Deze vragen beantwoord ik liever niet

Categorieën Autisme, Psychische gezondheid, Wat niet achter 'n label past, , , 24 Reacties op Deze vragen beantwoord ik liever niet

In het voorjaar keek ik naar de Belgische versie van Wie is de Mol? Spannender dan de Nederlandse versie en dus zeker een aanrader, maar dat is niet waar dit over gaat. De Belgen kunnen ‘pasvragen’ krijgen. Het idee is dat een foute vraag dan goed wordt gerekend. Maar mijn idee bij een pasvraag is dat je geen antwoord hoeft te geven, zoals je in een quiz doet als je het antwoord niet weet: “Pas.” Er zijn best wat vragen waar ik graag op zou willen passen, vooral als ik op straat loop.

“Hoe is het met je?”
Interessante vraag. Wat de ander meestal wil horen is: “Prima, z’n gangetje, met jou?” Dat is dan ook het antwoord dat ik meestal geef. Soms is er echter iemand die wil weten hoe het écht met me gaat. Pff…weet ik veel. Dat kan nu slecht zijn en over een seconde goed of andersom. Ingewikkelde vraag dus, zéker zomaar op straat bij iemand die ik verder niet heel goed ken. Toch is dit nog de minst erge versie. Deze vraag komt vaak voort uit oprechte interesse en hoewel ik dus graag zou passen, probeer ik toch altijd een zo eerlijk mogelijk antwoord te geven.

“Lekker vakantie?”
De afgelopen weken heb ik deze een paar keer voorbij horen komen. Gewoon, ergens in het dorp, zomaar op straat, liefst vanaf de overkant van de weg. Mensen die me even toeriepen: “Lekker vakantie?” Eh… ik werk niet, heb je dan vakantie? Maar dat zei ik niet. Meestal riep ik terug: “Ja joh, lekker hoor.” Die ander kan er niks aan doen, dat snap ik, maar ik voelde me ongemakkelijk bij dat antwoord. Wat als anderen denken dat ik dus vind dat ik al een jaar vakantie heb? Want dat vind ik niet.

“Je mist je werk zeker wel?”
Dit is een zeer ingewikkelde vraag. Ik mis de leerlingen. Ik mis de bevriende collega’s. Maar heel eerlijk? Ik mis mijn werk niet. Mijn werk is gerelateerd aan een trauma. Daar durf ik verder niet over te schrijven en ik durf er ook met anderen dan hulpverleners, naaste familie en goede vrienden niet over te praten, maar stiekem lichtte ik hier een héél klein tipje van de sluier op. Maar ja, wat zeg ik dan op straat? Ik mis mijn werk niet, want waarom zou ik een trauma missen? Maar het klinkt wel heel gek om dat te zeggen. Ik draai er dan dus maar een beetje omheen. En ik ben eerlijk: “Ik mis de kinderen.”

“Krijg je veel steun vanuit school?”
Dit vind ik de moeilijkste vraag. Nee, ik krijg niet veel steun vanuit school. Ik krijg steun van bevriende collega’s, maar dat zie ik los van werk. Dat zie ik als vriendschap. Ik heb geen contact met collega’s. In het begin had ik dat contact nog wel, maar het zorgde steeds voor paniek. De laatste keer dat een collega contact zocht, heb ik een ander laten zeggen dat ik geen contact met collega’s kan hebben. Dus nee, ik krijg geen steun en dat komt omdat ik het zelf heb afgewezen. Maar dát komt dan weer door dat trauma, waar ik stiekem nog een tweede keer over schreef. Wat ik op straat antwoord op deze vraag? Heel simpel: “Ik heb lieve collega’s.” Die heb ik ook, maar alleen een goede verstaander zal horen dat dat geen antwoord is op de gestelde vraag en dat houd ik graag zo.

Dus…nu heb ik de vragen beantwoord. Mag ik dan vanaf nu passen?

24 gedachten over “Deze vragen beantwoord ik liever niet”

  1. Ik lieg er tegenwoordig lustig op los en voel me soms net Pinokkio. Bij de vraag: ‘Hoe is het met je?’ antwoord ik nu standaard ‘Prima, en met jou?’ Vroeger ging ik helemaal nadenken over het juiste antwoord, maar ik heb besloten de vraag nu maar gewoon te zien als een groet.

    Like

    1. Voor sommige mensen is het ook een groet. In dat geval antwoord ik ook zo. Maar ja, als iemand er echt voor naar je toe komt op een verjaardag ofzo, probeer ik toch zo eerlijk mogelijk te zijn.

      Like

  2. Niet iedereen is mijn eerlijkheid waard heb ik gemerkt. Dus ben ik een beetje zoals Nicole geworden. Hou het oppervlakkig voor de oppervlakkigen. En de meeste mensen valt het niet eens op hoor, dat je ‘uit de running’ bent.

    Like

    1. Dat klopt ja, dat veel mensen het niet weten. Soms heel makkelijk, soms heel ingewikkeld 😉.

      Like

  3. Erg herkenbaar. Ik heb soms ook dat niet iedereen zit te wachten op de waarheid. Maar vraag dan niet hoe het met me gaat. Want als je zo’n vraag aan me stelt geef ik tegenwoordig een eerlijk antwoord.

