Sinds ik de diagnose autisme kreeg, heb ik me in veel aspecten van autisme verdiept. Eén van de dingen waar ik over las, was geloven. Veel autisten hebben moeite om de abstracte dingen die in de Bijbel staan te geloven. Anderen vinden het moeilijk om naar de kerk te gaan. Weer anderen hebben juist heel veel steun aan hun geloof. Hoe zit dat bij mij?
Ik geloof
Vanaf mijn geboorte hebben mijn ouders me opgevoed vanuit christelijke waarden en normen en vanuit het geloof dat de Bijbel waar is en dat Jezus onze Redder is.
Toen ik ouder werd, bezocht ik christelijke scholen en ging ik met mijn ouders mee naar de kerk. Ik heb er nooit een seconde aan getwijfeld of wat ik in de Bijbel las en wat ik in de kerk hoorde waar zou zijn. Ik geloofde rotsvast dat dit de waarheid was.
Dat geloof ik nog steeds. Dat klinkt misschien vreemd, want het schijnt zo te zijn dat veel autisten het geloof maar moeilijk te begrijpen vinden. Hoe kan een God Die je verder niet kunt zien nu bestaan? Hoe kan Hij doen wat wij geloven dat Hij doet? Toch is júist de onzichtbaarheid van God en Zijn grootheid denk ik voor mij altijd een reden geweest dat ik zo rotsvast in Hem heb geloofd. God was voor mij zó bijzonder, dat zichtbaarheid iets van mijn geloof af zou hebben gedaan.
Daarnaast, toen er stormen kwamen in het leven, heb ik steeds ervaren hoe God me daar doorheen hielp met Zijn Woorden van steun in de Bijbel. En dat merk ik nog steeds. Ik zei pas tegen mijn dominee: “Stel dat ik niet had geloofd, ik zou echt niet weten of ik er dan zo bij had gezeten.” Hij zei dat ik dat wel wist. Ik had het geloof nodig. En dat is waar.
En ja, ook ik vind het soms moeilijk en ook ik twijfel soms of ik wel écht op de juiste manier geloof, maar in de basis is er altijd het geloof en het vertrouwen, ook al voel ik dat niet altijd. Dat voelen is ook zoiets. Ik vind voelen soms lastig. Als ik het niet voel, wéét ik echter dat God nog steeds voor me zorgt en dan houd ik me aan die wetenschap vast.
De kerk
Het is al vrij lang geleden dat ik een kerkdienst bezocht. Het lukt me niet. Er zijn in dat gebouw vreselijk veel prikkels en mensen en er wordt heel veel sociale interactie verwacht. Ik bedoel…voor de dienst begint, kan er zomaar een wildvreemde tegen je beginnen te praten. Ik vind dat ontzettend lastig. Wat zeg ik wel en niet? Wie is die ander eigenlijk? Mijn oplossing is om zo laat mogelijk binnen te komen, maar ja, tijdens de dienst kan het dan alsnog ‘fout’ gaan. Allemaal eng.
Een andere kwestie is dat wat ik zing en lees en hoor in een dienst me zó kan raken dat ik moet huilen. Dat wil ik dan natuurlijk weer niet tussen al die andere mensen.
Na de dienst is er dan soms gelegenheid om koffie te drinken en elkaar te ontmoeten. Mij zie je daar sowieso niet. Ik ben na een kerkdienst volkomen afgedraaid. Ik red het dan echt niet om ook nog gezellig te doen, zéker niet met mensen die ik maar zijdelings ken.
Ik mis het wel, om naar de kerk te gaan en ik werk aan een plan om er weer (in ieder geval één keer per zondag) heen te kunnen. Ik probeer wel verbonden te blijven. Ik luister elke zondag de diensten mee, terwijl ik thuis zit te kleuren. Contact met andere gemeenteleden en de dominee is er ook. Ik weet dat er mensen in de kerk zijn die voor me bidden en hun steun doet me goed.
Is er een hemel voor autisten?
