Bij gesprekken met hulpverleners blijft het voor mij bijzonder dat je ‘zomaar’ alles over jezelf vertelt, terwijl je eigenlijk niet weet wie degene tegenover je nu eigenlijk is. Dat is de ene kant. De andere kant is dat ik niet helemaal zeker weet of ik wel wil weten wie er tegenover me zit.
De kennismaking
Tijdens het kennismakingsgesprek met mijn allereerste psycholoog wilde hij zichzelf eerst even voorstellen, om het ijs wat te breken. Dat leek me een prima plan. De psycholoog vertelde over zijn functies, zijn opleiding(en) en over zijn werkervaring. Dat was het.
Vervolgens was ik aan de beurt. Aan de hand van alle vragen stelde ik mezelf voor. Ik vertelde wie ik ben, wat ik voor opleiding(en) heb gedaan, hoe mijn gezin van herkomst is samengesteld, wat ik voor werk doe, wat mijn hobby’s zijn, wat mijn angsten zijn, wat ik geloof en wat er in mijn leven aan trauma’s voorbij is gekomen. Zo. Dat ben ik dus.
Er bleef voor de psycholoog weinig te vragen over, zou ik denken. Voor mij was dat echter wél het geval. Ik bedoel, allemaal leuk en aardig hoor, die opleidingen en die werkervaring enzo, maar er blijft voor mij dan nog zoveel te vragen over. Hoe oud ben je? Waar woon je? Wat zijn je hobby’s? Hoe is je thuissituatie? Wat maakte dat je ooit voor dit vak koos? Uiteraard vroeg ik dat allemaal niet. Leek me beter.
Het traject
Ook tijdens het hele traject van therapie komen dit soort situaties voor.
Na een vakantie vraag ik een hulpverlener niet hoe die vakantie was of wat de
vakantiebestemming was. Als een hulpverlener ziek is, vraag ik niet wat er aan
de hand was, de volgende keer dat ik de hulpverlener spreek.
De vraag waarom iemand voor dit vak heeft gekozen, blijft me boeien. Waarom kiest iemand voor een zo ingewikkeld vak? Daar moet een reden voor zijn. Ik heb de vraag nog steeds nooit gesteld.
Ergens blijft het toch een beetje mysterieus: De persoon aan de andere kant van de tafel kent mijn echte ik, mijn diepste gedachten en gevoelens. Ik ken die ander eigenlijk niet. Natuurlijk weet ik wel wat van de ander, maar de ander echt kennen doe ik niet. Dat blijf ik bijzonder vinden.
Ik wil mijn hulpverleners niet kennen
De andere kant is: Ik wil degene aan de andere kant van de tafel helemaal niet echt kennen. Stel dat een hulpverlener me zou vertellen dat hij of zij voor dit vak gekozen heeft omdat hij of zij op jonge leeftijd een ouder verloor. Ik zou vanaf dat moment niets meer zeggen over rouw. Ik zou namelijk bang zijn dat het de ander te veel zou raken. Ik snap dat dat geen echt probleem is, maar een probleem in mijn hoofd, maar het is nu eenmaal werkelijkheid.
Laat de ander dus voor mij maar een beetje een mysterie blijven. Dat voelt wel zo veilig. Ik heb graag een ‘robot’ tegenover me. Wel een robot met begrip en humor graag, maar niet iemand van wie ik de diepste gevoelens ken. Op het moment dat de ander gevoel blijkt te hebben, trek ik me namelijk terug en dat lijkt me in een behandeling niet de bedoeling.
De vraag zal dus altijd blijven wie de hulpverlener tegenover me nu precies is. En juist dát maakt dat die ander me kan helpen. Lekker zo houden dus.
Hoofdtaal 
Ik begrijp de nieuwsgierigheud helemaal, maar het is inderdaad waarschijnlijk beter zo. Het zou wel goed zijn als hulpverleners dit zouden lezen en zouden nadenken over iets dat ze als extraatje over zichzelf kunnen vertellen, zonder dat het direct zo zwaar of groot is.
LikeLike
Ik heb het weleens benoemd. Mijn toenmalige psycholoog kon mijn redenering wel volgen. Ik heb afstand nodig om open te durven zijn.
LikeLike
Herkenbaar!
LikeGeliked door 1 persoon
Oh zo herkenbaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat het ook te maken heeft met het feit dat het uiteindelijk om een zakelijke transactie gaat. Je betaalt een hulpverlener om naar jou te luisteren. Het is dus geen gelijkwaardig contact tussen twee mensen met reciprociteit, waarbij je allebei naar elkaar luistert.
