Mijn boodschappen doe ik graag op tijden dat er verder bijna niemand in de supermarkt is. Ik weet inmiddels precies wanneer ik dan in de supermarkt moet zijn, maar toch had ik een keer pech. Terwijl ik in de rustige supermarkt liep, kwam er ineens een groep kinderen binnen. Druk kwekkend over hun eindmusical kwamen ze snoep inslaan. En herrie maken. En rennen. Ik werd gék. Alles in mij wilde ze, al dan niet pedagogisch verantwoord, wijzen op het feit dat de speeltuin buiten was. Dat deed ik niet. Maar ik ging wel weer even nadenken over de vraag: Hoe (over)leefde ik negen jaar in het onderwijs?
Structuur
In mijn klas was structuur. Kinderen die werden overgedragen als ‘moeilijk’
deden het bij mij vaak heel goed. Ik was gewaarschuwd voor rondvliegende
meubelstukken, maar dat gebeurde eigenlijk nooit. De kinderen liftten mee op de
structuur die ik zelf zo hard nodig had.
Ik begon de dag met het doornemen van wat we zouden gaan doen. Het programma stond ook op het bord en eventuele bijzonderheden zette ik er altijd bij. Een ambulant begeleider die in de klas zou komen kijken? Op het bord stond dan ‘bezoek’ en niemand keek er meer vreemd van op. Structuur was mijn redding.
Juist omdat ik zo gestructureerd was, was ik ‘de klos’ voor combinatiegroepen. Dat ging prima, uiterlijk dan. Ik had de structuur er goed in zitten en er was rust in de klas. Maar niet in mijn hoofd. Daar hebben de kinderen niet onder geleden, maar ik leed er zelf helaas wel onder.
Herrie in de klas
Ik vond het belangrijk dat er tijdens het werken in de klas rust was. In een enkele groep was dat heel simpel. Ik zette de kinderen aan het werk, zei dat ze de eerste tien minuten zelfstandig moesten werken en tien minuten lang was het stil. In een combinatieklas was dat lastiger. Tijdens een uitleg bij de ene groep, mocht de andere groep van mij vaak fluisterend overleggen over hun werk. Dat konden ze meestal goed, dat fluisteren. Maar ik hoorde alles en het leidde me af. Ik kon me er niet voor afsluiten.
Er was één moment waarop herrie in mijn klas was toegestaan. Tijdens de leswissels mocht er van mij hardop gepraat worden. Kinderen liepen dan heen en weer om boeken te pakken, er werd gekletst en na een paar minuten werd het weer stil. In die paar minuten was ik ondertussen compleet overprikkeld geraakt, maar dat zakte in de stilte vrij snel weer af. Ik had soms leerlingen in de klas die de herrie tijdens de leswissel vreselijk vonden. Tegen kinderen die op mij leken, zei ik altijd: “Ik houd er ook niet van, maar het is maar een paar minuten. Straks is het weer stil.”
Zo (over)leefde ik het onderwijs
Er waren (steeds meer) dagen dat ik overprikkeld en moe was. Vaak slokten de afspraken die na schooltijd op me wachtten mijn gedachten op. Ik stond dan les te geven in de wetenschap dat ik nog twee oudergesprekken zou moeten voeren en dat leidde me dan af.
Omdat ik niet alleen leerkracht was, maar ook nog wat andere (leidinggevende) rollen had, kwam er ook geregeld iemand iets aan me vragen terwijl ik voor de klas stond. Dat vonden zowel mijn leerlingen als ik hoogst irritant.
Op dat soort dagen had ik soms echt even pauze nodig. Voor mijn leerlingen waren mijn ‘pauzes’ feest. Ik moest namelijk iets doen om te overleven en voor de leerlingen had dat alleen maar voordelen: “Jongens, we hebben zó hard gewerkt, ik heb een idee. Zullen we nog even lekker zingen?” Zingen is herrie, zul je misschien denken en dat klopt. Zingen is echter geregisseerde herrie. Mijn gitaar en ik bepaalden wat er wanneer gezongen werd en dat was voor mij fijn.
Maar het allerfijnst? Het allerfijnst vond ik voorlezen. Mijn leerlingen vonden dat ook. Alle leerlingen op hun eigen stoel, niemand die hoefde te lopen, geen andere herrie dan mijn eigen stem (en ja, ik gilde als er in mijn boek werd gegild) en alle leerlingen met hun hoofd bij hetzelfde. Ze mochten van mij dan ondertussen tekenen. Velen deden dat, maar vaak zag ik halverwege de potloden stil boven het papier hangen en de neuzen richting mij staan. Ik genoot. De leerlingen ook. Dat ik dit moest doen om te overleven, wisten zij niet. Dat geeft ook niet. Zij hadden het fijn en ik was weer even bijgekomen.
Voor mij geen onderwijs meer
Ik kom nog even terug op de herrie in de supermarkt. Een medewerker sprak
de groep scholieren aan en het werd stil. Voor mij was het al te laat, want ik
wilde alleen nog maar vluchten. Ik zag weer bevestigd wat ik al wist en wat de
bedrijfsarts me ook al had verteld: Voor mij geen onderwijs meer. Ik mis het.
Ik zal het altijd een beetje blijven missen, want ik vond het zó leuk. Het gaat
echter niet. Het kost me te veel. Maar erover schrijven blijf ik zéker doen!