Gekke vraag? Het is de titel van een boek van Alianna Dijkstra. Zij beschrijft daarin persoonlijke verhalen over autisme en het christelijk geloof. Ik las het boek met veel belangstelling. Niet alleen autisten komen aan het woord, maar ook christelijke hulpverleners. Ik vond het heel mooi hoe ik sommige dingen herkende. Andere dingen herkende ik juist helemaal niet, maar dat verbaast me niet. Iedereen is anders; iedere autist is anders, ook op dit vlak.
Autisme genezen
In het boek ‘Is er een hemel voor autisten?’ stelt Alianna Dijkstra de vraag of mensen bidden om genezing van hun autisme. Ik vond dat een interessante vraag. Zelf heb ik dat nooit gedaan. Ik weet zelfs niet of ik ervan ‘genezen’ zou willen worden. Ik ben ik. Met autisme. Ik bid wel om genezing van de nadelige gevolgen van vele jaren overprikkeling, maar ik denk dat autisme op zichzelf ook een kracht kan zijn. Bovendien zie ik het niet als een ziekte en dus ook niet als iets dat genezen zou moeten of kunnen worden.
Ik geloof dat God me heeft geschapen. In mijn geval was dat met autisme. Dat kan ik heel goed accepteren. Omdat Hij, zoals dat in de Bijbel staat, me al kende voor ik geboren werd. Hij kan me dus ook door het leven met autisme leiden. En daar vertrouw ik op.
Deze blog bevat een affiliate link. Als je via deze link iets koopt, krijg ik een klein percentage van het aankoopbedrag. Uiteraard betaal je daar zelf niets extra voor.
Hoofdtaal 
Ik denk niet dat er zoiets bestaat als ‘op de juiste manier geloven’. Alles dat jou vooruit helpt, mag je koesteren!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind het goed dat je hier open over schrijft, vooral omdat ik er totaal anders over denk en het net interessant vind om te lezen / horen hoe andere mensen er in staan. Ik geloof zelf niet in God dus in dat opzicht zijn wij twee uitersten. Ik vind het wel mooi dat het jou zo helpt en net zoals Audrey denk ik ook niet dat er iets is als op de juiste manier geloven. Het lijkt me net belangrijk en fijn als je een manier van geloven vindt die bij jouw leven past.
LikeLike
Dankjewel voor je respectvolle reactie. Ik vind erover schrijven best spannend, omdat het heel kwetsbaar is en omdat iedereen hier anders in staat. Tegelijk wil ik het juist daarom bespreekbaar maken en ik heb inmiddels wel voldoende vertrouwen in mijn lezers om te weten dat ze hier respectvol mee omgaan.
LikeLike
Wat fijn dat je zoveel steun hebt aan je geloof Naomi. Zelf ga ik regelmatig naar de kerk, en vind daar Rust en stilte. Praten met de andere mensen doe ik niet zo vaak, omdat ik juist de stilte zoek.
LikeLike
Dat kan ik me heel goed voorstellen, dat je daarom niet met de anderen praat.
LikeLike
Wat schrijf je dit mooi! Wat mij het meest raakt is je opmerking dat wanneer God zichtbaar zou zijn, het afgedaan zou hebben van het geloof. Dat is volgens mij de kern: niet zien, maar toch geloven.
LikeLike
Dankjewel!
LikeLike
Wat een mooi en open artikel. Ik ben zelf niet gelovig opgevoed, en weet zelf ook niet goed wat ik moet geloven. Ik geloof niet per se in een god, maar ik geloof ook niet dat er helemaal niks is. Wat er wel is ben ik alleen nog niet over uit. En misschien kom ik dat ook wel nooit te weten. We gaan t vanzelf wel zien.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind het een beetje kortzichtig dat je zou moeten bidden voor genezing. Alsof het iets is wat je hebt opgelopen in plaats van mee geboren bent.
LikeLike
Dat doe ik dus ook niet😉. Overigens respecteer ik de mensen die het wel doen ook. Maar zelf zal ik het niet doen.
LikeLike
Wat een bijzonder blog. Ik geloof ergens in, maar geen idee waarn.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik geloof wel dat er iets is.
Maar,………..………… altijd een maar.
