Bij het betreden van de huisartsenpraktijk zag ik een bordje hangen. Een coassistent* stelde zich voor en gaf aan dat hij aanwezig zou zijn bij de consulten. Indien ik daar bezwaar tegen zou hebben, kon ik dat melden bij de doktersassistente. Nou, eh…ik heb daar wel een beetje problemen mee ja.
Je moet het toch een keer leren…
Tijdens mijn opleiding tot leerkracht basisonderwijs heb ik uiteraard ook stages gedaan. Ik vond het de normaalste zaak van de wereld en er leek eigenlijk nooit een ouder te zijn die er een probleem mee had dat ik in de klas van zijn of haar kind was. Eigenlijk verdient dat best applaus.
Dat een arts ook ergens het vak moet leren, kan ik helemaal begrijpen. Tijdens mijn ziekenhuisopname heb ik de ene na de andere ‘co’ voorbij zien wandelen. Ik vond dat helemaal prima. Ze moesten altijd even overleggen met de arts en dan was alles weer goed. Tot zover dus geen enkel probleem.
Het probleem zit bij coassistenten in de huisartsenpraktijk. De eerste keer dat ik er één trof, is al jaren geleden. Ik wist niet dat er een coassistent zou zijn. Bij het betreden van de spreekkamer meldde mijn toenmalige huisarts: “Er is een coassistent, vind je dat goed?” Ik durfde niet te zeggen dat ik dat niet vond, dus de coassistent bleef. Ach, dacht ik, dan bespreek ik echt enge dingen volgende keer wel. En die arme jongen moet het ook leren.
… maar niet met mij
Inmiddels pak ik het anders aan.
Bij mijn huidige huisarts was er twee jaar geleden ook een coassistent. Er hing geen bordje in de wachtkamer (of ik had het niet gezien). Ik was gespannen. Ik had me voorgenomen heel erg eerlijk te zijn over mijn angsten en over al mijn gedachten. De spanning had zo’n beetje het hoogtepunt wel bereikt op het moment dat ik de spreekkamer in kwam lopen. En opeens was ze daar…de coassistent. “Ik heb een coassistent,” meldde de huisarts achter me, “vind je het goed dat die erbij is?” En toen durfde ik opeens, hoe ontzettend stom ik me ook voelde tegenover de ‘co’. “Nou, eh…ik vind het zonder dat al spannend genoeg.” De coassistent werd buiten de spreekkamer geparkeerd. Ik voelde me ontzettend schuldig, ook al zei de huisarts dat dat prima was. Maar ja, dacht ik, ze moet het toch ook ergens leren?
Daarna zette ik nog één of twee keer een coassistent buiten. De laatste tijd wordt een coassistent aangekondigd in de wachtkamer. Ik zit dan met nóg meer bibbers te wachten dan anders. Ik zal toch niet weer zo’n arme student buiten hoeven zetten? De laatste coassistenten hebben mij niet eens gezien, want de huisarts zet ze al bij voorbaat buiten.
Deze keer vond ik het helemaal eng. Er stonden weer spannende gedachten op de planning, vond ik. En toen kondigde dus bij de ingang van de praktijk, door middel van een briefje, een coassistent zich aan. De huisarts kwam me uit de wachtkamer halen. Ik schudde hem de hand en kwam fluisterend direct ter zake: “Waar is de coassistent?” “Goedemorgen,” vond mijn huisarts. “Oja, sorry, goedemorgen.”
En de coassistent? Die was weg. “Ik dacht het al. Ik had er al op geanticipeerd,” meldde de huisarts. Kijk, ik heb dan misschien een paar keer stom moeten doen, maar inmiddels zie ik de ‘co’s’ dus niet meer. Ergens blijft dat knagen. Ze moeten het tóch leren. Maar niet met mij, heb ik besloten. Ze lezen m’n blog maar, dan weten ze ook hoe mijn hypochondrie werkt. En als ik dan weer een keer in het ziekenhuis beland, ben ik voor alle ‘cootjes’ weer lief. Beloofd.
*Ik vind een co-assistent (met streepje), veel leuker, maar volgens Van Dale moet ’t eigenlijk zonder, dus ja…
Hoofdtaal 
Ik kan het me heel goed voorstellen. En eerlijk gezegd vind ik dat ze het patiënten ook niet makkelijker maken. Feitelijk word je er meestal door overvallen en vervolgens voor het blok gezet. Dan is het niet eenvoudig om te zeggen dat je het liever niet wilt, omdat je inderdaad zo’n co assistent ook niet voor het hoofd wilt stoten. Eigenlijk zouden ze het bij het maken van de afspraak al moeten zeggen! Dan kun je op dat moment aangeven wel of niet.
