Vakantiewerk – even huilen misschien?

Categorieën Autisme, Hypochondrie, Psychische gezondheid, , 14 Reacties op Vakantiewerk – even huilen misschien?

Mijn hulpverleners hadden vakantie. Op de één of andere manier hadden mijn huisarts en psycholoog dat vrijwel tegelijk gepland. Die hebben dus blijkbaar mijn CAO niet goed gelezen. Hoe dan ook, er was even geen hulp beschikbaar. En dan?

Vakantieplan
Het idee dat er geen hulp beschikbaar is, kan bij mij al zorgen voor paniek. De vertrouwde hulpverleners waren er niet en ik wist dat er om (n)iets paniek uit zou kunnen breken. Wat dan? Voor het eerst werd er vooraf een plan gemaakt. Ik kon dit zelf, maar als het niet zou lukken, kon ik bellen naar de praktijk van de psycholoog en was er iemand beschikbaar die dan met me zou kunnen praten. Strak plan, maar ik was natuurlijk niet van plan om daar gebruik van te gaan maken. Ik moest en zou namelijk even aan mezelf en de wereld bewijzen dat ik heus niet elke week begeleiding nodig heb. Heus niet.*

Dat ik dat plan had opgevat, was eigenlijk al een slecht idee. Ik legde mezelf daarmee nogal een druk op. Want ja, wat zou er eigenlijk aan de hand zijn als ik wél gebruik zou maken van de mogelijkheid om iemand te bellen? Dat zou misschien wel veel verstandiger zijn, maar ik wilde dat dus niet.

Vakantiewerk – even huilen
Ergens halverwege de vakantie van de psycholoog sprak ik de huisarts. Dat was overigens onderdeel van het plan, dat ik net voor de vakantie van de huisarts nog even bij hem langs zou gaan. Ik had geen idee of ik slim bezig was door geen hulp te vragen van een psycholoog of dat ik gewoon eigenwijs en dom was. “Moet ik bellen voor volgende week? Volgende week is er anders geen begeleiding, maar ik wil dat ik het zonder kan.”

Ik hoefde niet te bellen, maar ik kreeg wel een opdracht mee. Ik moest wat vakantiewerk doen. “Je moet wel een moment hebben om te ontladen volgende week.” En ja, ik moest gezellig even een huiluurtje plannen. “Het is niet goed voor je als je een week niet lacht, maar het is ook niet goed voor je als je een week niet huilt.” Mijn ogen rolden bijna uit hun kassen: “Moet je élke week huilen? Dat is veel hoor. Daar kom ik niet aan.” Dat was dan misschien ook wel mijn probleem. Ik liet alles te veel opstapelen. Oké dan.

Ik kan niet huilen op commando. Ik kan alleen huilen als er eerst iemand diep in m’n ziel gaat zitten roeren. Die iemand moet dan nog een professional zijn ook, want anders gebeurt er niks, dus dat legde ik maar even uit.

De huisarts dacht dat ik wel iets kon bedenken: “Ga een zielig boek lezen, weet ik veel.” Ik legde uit dat dat bij mij niet werkt. Oké, stiekem soms wel, maar meestal niet. Niet als ik het op wil roepen in ieder geval. Ik heb nog overwogen om dan maar een hele middag ‘Hello, Goodbye’ te gaan kijken. Wedden dat ik er dan voor het eerst niet bij had hoeven huilen?

Ik heb het niet eens geprobeerd. Ik bewijs namelijk gelijk even aan de mensheid dat ik echt niet elke week hoeft te huilen.

*Uiteindelijk had ik wel elke week hulp. En dat is prima. Hulp vragen is nooit mijn sterkste kant geweest, dus misschien was dit dan wel mijn wijze vakantieles.

14 gedachten over “Vakantiewerk – even huilen misschien?”

  1. Dat niet kunnen huilen herken ik heel erg. Het komt het bij mij gewoon niet uit. Wel lastig als je hulpverleners tegelijk op vakantie zijn. Ik had het geluk dat mijn psycholoog tegelijkertijd met mij op vakantie ging. En toen mijn psychiater op vakantie ging was mijn psycholoog weer terug. Vond ik wel heel fijn. En inderdaad, het is niet erg om hulp te vragen. Soms kunnen we het niet alleen en dat is ook oke.

    Like

  3. Elke week huilen, oke bijzondere theorie. De laatste keer is maanden geleden toen ik zoveel last van mn rug had en naar de wc moest maar er niet kon komen omdat ik over de kat heen moest stappen die graag geknuffeld wilde worden wat me ook al niet lukte van de pijn. Laatste druppel verhaal. Maar een zielige film, Hachi verhaal over een hond. Succes verzekerd.

    Like

    1. Ah ja, pijn kan je compleet gek maken en aan ’t huilen. Zielige films werken bij mij soms wel, soms niet.

      Like

  5. Wat fijn (en goed van je) dat er toch elke week hulp was.
    Ik heb vandaag nog schandalig hard gehuild bij een filmpje van een huwelijksaanzoek. Terwijl ik die mensen niet eens ken. :O Misschien moet ik die link even ergens opslaan, voor als iemand mij ooit verplicht om te huilen. Hoewel het dan waarschijnlijk niet werkt, inderdaad.

    Like

    1. Hahaha, gek is dat, waar je soms ineens om moet huilen. Maar grote kans dat hetzelfde filmpje later inderdaad niet werkt

      Like

  6. Huilen mag, altijd.
    Op commando lukt het me niet.
    Gisteren sprongen de tranen me in de ogen.
    Beetje slecht nieuws over mijn lieve zus.
    Huilen komt nog wel, of niet, daar hoop ik dan maar op want dan komt het goed.

    Like

  7. Iedere week kuilen op commando? Hoewel ik tegenwoordig wél het mannengemiddelde haal ( 6x p.jaar.) en er ook vaak genoeg réden is om de ogen uit de kop te janken moet ik er toch niet aan dénken 1x per week opgelegd te krijgen. Het zal misschien voor sommige mensen werken maar de meeste mensen kunnen niets met zo’n advies.

    Like

    1. Het is mij uiteindelijk gelukt vorige week, maar dat was een ‘ongelukje’. Iemand nam afscheid van werk en ik moest heel erg huilen omdat ik me realiseerde dat ik nooit het afscheid zal (kunnen) krijgen waar ik recht op heb. Mijn huisarts kan trots op me zijn;).

      Like

Reacties zijn gesloten.