Dat kan ik (niet)

Categorieën Onderwijs, Psychische gezondheid, Wat niet achter 'n label past, , 15 Reacties op Dat kan ik (niet)

De mensen die mij kennen, zouden me vermoedelijk omschrijven als een zelfverzekerd persoon. Onzekerheid had echter mijn tweede naam kunnen zijn, maar dat weet ik prima te verbergen. Het speelt (gelukkig!) ook niet op alle vlakken een rol, maar soms steekt het ineens de kop op.

Kom maar op met die volle zalen!
Ik heb negen jaar in het onderwijs gewerkt. Een klas lesgeven gaf me geen enkele vorm van onzekerheid of spanning.
Soms moest er op een ouderavond een praatje worden gehouden. Ik verbaasde me er altijd over hoeveel collega’s dan spontaan naar de vloer begonnen te kijken, als de vraag kwam wie dat wilde doen. Wat was het probleem? Blijkbaar was er een probleem. Voor mij niet. Ik deed en doe niets liever dan voor volle zalen staan.

Soms gingen we met school naar de kerk om een christelijke feestdag te vieren. Eén van de leerkrachten moest dan een verhaal vertellen. Ook dat vonden de meeste collega’s eng. Ik niet. Ik vond het heerlijk om te doen. Ik lag er letterlijk geen seconde van wakker. Ze hadden me zelfs op de dag zelf nog mogen bellen en ik had het zonder bibberen gedaan .

Presenteren, volle zalen toespreken, ik doe het graag. Ik krijg er zelfs een soort kick van. Kom maar op met die volle zalen!

Heb je een oordeel over mij(n werk)?
Klinkt goed toch? Ja, wacht maar. Want ik mocht mijn collega’s dan niet snappen, zij snapten mij soms ook niet. Af en toe kwam er iemand van een andere school of een begeleider van een kind in de klas kijken. Dáár moesten ze mij dus niet voor vragen. Ik wilde niemand in de klas hebben, want daar kreeg ik de zenuwen van. En ja, ik gaf al jaren les, maar ik voelde me zó bekeken als er dan ineens iemand achterin kwam zitten. Ik had altijd het gevoel dat die ander dan een oordeel kwam vellen over mij of over mijn werk en dat maakte me onzeker. Mijn klasje was mijn klasje en daar draaide het zoals ik dat wilde. Er was één collega die ik zodanig vertrouwde dat ze bij me in de klas mocht kijken. En…grappig genoeg was dat de collega die anderen het liefst buiten de deur hielden.

Help, dat kan ik niet!
Een poosje geleden deed ik een cursus ‘Schrijven voor het web’ bij de LOI. Dat leek me leuk en ik kon dat helemaal op mijn eigen tempo doen, dus niets aan de hand. Bovendien vond ik dat ik best wel kan schrijven, dus ik zag het helemaal zitten. Toen kwam het moment dat ik mijn eerste opdracht in moest leveren en opeens was alle plezier verdwenen. Ik ging uitstelgedrag vertonen en verzon allerlei smoesjes waarom ik nog even niet verder kon. En opeens snapte ik het. Iemand zou mijn schrijfsels gaan beoordelen. Dat waren niet mijn fijne blogstukjes, maar opdrachten met vrij strakke eisen. Opeens vond ik het doodeng. Kon ik dit wel? Eigenlijk niet, vond ik, maar ik zette toch door.
En weet je wat? Ik scoorde geen tienen, maar wel ruim voldoende. Tja, had ik misschien niet zo moeilijk moeten doen. Maar zo zie je maar weer, ook in mij schuilt onzekerheid, al zou je dat voor een groep mensen niet zeggen.

15 gedachten over “Dat kan ik (niet)”

  1. Ik denk dat het dan toch een soort van faalangst is. De angst dat je wordt afgewezen. En als je voor die groepen staat zonder dat er echt iets van af hangt, zal dat waarschijnlijk minder aanwezig zijn?

    Like

    1. Dat denk ik ook ja. Voor zo’n groep kan niemand er echt iets van zeggen. En dat is heerlijk veilig. Scheelt ook dat ik gewoon echt zeker weet dat ik daar goed in ben.

      Like

  2. Wat een mooi artikel. Ik probeer zelf tegenwoordig ook zoveel mogelijk te kijken naar dingen die ik wel kan, in plaats van alles wat ik niet kan. En ik merk dat me dat me echt wel een wat beter gevoel over mezelf geeft.

    Geliked door 1 persoon

  3. Megaherkenbaar. Ik vind presenteren ook leuk, al heb ik daarbij wel een beetje last van zenuwen want het is niet iets dat ik wekelijks doe ofzo. Maar dat zijn “positieve” zenuwen. De zenuwen die ik kreeg als ik wist dat iemand mijn les kwam observeren (toen ik nog als inburgeringsdocent werkte)… Niet positief! :O

    Like

      2. Dankjewel. Herkenbaarheid is natuurlijk jammer😉, maar ik hoop toch dat mensen er wat aan hebben.

        Like

  4. Ik ben helemaal onder de indruk dat je met zoveel gemak voor volle zalen spreekt : ) Ik gaf 7 jaar lang op maandagavond de cursus Samen Bevallen en was na 7 jaar nog steeds afschuwelijk zenuwachtig. Wat een opluchting toen ik ermee gestopt was.

    Maar goed, jij hebt dan weer andere dingen die je eng vindt inderdaad. Het is echt heel persoonlijk waar mensen over kunnen struikelen.

    Geliked door 1 persoon

  5. Gelukkig zijn we niet allemaal goed in dezelfde dingen, anders bleef er veel ongedaan;-)
    Het prettig vinden om een volle zaal toe te spreken herken ik wel een beetje al gaat dat voor mij alleen op als ik zelf mijn tekst op papier mag zetten én erbij kan houden, ik ben geen “voor de vuist weg”spreker. Heb ook uitsluitend ervaring bij bruiloften en uitvaarten dus niet beroepshalve. Mijn werk beoordelen vind ik dan weer niet erg, ik heb de maffe tik dat ik examen doen vreselijk leuk vind, hoe gek kun je wezen;-)

    Like

  6. O, hier ook zo een. Bij meer dan vijfhonderd mensen hoor ik het graag even, omdat ik dan m’n stem anders moet gebruiken of een microfoon krijg (irritant). Verder: laat mij maar presenteren.

    Geliked door 1 persoon

  7. Wauw wat mooi omschreven! Ik heb precies hetzelfde! Presenteren vind ik helemaal niet eng, heb het gevoel alsof dat wel los loopt. Maar als ik iets moet doen waarbij iemand echt kritiek kan hebben op mijn werk vind ik dat veel enger. Best wel gek eigenlijk.

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.