LikeLike
Het is je goed recht om te zeggen dat je het niet wilt, maar ik voel me dan toch tegenover zo’n jonkie wel een beetje bezwaard. Ik heb gelukkig een huisarts die dan gelijk zegt: ‘Niks persoonlijks.’ 😉
LikeLike
Ik weiger het ook. Ik wil best nog een keer uitleggen waarom, ook aan de co of de stagiair, maar ik wil niet dat ze ook maar iets met mij te maken hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel begrijpelijk. Ik zou er bij bepaalde gesprekken – of ingrepen – echt niet aan moeten denken om er extra mensen bij te hebben, maar in hun bijzijn zeggen dat je ze weg wil hebben is best een stap. Goed dat je uiteindelijk voor jezelf bent opgekomen!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb er minder moeite mee, allicht omdat ik niet met heel vervelende of ernstige dingen te maken heb gehad. De enige keer dat ik er 1 gezien heb, was ik van mijn fiets gevallen (door een kuttekop die doorreed met dr auto). Ik zag het bod van mijn vingers en eenmaal bij de huisarts werd ik zo rustig en vriendelijk geholpen. Terwijl ik echt veel pijn had. Dingen verschillen per persoon en daar moeten ze maar begrip voor hebben.
LikeLike
Bluh, klinkt pijnlijk. Met zoiets zou de Co van mij ook mee mogen kijken, maar inderdaad niet als ’t een beetje al te persoonlijk wordt.
LikeLike
Ik snap super goed dat je die er liever niet bij hebt. Ik had ooit eens een afspraak bij de dokter omdat ik tijdens mijn menstruatie altijd heel erg jeukende uitslag kreeg op mijn rug en gezicht. Blijkbaar was er een stagiair bij, wat me ook niet op voorhand werd gezegd. De dokter had nog nooit van mijn huidreactie gehoord en ze ging er een collega bij halen maar ondertussen zat ik daar met zo’n jongen die heel awkward probeerde een gesprekje over mijn menstruatie aan te knopen. Haha :’D Ik kon er op zich achteraf wel mee lachen maar op het moment zelf vond ik het heel irritant.
LikeLike
Hahaha, dat is wel een beetje awkward ja🙈.
LikeLike
Het zal niet bij iedere klacht onwenselijk zijn maar in sommige gevallen kan ik me wel voorstellen dat mensen het niet willen. Ik kom te weinig bij de huisarts om er veel mee te maken te hebben. Weet nog wel van vroeger dat onderzoeken in een ziekenhuis aan elkaar hangen van coassistenten voor je ooit de ” behandelend” arts te zien krijgt , soms zelfs helemaal niet . Hoorde er laatst nog een heel vervelend voorbeeld van.
LikeLike
In het ziekenhuis zie je inderdaad zelden een arts, maar meestal de coassistent. Tijdens mijn opname had ik er gek genoeg totaal geen moeite mee.
LikeLike
Het is misschien ook wel een beetje een vrouwen ding om je daar dan zo verantwoordelijk en schuldig over te voelen hoor. Ik vind het wel knap dat je het gewoon heb durven zeggen, zelf ben ik daar niet altijd goed in. Zo’n co leert het met één of twee mee kijk afspraken minder ook wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Goed dat je voor jezelf bent opgekomen, Naomi!
Als ik bij m’n huisarts kom, is het doorgaans voor huis-tuin-en-keuken-kwaaltjes en/of vragen. In principe maakt het me dan niet uit wanneer er een HA-in-opleiding bij is. Ik kan me echter best situaties voorstellen waarin ik dat wél vervelend zou vinden. Ik weet eigenlijk niet hoe ze daar bij mijn HA mee omgaan en hoe assertief ik zelf in zo’n situatie ben.
Er is een tijd geweest dat mijn HA twee dagen per week een vervanger had. Dat vond ik wél hinderlijk, vooral als ik een vervolgafspraak voor een behandeling of zo moest maken. Die plande ik dan op een dag dat mijn HA er zelf was. Ik snap heel goed dat er omstandigheden kunnen zijn waardoor een HA niet kan werken maar bij mij ontstaat onrust wanneer ik steeds een andere vervanger tref en dan iedere keer opnieuw m’n verhaal moet doen. Gelukkig heb ik dat niet vaak meegemaakt.
LikeLike
Dat snap ik helemaal, van die vervanger. Er werken in de praktijk waar ik patiënt ben ook meerdere artsen. Ik probeer altijd bij dezelfde te gaan. Als ik ‘opeens’ moet en die heeft geen plek of die werkt niet, ga ik bij een ander. En stel dat ik ineens van de trap val en m’n voet staat scheef ofzo, vind ik een ander ook geen probleem;).
LikeLike