Ik geloof niet in een God, nee.
Mijn zus zei gisteren nog tegen mij: “mamma past op mij, van boven.”
Daar geloof ik dus echt niet in. Ik geloof ook echt dat dood, dood is.
LikeLike
En voor mij is dood zeker niet dood. En dat is een troost voor me. Ik geloof niet dat er mensen zijn die ‘van boven op me passen’, maar de wetenschap dat geliefden bij God zijn, troost mij wel in dagen van rouw.
LikeLike
Mijn moeder is begin dit jaar overleden. Fysiek is ze er niet meer.
In mijn hart is ze er en daar zal ze altijd blijven. Dat klinkt iets minder hard als mijn eerste reactie.
LikeLike
Ik snap het. Natuurlijk zul je haar nooit vergeten!
LikeLike
Hoewel ik geen autist ben geloof ik niët in een God. Wel met de bijbel en de kerk opgevoed maar misschien wel daarom afgehaakt .Vrijwel alle geloven zijn, of waren onbarmhartig voor andere geloven , dat kan nooit de bedoeling van een eventuele God geweest zijn.
Ik vind het mooi als mensen iets aan hun geloof hebben, maar eigenlijk denk ik stiekem dat het geloof iets is waar mensen die niet in zichzelf kunnen geloven zich aan vast houden. Prima als men zich daar happy bij voelt en steun aan heeft, en vooral het andere niet oplegt.
LikeLike
Ik kan me voorstellen dat dat stukje onbarmhartigheid vragen bij je oproept. Als mensen die niet geloven mijn geloof wel respecteren, vind ik dat iets heel moois. En je had vast al door dat mijn blog niet bedoeld was om iemand iets op te leggen 😉.
LikeLike
Nee hoor,, zo komt het ook zeker niet over. Ik kan best door één deur met gelovige mensen. Er over praten en je ervaring delen is nog niet iemand iets opleggen.
LikeLike
Precies. Zijn we het helemaal eens😉.
LikeLike
zeker weten, je bent niet de enige onder mijn lezers die het wel eens over het geloof heeft en ik hóef toch niet te reageren als ik dat niet wil. .
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi geschreven weer. Zelf ben ik ook christelijk opgevoed, maar mij lukt het niet, dat geloven, eerder het tegendeel, naarmate ik er meer van/over ging lezen ( en kan ietwat jaloers zijn op mensen die heel vast wél geloven en daar steun aan hebben ). Overigens denk ik niet dat dat is omdat je het niet kunt zien – ik kan tenslotte ook prima van iemand houden zonder dat ik liefde kan ‘zien’…
LikeLike
Wel of niet kunnen zien is voor de één belangrijker dan voor de ander, denk ik… En dank voor je eerlijke, open reactie!
LikeLike
Mooi❤
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooie blogpost, Naomi! Zelf ben ik niet religieus maar ik vind het fijn wanneer mensen steun in hun religie kunnen vinden.
Bidden om genezing? Ik snap dat mensen dat doen. En als genezing mogelijk is, waarom niet? Alleen zal niet iedereen genezen van ziektes waarvan anderen wél genezen. In dat geval, en in het geval van aandoeningen/eigenschappen die aangeboren en niet te veranderen zijn, lijkt het mij heilzamer de energie te steken in acceptatie en het vinden van innerlijke rust. Dat kan door middel van bidden en dat kan, als je niet gelovig bent, op andere manieren.
Ik kamp zelf gelukkig niet met al dan niet te genezen ziektes of aandoeningen maar heb op andere vlakken de nodige klappen gehad. En ik heb gaandeweg gemerkt dat verzet tegen de realiteit veel meer van me vroeg dan acceptatie. Al doende leert men, nietwaar? 😉
LikeLike
Dankjewel voor je uitgebreide reactie. Ik denk dat acceptatie inderdaad veel kan doen. En ik snap het ook, dat mensen bidden om genezing. Dat doe ik ook, maar niet hiervoor, omdat ik dit niet als ‘ziekte’ zie of als iets waarvan ik ‘genezen’ zou moeten worden.
LikeLike