    Like

    1. Ja, soms denk ik inderdaad dat niet iedereen op het echte antwoord zit te wachten. Prima, dan niet hoor. En soms ook wel. Dan moet je ’t maar niet vragen😉.

      Like

  4. Hm, het zou best fijn zijn als mensen in het dagelijks leven ook vragen mogen passen, zonder dat daar raar van opgekeken wordt. 😄 Al valt er met een beetje slim antwoorden nog best veel te winnen, gelukkig.

    Like

  6. Ik vind passen een prima optie hoor ! Volgens mij is er niks mis mee als je zegt dat je het ergens nu liever niet over wilt hebben.
    Nog over dat ‘cultuurverschijnsel’; stel dat het dat inderdaad is, dan zou diegene zich ook af kunnen vragen wat er mis is met de huidige cultuur, dat het blijkbaar zoveel van dit soort dingen kent…

    Like

  7. Ach, gewoon zeggen ; “goed dankjewel, en hoe is het met jouw ” is toch eigenlijk een vorm van “pas”zeggen? .

    Like

      1. Oei ja… heeel herkenbaar. De frictie in mezelf, blijf ik eerlijk (en heb ik zin in een: aah nee, vertel eens..) of kies ik voor mezelf en zeg dan meestal “jaaah, zn gangetje hè?! En hoe ist met jou?” Op relatief enthousiaste toon. Ik lieg dan niet (alles gaat uiteindelijk zoals het gaat).

        Ik heb ook gemerkt bij mezelf dat, als ik eerlijk ben en dus achter-de-komma vertel, ik soms nog verdrietiger wordt omdat ik het verdriet uitspreek en opnieuw herhaal (en herhaal en herhaal). Herken je dat ook?

        In het kader van ‘wat je aandacht geeft, groeit’, probeer ik daarom alleen bij écht belangstellenden de diepte in te gaan en hou de rest heerlijk oppervlakkig. Zij blij, ik blij(er).

        Like

      2. Ja, dat herken ik wel. Soms heb ik het liever niet over de diepere dingen. Dus dan houd ik het inderdaad oppervlakkig en daar is dan volgens mij niets mis mee.

        Like

  8. Dit is zo ontzettend herkenbaar . En er zijn ook echt mensen bij puur uit nieuwsgierigheid , om daarna dan weer tegen andere iets te kunnen vertellen . Ondertussen heb ik wel geleerd om hiermee om te gaan , maar was een proces .
    Sinds ik samen ben met mijn buddy hulphond voelt dit voor mij nu ook veel veiligere , maar ook dat is een heel proces geweest en af en toe nog , want word zo vaak nog aangesproken van waarom heb jij de hond of iets die voor jou zelf , gelukkig voelt mijn hond heel goed aan dat dit voor mij niet prettig voelt en geeft me dan een seintje , en zeg dan tegen de mensen ik moet doorlopen .

    Like

    1. Oeps ja, dat heb je ook nog ja. Mensen die vooral nieuwsgierig zijn. Dan houd ik het heel, heel kort. Wat goed dat je hond je ongemak aanvoelt en je zelfs daarmee kan helpen!

      Like

  9. Lastige vragen inderdaad! Ik kan me voorstellen dat je vooral de vraag van de vakantie moeilijk vindt. Mensen snappen natuurlijk niet altijd hoe dat echt zit. Ik snap dat je dat soort vragen liever onbeantwoord laat of het een beetje in het midden laat.
    Ik vind het zelf weleens suf als mensen bijvoorbeeld direct bij binnenkomst vragen ‘Hoe is het?’. Tja, als het dan niet zo goed gaat, ga je dat natuurlijk niet direct bij de deur uitgebreid vertellen, maar ‘Ja goed hoor!’ dekt dan ook niet bepaald de lading.

    Like

    1. Klopt, als het zo’n vraag bij binnenkomst is, verwacht men meestal een snel antwoord. Als het halverwege de avond is, verwacht men meestal een eerlijk antwoord.

      Like

    2. Ja, daar ben ik ook heel blij mee dat mijn buddy me zo goed aanvoelt .
      Alleen heb ik nog heel vaak dat ze hem toch aanhalen terwijl dit niet de bedoeling is , als hij aan het werk is .
      Dan zeggen ze altijd , ja maar hij is zo bijzonder en prachtig , want ik heb een windhond als buddy en dat zie je niet zo vaak .

      Geliked door 1 persoon

  10. Zeker mag je passen! Zullen vast moeilijke vragen zijn als je die voorgeschoteld krijgt. Gelukkig is het niet met kwade bedoeling van die mensen, maar de vragen kunnen natuurlijk wel erg pijnlijk voor jou zijn. Die vraag ‘Hoe is het?’ wordt volgens mij ook nooit gesteld met de verwachting dat iemand daadwerkelijk verteld hoe het echt met hem/haar is.

    Like

Reacties zijn gesloten.