Taboes doorbreken, psychische gezondheid bespreekbaar maken, de wachtlijstproblematiek aan de kaak stellen en eerlijk zijn. Dat zijn zomaar wat dingen die ik doe op mijn blog. Ik sta daar volledig achter en ik vind het belangrijk om hier woorden aan te geven. Wie weet gaat het ooit helpen? Het was in het begin spannend, maar nu ben ik blij dat ik het doe. Toch zijn er grenzen, ontdekte ik.
Waarom heeft Eva Jinek nog niet gebeld?
De laatste keer dat ik weer iets te horen kreeg over de wachtlijst voor mijn behandeling, was ik boos. Ik uitte iets van de frustratie op Twitter, richtte mijn tweet aan het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en kreeg uiteraard geen reactie. Ik was het zó zat, dat ik een appje naar iemand stuurde: En nu is ’t klaar, al moet ik vanavond bij Jinek zitten. Het kan me niks meer schelen. Dat was woede. Geen doordacht appje.
Tv-debuut?
Nog geen week later zag ik op Instagram een oproep van de NPO. Men was op zoek naar mensen die te maken hadden met wachtlijstproblematiek. Die mensen hadden ze nodig voor onderzoek voor een programma. Mijn begrijpend lezen is niet al te best en ik dacht dat er mensen nodig waren om achter de schermen wat vragen aan te kunnen stellen. En ja, ik wil openheid geven, dus klom ik in de mail en nam contact op.
Er kwam al heel snel reactie. Men was geïnteresseerd in mijn verhaal en wilde wel verder kijken. Maar er was meer. Ik moest in beeld.
Wacht even, ik moest in beeld?! Er ontstond tweestrijd. Ergens in mij riep de stem die taboes wil doorbreken en die problemen bespreekbaar wil maken. En ja, ik kan er heel goed over praten, dus kom maar op. Maar ik mailde toch dat ik me dan terugtrok.
Waarom ik niet op tv durf
Durf ik dan niet op tv? Nee, niet als het over deze dingen gaat. Ik zou wel voor een volle zaal mijn verhaal durven vertellen. Ik kan dan zien wie er in de zaal zitten en dat is redelijk ‘veilig’, maar als ik op tv kom, heb ik geen idee wie er kijkt.
Ik woon in een klein dorp. Er lopen in dit kikkerlandje bovendien talloze ex-leerlingen van me rond en ook hun ouders ‘kennen’ me. Nog erger: Mijn ex-collega’s hebben ook tv. En dát is wat me tegen heeft gehouden. Ja, ik wilde mijn verhaal wel vertellen en ja, ik wilde mijn verhaal delen en ja, er moet aandacht voor komen. En het zijn altijd dezelfde mensen die op tv verschijnen als het gaat om de ggz of om autisme. Het is tijd voor een ander gezicht. Dat gezicht ben ik (nog) niet. Ik durfde niet. Ik was bang dat ik vragen zou moeten beantwoorden waarvan ik niet wil dat ex-collega’s en vroegere leerlingen en hun ouders daar het antwoord op weten. Ik snap dat die mensen ook in een zaal kunnen zitten, maar dat zou ik minder erg vinden. Dat staat vervolgens niet nog een jaar op internet om door diezelfde mensen verspreid te kunnen worden onder meer ex-collega’s, enz.
Ik blijf bloggen
Bloggen blijf ik wel doen. Ergens knaagde de reden dat ik niet op tv zou komen. Ik liet me niet tegenhouden door mezelf, maar door wat anderen misschien zouden vinden. Toch was dit voor nu de beste optie. Dus ja, ik blog vrolijk verder over alle taboes, lekker anoniem, dat dan weer wel. Stiekem hoop ik nog steeds dat ik daarmee mensen ook kan helpen. Of het iets aan de wachtlijstproblematiek gaat doen? Ik denk het niet, maar een beetje hopen mag vast wel. En Eva Jinek? Die mag me over een jaar misschien wel bellen, maar vanavond nog even niet.
Hoofdtaal 
Wow wel zalig dat je op televisie je verhaal mocht gaan doen maar ik zou het toch ook niet durven hoor! :p Net ook om de reden die jij aangeeft. Als je voor een groep moet spreken zie je nog wie er aanwezig is, al zou ik dat dus ook niet durven, maar goed 😉
Nu ben ik wel met mijn hoofd en naam zichtbaar op mijn blog maar daar heb ik dan weer geen moeite mee. Al blog ik natuurlijk ook niet over zo’n “taboe”onderwerp.
