De hobby van elke huisarts

Laat ik even vooropstellen dat ik geen diepgaand wetenschappelijk onderzoek heb gedaan voor ik dit artikel begon te schrijven. Ik denk echter dat ik, in mijn jarenlange status als hypochonder, genoeg huisartsen heb gezien om toch iets te kunnen zeggen over de hobby van elke huisarts. Ik verdenk ze er namelijk van dat ze allemaal delfde hobby hebben. Misschien zelfs wel meer dan één.

Dat doet pijn!
Als ik met pijnklachten bij een huisarts kom, willen ze dat altijd onderzoeken. Logisch, zou je denken. Dat is het ook, maar toch… Pas kwam ik bijvoorbeeld bij de huisarts met pijn in mijn nek. Dat had ik al uitgelegd. Zelfs al aangewezen. “Ik ga even kijken.” En terwijl hij me stond te pijnigen, concludeerde hij: “Hier doet het pijn hè.” Ja, daar deed het pijn. En niet veel later: “Hier denk ik dat het ook pijn doet.” Ja, daar deed het ook pijn.

Zo gaat het dus altijd met pijn. Last van een prikkelbare darm? Lekker, kneden we even die darm helemaal aan stukken. Pijn deed ie toch al, of niet dan?

Er komt een dag dat ik ga slaan als ze me pijn doen. Of wacht, die dag is eigenlijk al een keer geweest. Ik had last van het Syndroom van Tietze, een pijnlijk gebeuren op je borstbeen. Dat voelt een beetje als een hartaanval, maar is het niet. En ja, die pijn kunnen artsen erger maken door even een beetje te duwen enzo. Zou kunnen dat ik toen een keer mijn arm een beetje uit heb laten schieten, in een reflex.

Wat dat met hobby’s van huisartsen te maken heeft? Nou, ik heb dus stiekem het idee dat ze dat leuk vinden, als er iemand met dat soort dingen komt. Lekker een beetje iemand pijn doen. Want ja, ze weten precies waar het pijn doet en als ze dat dan in één keer aan kunnen wijzen, vinden ze dat volgens mij stiekem heerlijk. Ik heb er namelijk al diverse artsen op betrapt dat ze dit echt wel een leuk onderdeel van hun werk vinden.

Bloedbaden
Ik heb de indruk dat het afhandelen van bloedbaden niet van iedere huisarts een hobby is, maar dat er wel degelijk een paar tussen zitten die blij zijn als de spoedlijn gaat en er komt iemand met een half afgehakte hand binnen of zo. Nouja, een huisarts liever dan ik, want ik moet er niet aan denken.

Tranentrekkers
Tot slot heb ik het sterke vermoeden dat er nog een andere gedeelde hobby van huisartsen is. Soms komt er iemand voor psychische problemen. Laat ik het makkelijk houden en het bij mezelf houden. Ik kom dus zeer geregeld voor psychische problemen. Het is alom bekend dat degene die mij aan het huilen kan krijgen een lintje verdient, want ik huil niet makkelijk. Ik lach wel. Of ik maak grapjes. En hoe harder de grap en hoe groter de glimlach, hoe erger het is.

Ik kan me toch niet helemaal aan de indruk onttrekken dat sommige huisartsen er in mijn lange staat als hypochonder toch een beetje een hobby van hebben gemaakt om mij aan het huilen te krijgen. En nee, dat is niet iedereen gelukt. Jammer hoor.

Koffiepauze
Op een gegeven moment is het koffiepauze in de praktijk. De artsen verzamelen zich. Stiekem zou ik in die pauze wel even om een hoekje willen kijken. Zouden ze dan even vertellen hoeveel mensen ze pijn hebben gedaan en hoeveel zakdoekjes ze al hebben uitgedeeld?

Vast niet.

En om nog even terug te komen op dat gebrek aan onderzoek voor dit blogje: ik heb het mijn huidige huisarts een keer verteld, dat ik artsen ervan verdenk dat ze het leuk vinden om mensen pijn te doen. Hij gaf toe, maar wel lachend. Dat telt vermoedelijk niet als onderzoek.