niet meer gaat, en dan te horen krijgen dat ze een plaatsje op de wachtlijst krijgen. Het is zo heftig, met eventuele gevolgen van dien… Het lijkt wel alsof ze denken dat we te maken hebben met machines, die we even op pauze kunnen zetten.
LikeLike
Ja, dat ja. En geloof me dat ik al lang op pauze zou staan als dat kon…
LikeLike