LikeLike
Mijn blog blijft voorlopig lekker anoniem hoor;). En je blog is toch anders. Dat is je ‘eigen podium’, waar je kunt ‘zeggen’ wat je wilt. Je krijgt er in ieder geval geen dingen in de mond gelegd die niet helemaal zijn zoals je ze had willen zeggen.
LikeLike
Ik zou ook niet op tv willen hoor, zelfs als het zou gaan over een veel luchtiger onderwerp dan dit.
Als ze op het werk bijvoorbeeld mensen zoeken voor filmpjes, dan laat ik dat met veel plezier aan mij voorbijgaan. Zet me voor een zaal van 200 mensen en geen probleem. Gelukkig is dat bij mijn collega net het omgekeerde, dus we kunnen mooi verdelen.
LikeLike
Prima taakverdeling dan!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik snap heel goed dat je je hebt teruggetrokken. Je verhaal op tv betekent dat werkelijk iedereen het een hele tijd lang zou kunnen bekijken… Lijkt mij doodeng.
LikeLike
Precies ja. En wie is iedereen? En wat gaat ‘iedereen’ er vervolgens weer mee doen? Beter zo.
LikeLike
Het vervelende is dat bij tv programma’s de intentie is een spraakmakend programma te maken, dát staat altijd voorop, niet de problematiek waar ze het over gaan hebben. De mensen die hun zegje doen zijn ondergeschikt aan het programma en worden neergezet zoals dat voor het programma het best is, dat is niet altijd het best voor de spreker. ik zou zeggen een prima beslissing om het niet te doen.
LikeGeliked door 2 people
Daar heb je nog een heel goed punt! Ik vrees inderdaad dat ik niet had kunnen vertellen wat ik op mijn blog wel kan vertellen.
LikeLike
En zelfs als dat wél kan loop je nog dat de kans dat het in de montage niet lijkt op wat je had verteld doordat er stukken uitgeknipt worden.
LikeLike
Ja, dat klopt ja. Dat heb je al bij een interview voor een tijdschrift (heb ik ooit gedaan).
LikeLike
Ik snap je wel, vooral lekker blijven bloggen 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan het me heel goed voorstellen. Ik heb het zelf ooit gedaan, en vond het een verschrikking. Van te voren zag ik er enorm tegenop, en het viel ook niet mee!
LikeLike
Ik word met al die reacties steeds blijer dat ik ’t niet gedaan heb…
LikeLike
Mooi en open geschreven, Naomi. Snap dat heel goed. Ik zou ook echt niet geschikt zijn voor de televisie. Voor een groot publiek spreken in een zaal, prima, maar op tv: no way. Iedereen heeft altijd een mening over iedereen. Misschien als ik ooit gevraagd zou worden om over boeken te praten, dat ik dan ‘ja’ zou zeggen. Dat lijkt mij nog leuk. Maar over zulke persoonlijke onderwerpen praten…? Die boot laat ik denk ik dan ook liever aan mij voorbijgaan. Goed dat je naar jezelf geluisterd hebt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb zelf al wel eens meegewerkt aan een documentaire over autisme, maar dat was in een hele kleine setting. Ik snap waarom je deze keuze gemaakt hebt!
LikeGeliked door 1 persoon
Jij als BN’er heb ik ook (nog) geen beeld bij.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik snap je volledig.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik snap wel dat je je terug hebt getrokken. Want je weet inderdaad niet wie er allemaal zitten te kijken.
Bettie
http://www.thewildflowerhippie.com
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind het al eng om op de foto te gaan als mijn man er een maakt. Ik zou best in een vrouwenblad of zo op de foto gaan met mijn verhaal. Mij maakt het niet uit wie het weet of leest. Ik heb er nooit moeite mee gehad om over mijn depressie of angsten te hebben al blijkt daar wel een groot taboe op te zijn en dat vind ik heel erg want ik weet ook hoe het is om de schijn op te houden en bijna letterlijk te stikken.
Ik wist toen echt niet hoe ik me anders moest gedragen maar vanaf het moment dat ik het wist heb ik er nooit meer een geheim van gemaakt. lieve groetjes
LikeLike
Hier was het ook jaren een geheim en dat is inderdaad verstikkend. Nu ben ik er (bijna) altijd open over. Tenzij mensen een link met mijn werk hebben ofzo.
LikeLike
Ik snap wel vaker niet waarom mensen met hun ellende op TV willen. Jinek snap ik wel, maar inderdaad je weet dat al die mensen ook vragen aan je gaan stellen en daar moet je wel energie voor hebben.
LikeGeliked door 1 persoon