Tijdens mijn periode in de hulpverlening ben ik een paar keer (gedwongen) van hulpverlener gewisseld. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk altijd op mijn hoede ben. Ik ben bang voor het ik-moet-je-wat-vertellen-gesprek.
“We kennen elkaar nu al zo lang.”
Mijn huisarts en ik kennen elkaar nu ruim drie jaar. Lichamelijke klachten met hem delen vind ik geen enkel probleem. Om hem deelgenoot te maken van mijn hersenspinsels, vind ik weer heel wat anders. Op een dag zat ik er weer omheen te draaien. “Moet ik dat echt zeggen?” Dat moest natuurlijk niet, maar “we kennen elkaar nu al zó lang. Waarom zou je niet gewoon zeggen wat je denkt? Is er iets wat je tegenhoudt?” Nou, dat iets is dus het ik-moet-je-wat-vertellen-gesprek.
“Maar die werkt hier niet meer.”
Ik had eerst een andere huisarts. Hij was een vaste waarnemer en ik had hem vrijwel altijd. Op een dag deelde hij me mee: “Dan zie ik je volgende maand weer. Tot ziens.” Ik wilde bij de assistente de vervolgafspraak maken. Vol verbazing keek ze me aan: “Maar deze dokter gaat weg. Die werkt hier over een maand niet meer.” Oké, lekker dan. Deze dokter wist dat vertrouwen en afscheid voor mij ‘een ding’ waren. Waarom had hij me dan niet zelf verteld dat hij weg zou gaan? Raar verhaal. “Zal ik een afspraak voor je maken bij de nieuwe dokter?” vroeg de assistente. Ho, wacht even, dat gaat wel heel snel. “Wie is dat? Blijft die of is dat een invaller?” Dat was een blijver, beloofde de assistente me. Nou, vooruit, dan mocht ze daar wel een afspraak bij maken.
Het ik-moet-je-wat-vertellen-gesprek
Toen die huisarts vertrok, had ik al twee keer een ik-moet-je-wat-vertellen-gesprek achter de rug. De eerste keer was bij psycholoog één. We hadden het er een keer over gehad. Wat als hij weg zou gaan? “Ik zou gek worden.” Hij had geen plannen. Een paar weken later, we kenden elkaar toen vijf maanden, kwam het ik-moet-je-wat-vertellen-gesprek. Hij vertrok. Ik werd inderdaad gek.
Ik ging naar psycholoog twee. Zeker niet van plan mezelf open te stellen, want wat als die ook zou vertrekken na een half jaar? Het eerste gesprek met nummer twee verliep stroef. Tijdens het tweede gesprek moest hij me wat vertellen: “Ik heb een andere baan.” Ik heb hem hartelijk gefeliciteerd. En ik had weer een enorme deuk in mijn vertrouwen.
Ik was er wel klaar mee. Stiekem spoorde ik het mailadres van psycholoog één op en ik mailde hem. Kon ik niet naar hem? Dat kon. Ik kwam weer op een wachtlijst en na een paar maanden zonder hulp (en de wisseling van huisarts) kwam ik weer bij psycholoog één terecht. “Hoe lang ga je hier blijven?” was mijn eerste vraag. Uiteraard kreeg ik daar geen antwoord op. Ik verhuisde na een half jaar met psycholoog één mee naar een andere afdeling. Klinkt prima, toch? En toen naderde weer het einde van een kalenderjaar. Ik had mijn psycholoog gevraagd: “Hoe lang gaan wij eigenlijk nog door?” Ik was namelijk niet van plan om open te zijn als we toch zouden stoppen binnenkort. “Hoe lang denk jij dat we nog door moeten gaan?” Pas thuis ontdekte ik dat dat een handige manier was om geen antwoord op mijn vraag te geven.
Een kleine week later zag ik de psycholoog weer. “Ik moet je wat vertellen.” Ik hoefde hem alleen maar aan te kijken om te weten wat hij zou gaan zeggen. Hij hoefde het dan ook niet te zeggen, alleen maar te bevestigen. Hij had een andere baan. Daar ging mijn vertrouwen weer.
Grote behoefte aan stabiliteit
Ik zou niemand meer vertrouwen. De volgende dag zat ik bij de huisarts, bang en boos: “Ik ga niet meer. Ik doe ’t niet meer, ik praat hier wel.” Ik wilde weg bij de instelling waar ik zat, want het vertrouwen was verdwenen.
Ik wilde hulp die wél te vertrouwen was, “maar dat is toch niemand.” Mijn huisarts wist me zover te krijgen dat ik het nog een kans zou geven. Ik zou naar een vrijgevestigde praktijk gaan. Geen gedoe met zorgverzekeraars en minder kans op allerlei wisselende banen. Ik vond, in de lijst die de huisarts me gaf, een praktijk die bij me paste. De wachttijd was vier weken. Dat klonk oké. Ik haalde vervolgens mijn verwijsbrief op bij de huisarts.
In de verwijzing stond waar ik hulp voor nodig had, maar er was meer: “Grote behoefte aan stabiliteit in de hulpverlening; graag rekening mee houden bij toewijzen hulpverlener.”