Hoofdtaal 
Je had slimme strategieën ontwikkeld! Wel jammer dat het niet meer gaat, maar je gezondheid en peace of mind zijn het allerbelangrijkst.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mooi geschreven. Ik herken mezelf als kind in het feit dat ik voorlezen altijd geweldig vond en dat al mijn aandacht hier dan helemaal naartoe ging. Als het voorbij was moest ik altijd weer even ”landen”.
LikeLike
Ja, en dat vond ik stiekem leuk, als kinderen dat hadden. Soms bleven ze na schooltijd hangen om te vragen of ze het boek vast verder mochten lezen;). Mocht nooit van mij, maar dan waren ze zo slim om het bij de bieb zelf te halen en verder te lezen:).
LikeLike
Wat mooi geschreven. Ik was zelf iemand die eigenlijk altijd in haar eigen wereld zat, verdiept in een boek of verzonken in mijn eigen gedachten, op die manier ging het me prima af. En ik snap dat het vervelend is dat het niet meer gaat, maar goed in je vel zitten is ook belangrijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi geschreven Naomi. Ik begrijp je verhaal heel goed, doordat ik op tijd gestopt ben voor een burn out. Ik ga nu wel weer terug in het onderwijs en ik heb er zin in, maar ik ben wel wat bang voor de prikkels. Ik ga er vanuit dat het goed gaat komen hoor, maar die angst is er wel. Hopelijk valt het allemaal mee 🙂 oh en ga zeker door met schrijven! Ook over het onderwijs
LikeLike
Ik hoop ook echt dat het goed gaat komen voor je, met de prikkels. Lijkt me spannend, maar ook weer leuk om terug te gaan.
LikeLike
Mij ook inderdaad 🙂
LikeLike
Achteraf kijk je dan naar zo iets en dan denk je: hoe heb ik dat eens gedaan…? Eigenlijk is het jammer voor de introverte kindjes dat ze jou niet meer hebben. Maar we leven in een extraverte wereld en alles moet maar kunnen, dus dan houdt het voor sommigen van ons inderdaad gewoon op.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat ik jou een heel fijne juf gevonden zou hebben 🙂
Een tijd terug was er in het nieuws iets over klassen speciaal voor kinderen met autisme, met veel minder prikkels etc. Dan vroeg ik me af waarom dat eigenlijk de uitzondering was en niet de norm? (bijna) iedereen heeft toch baat bij minder prikkels?
LikeLike
De meeste kinderen (en volwassenen!) houden inderdaad van rust. Bij mij was dat in ieder geval de norm😉.
LikeLike
Ik vind het zo bijzonder hoe jij zo goed aanvoelt hoe je de juiste sfeer kan creeeren en ja nu durf ik het bijna niet te zeggen maar ik heb dat ook. Kinderen vinden het prettig bij mij en ik weet altijd precies wat ik moet doen of zeggen als ik met hen te maken heb.
Wat ongelofelijk jammer voor jou dat je je vak niet meer zal kunnen beoefenen want ze raken wel een heel bijzonder iemand kwijt in het onderwijs.
En ja kinderen houden van rust maar weten vaak niet meer wat het is met al die onrustige volwassenen om hen heen.
Mijn buuv ging een sop een dag met haar 3 dochters naar 3 verschillende verjaardagen.
Wie doe je daar nu een plezier mee?????
lieve groetjes
LikeLike
Tja, ik kan de sfeer wel een beetje creëren, maar ik kan me voorstellen dat het voor kinderen met wat meer behoefte aan beweging en herrie niet altijd leuk was bij mij. Behalve in de gymles dan 😜. En drie verjaardagen op een dag? Eh… Ik zou ze alledrie schrappen omdat ik er nog twee heb. Hoef je uiteindelijk nergens heen🤣.
LikeLike
Maar toch wel heel jammer dat het niet meer kan. Zowel voor jou als de leerlingen want volgens mij ben je een prima lerares.
LikeGeliked door 1 persoon
Je klinkt als een juf naar mijn hart. Ik ben een groot voorstander rust, reinheid en regelmaat ook op school! Op de basisschool van mijn kinderen leek het soms net het centraal station in Amsterdam: iedereen liep rond. Ook tijdens de lessen. Volgens mij is dat voor niemand goed.
En speciaal onderwijs, met kleine klassen? Zou dat voor jou wel gaan? Want je klinkt als een talentvolle juf.
LikeLike
Het probleem met speciaal onderwijs (ook daarmee heb ik ervaring) is dat er wel vaak op heel veel niveaus wordt gewerkt. Dat kan ik dan dus niet overzien.
LikeLike
Ik heb in combinatieklassen gezeten, ik volgde 2 klassen tegelijk en hoefde in groep 8 niets meer te doen. Zat stiekem te lezen, mijn boek lag open uit het zicht in een kast naast me. Op de middelbare werkte ik soms zelf maar vooruit als de les niet te volgen was door de herrie. Structuur kende ze toen nog niet.
LikeLike
Oehlala, ik heb er nooit zelf in gezeten, maar ik weet zeker dat ik hetzelfde zou hebben gedaan als jij. Hoe kun je ooit werken als een andere klas uitleg krijgt? Ik heb dat van mijn leerlingen altijd zeer bewonderd.
LikeLike
Een gitaarspelende juf.
Gaaf!
LikeLike
Ja, lang van gedroomd, toen een paar lesjes gehad en toen bleek het eigenlijk heel simpel. Ik deed alles met wat simpele basisgrepen en ach joh, als we maar lol hadden.
LikeLike