Hulp bij een informatieverwerkingsstoornis

Autisme wordt ook wel een informatieverwerkingsstoornis genoemd. Dat geldt op allerlei manieren en ik merk dat zelf vooral in (over)gevoeligheid voor prikkels. Ik merk het echter ook in gesprekken. Soms kan ik tijdens een gesprek dingen heel goed begrijpen (of doen alsof) en achteraf komt dan de verwerking en raak ik de weg een beetje kwijt.

Een bezoekje aan de bedrijfsarts

Elke vijf weken zie ik de bedrijfsarts. Meestal heb ik weinig nieuws te melden, want ik sta nog steeds op de wachtlijst voor een behandeling voor mijn hypochondrie en ik heb nog steeds wekelijks een gesprek met mijn psycholoog. Dat ik niet bij mijn oude werkgever terug ga komen, is ook al heel lang duidelijk. De enige vraag die dan nog rest, is de vraag of ik al toe ben aan een start bij een nieuwe werkgever. Meestal beantwoordde de bedrijfsarts die vraag zelf al: “Daar ben je echt nog niet aan toe.”

De laatste twee keer ging het echter anders: “Zou je wel bijvoorbeeld een profiel op willen stellen van wat je wel en niet kunt en leuk vindt?” Zo’n profiel klonk goed, maar ik zag al sollicitatiebrieven voor me en kreeg daar stress van. De bedrijfsarts begon over stageplekken, maar zei daar zelf al bij: “Ik weet niet of ik dit moet zeggen; ik ben bang dat jij daar stress van krijgt.” Dat kreeg ik inderdaad. We spraken af dat ik er volgende keer op terug zou komen, na overleg met mijn psycholoog.

De informatieverwerking

Prima afspraak, zou je denken. Dat was het ook, maar thuis begon de informatieverwerking. Ik had tijdens het gesprek aangegeven wat mijn angst was en die angst was weggenomen: “Nee, je hoeft niet verder dan de stap die je op dit moment kunt maken. Ik wil niet dat je ooit weer zo diep komt als je zat. Als je na het profiel opstellen niet kunt solliciteren, is dat oké. We doen niets waar jij niet klaar voor bent.”

Duidelijk zat. Maar niet toen ik eenmaal, totaal uitgeput, thuis op de bank lag. Ik slaap nog elke middag, dan kan ik toch niet werken? Wat als ik weer alleen maar kan werken en slapen? Hoe moet het dan met de behandeling die nog moet komen? Ik heb het gevoel dat ik helemaal nog niet klaar ben om weer aan het werk te gaan.

De paniek zat vrij hoog. Dat was niet nodig, had de arts me op het hart gedrukt, maar het gebeurde toch. Een huilbui en een dutje hielpen, maar mijn hoofd bleef razen. Dát is dus wat ze bedoelen met die informatieverwerkingsstoornis, realiseerde ik me. Ik besef vaak pas achteraf wat ik heb gezegd en wat de consequenties (kunnen) zijn.

Wie gaat er met me mee?

Die informatieverwerking is mijn probleem. Zo’n afspraak kan ik prima zelf, maar achteraf ga ik overal aan twijfelen en haal ik me van alles in mijn hoofd.

Eén keer ging er een vriendin mee naar de bedrijfsarts. Tijdens de afspraak hoefde ze niet veel te zeggen, maar achteraf was ik zó blij dat ik haar kon appen als ik weer allerlei dingen bedacht. Arbo had toch gezegd dat? Na bevestiging verdwenen de zorgen weer.

Tijdens het gesprek met de arbeidsdeskundige was mijn moeder erbij en dat bleek heel verstandig. Wat ik nu dus deed? Ik vroeg (overwinning!) om hulp. Ik plaatste, nu de schrik er nog in zat, een berichtje in de gezinsapp: Wie is er toevallig op … vrij en kan dan met me mee naar de arbo? Belangrijkste is dat ik achteraf moet kunnen checken dat ze zei wat ze zei.

Mijn moeder blijkt mee te kunnen. Geregeld dus. Dat gesprek kan ik zelf voeren, daar ben ik niet zo bang voor. Mijn moeder moet dan achteraf kunnen bevestigen dat ik inderdaad niet meer hoef te doen dan ik kan en dat er geen druk is, enz. Dat is de vorm van hulp die ik nodig heb bij mijn informatieverwerkingsstoornis.