LikeLike
Klopt. En ergens maakt dat het dus juist ‘makkelijker’ om alles te zeggen.
LikeLike
Als ik de bloglijn die je hebt uitgestippeld zo terug lees, kan het ook zijn dat je sinds die EMDR sessies opgelaten wordt van persoonlijke hulpverleners. Zij was namelijk niet professioneel. Er is wel een manier om professioneel en persoonlijk te combineren. Ik vraag me eerlijk gezegd af of de EMDR vrouw jou vertrouwen niet wat meer had moeten winnen voordat ze je vroeg die persoonlijke brief te schrijven. Aan het gegeven dat je haar daarna niet durft aan te kijken meen ik te zien dat je je nog niet veilig genoeg voelde. Ze had juist blij moeten zijn met wat er bij jou uit kwam. Dat heet een “psychologisch proces” en is zo’n beetje de droom van iedere therapeut.
LikeLike
Dat er iets niet goed zat in die ‘relatie’ klopt wel. Ik was er dan ook niet rouwig om toen de huisarts zei dat ik mocht stoppen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb toch de ervaring dat ik na een tijdje mijn psycholoog toch ook wel een klein stukje als mens leerde kennen. Uiteraard niet helemaal, maar ze gebruikte wel eens voorbeelden uit haar eigen leven om iets uit te leggen of aan te tonen en dat stoorde me zeker niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik begrijp je helemaal. Ik had vanochtend een gesprek met een nieuwe therapeut, en vroeg heb kort wie hij was. Hij vertelde kort over zijn dochters, z’n werk en hobby’s. Ik hoef inderdaad geen traumatische ervaringen te horen maar vind het wel fijn enigszins te weten wie er tegenover me zit.
LikeLike
Ik vind dat al heel wat hoor, als je de hobby’s kent.
LikeLike
Mooi geschreven. Te weinig weten van degene waarmee je praat is niet prettig, en te veel ook niet. Ik had eens een (geweldige) therapeut die me opeens wat vertelde over zijn vorige levens. Toen dacht ik: “Man, volgens mij ben *jij* degene die hulp nodig heeft!” XD
LikeLike
Haha, dát ja. Dat soort dingen wil je dus niet weten.
LikeLike
Het verschil zit ‘m in “waarom jullie elkaar ontmoeten” die “reden” maakt het nodig dat hij/zij wél alles van jou weet maar tegelijk overbodig dat jij alles van hem/haar weet.
LikeLike
Ja, dat klopt. En voor mij is die afstand juist goed, hoewel het een vreemd iets blijft.
LikeLike
En nu maar hopen dat ook dit blogje weer door de juiste hulpverlener wordt gelezen.
LikeLike
Mijn hulpverleners vinden hier op de blog niks nieuws hoor 😉.
LikeLike
Dat is een ander inzicht zeg. Je hebt toch een een vertrouwensband nodig.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is wel een heel interessant onderwerp . En ook heel belangrijk . De ene mens vind het juist heel erg fijn om iets te weten van zijn of haar hulpverlener , maar er zijn ook mensen bij wie dit juist averechts werkt .
Dus zo persoonlijk , maar zou wel heel prettig zijn als mensen die er wel de behoefte aan hebben dat dit dan ook besproken kan worden .
Want het gaat er tenslotte om hoe degene zich voelt om bij iemand in behandeling te zijn , en dit kan dan net het verschil maken .
LikeLike
Ik denk dat het inderdaad heel belangrijk is dat mensen dit eerlijk met hun hulpverlener kunnen bespreken. Ik gaf een keer aan dat ik liefst een soort robot tegenover me heb. Die hulpverlener zei toen dat we dan niet bij elkaar passen. Oké, weten we dat ook weer;).
LikeLike
Wat mooi dat je dit inhaakt.
Ik ben zelf hulpverlener in opleiding, en ik denk hier regelmatig over na. Zo laat ik veel van mijzelf los naar cliënten, en vertel ik ook dingen over mijzelf (naast mijn opleiding etc) aan diegene die voor mij zit.
Sinds kort kom ik ook bij een psycholoog, en merk je dat er een contrast in zit. Ik vertel alles, maar inderdaad wat je zegt, je weet niks van diegene voor je.
Liefs,
Evelien
LikeLike
Precies dat ja. Maar ik kan me wel voorstellen dat het voor een hulpverlener ook zoeken naar balans is.
LikeLike