Ruim anderhalf jaar later. Ik zit nog steeds bij de vrijgevestigde praktijk. Ik heb al anderhalf jaar dezelfde hulpverlener. En toch… toch zit de angst erin. Ik schaam me ervoor, maar af en toe check ik het even: “Wordt dit een ik-moet-je-wat-vertellen-gesprek?” Stiekem blijft het eng. Dus ja, om even terug te komen op de huisarts met zijn opmerking dat we elkaar al zo lang kennen: Dat is precies het probleem. Hoe langer ik iemand ken, hoe banger ik ben voor het ik-moet-je-wat-vertellen-gesprek en dat is eng, want ik heb zo’n behoefte aan stabiliteit.
Hoofdtaal 
Poe, dat lijkt me inderdaad heel vervelend! Die arts die het niet zelf vertelde, dat vind ik wel heel bizar…
LikeLike
Ik was ook behoorlijk verbaasd, zachtjes uitgedrukt.
LikeLike
Heel heftig, dit soort dingen. Ik heb het zelf ook meegemaakt, net op het punt dat ik de psycholoog dusdanig vertrouwde dat we ergens begonnen te komen. Dan ben je terug bij af…
Helemaal lullig als iemand het je niet eens zelf vertelt. (Ook dat heb ik trouwens meegemaakt)
Hopelijk voor jou blijft de boel stabiel! Sterkte.
LikeLike
Ja, zo benoemde ik het ook: terug bij af en dan nog een stukje verder terug.
LikeLike
Ik heb een keer gehad dat ik een werkpunt op tafel legde wat ik graag in mijn behandelplan wilde. Zegt de behandelaar opeens: ‘ja, by the way, ik ga hier weg. Wil jij ook niet stoppen met de behandeling?’
En inderdaad, dat ‘we regelen een overdracht en na twee gesprekken vertelt de behandelaar dat hij/zij weggaat’ is ook een bekende… En dan moet ik erop vertrouwen dat diegene, die mij twee keer heeft gezien, de juiste inschatting kan maken om een volgende behandelaar uit te kiezen…
LikeLike
Ik vraag me dan dus af of ze daar in de opleiding niet iets over leren, hoe je zoiets ‘handig’ brengt. En na die twee gesprekken werd me groeps- en creatieve therapie voorgesteld. Toen ben ik dus zelf maar op zoek gegaan naar een oplossing, want dat was ik niet van plan. En overigens had die nummer twee vooral heel vaak gezegd dat ie mij zo druk vond en dat ik daar eens mee moest stoppen. Eh. Ja. Hoe dan?! Dus nee, daar had ik geen vertrouwen in.
LikeLike
Om eerlijk te zijn, vanochtend werd ik gebeld door een praktijkondersteuner bedrijfarts. Ik ben binnen 6 weken twee maal geopereerd, en heb doordat mijn werkgever van verzuimbegeleiding aan het veranderen is, elke keer iemand anders. Ik leg zonder problemen uit wat er is gebeurd, hoe het nu goed en wilde ook zo vanochtend het gesprek weer in. Ze riep me even tot stilte, en wilde een moment pakken om haar excuses aan te bieden dat ik elk contactmoment (irl of telefonisch) iemand anders kreeg. Ze dacht dat ik dit heel vervelend zou vinden en toen ik aangaf dat het me niets uit maakte, dat ik begrijp dat er gewoon ingepland wordt naar wat voor hun uitkomt, was ze stil. Ze wist niet wat ze met mijn vertrouwen aan moest. Toen ik zei dat iedereen die mij ziet of spreekt geleerd heeft voor de functie die ze uitvoeren schoot ze in de lach. Ja mevrouw, maar zo werkt dat niet voor iedereen.
En nu valt dan het kwartje. Het is niet voor iedereen even simpel om met een hulpverlener of arts even te gaan zitten. Ik vind het heel knap dat je dit zo open durft neer te zetten, en ik vind dat je ook het recht hebt om een langdurige vertrouwensband met dezelfde hulpvoorziener.
In mijn werkgebied leren we elk jaar weer opnieuw gesprekstechnieken aan, en ik moet eerlijk zijn, ik gebruik ze alleen als ik denk dat het voor degene waar ik mee in gesprek ga, er ook iets aan heeft. Maar als ik deze blog zo lees, is dit misschien niet zo in elke bedrijfstak. Terwijl zorg voor zoveel mensen zo belangrijk is, en ook toereikend zou moeten zijn. Zeker de arts die niets vertelde…. Ongelooflijk…
LikeLike
Wel heel goed dat je vanmorgen in ieder geval de kans kreeg om er iets over te zeggen. In het ziekenhuis heb ik er (iets) minder moeite mee, maar bij huisartsen en psychologen heb ik graag een vast gezicht. Het heeft natuurlijk ook wel met mijn achtergrond (rouw op jonge leeftijd) te maken dat ik hier zoveel moeite mee heb. Maar ja, dat maakt ’t dus wel heel lastig.
LikeLike
Zo herkenbaar. Ik ben zelf een tijdje geleden gewisseld van psycholoog, en vond t ook wel even lastig toen ze me vertelde dat ze zou stoppen bij het GGZ. Achteraf bleek het me juist heel erg mee te vallen, omdat ik mijn huidige psycholoog nog fijner vind dan die ik hiervoor had.
En dit gold ook voor de keer dat ik van huisarts en psychiater wisselde, wat dat betreft heb ik vaak wel het geluk gehad dat ik er een nog fijner iemand voor terug kreeg.
LikeLike
Haha, eigenlijk heb ik qua huisarts en psycholoog nu ook een betere dan toen. Maar ja, dat zag ik toen niet. Alleen psycholoog twee en ik gingen niet samen, maar ja, dat duurde ook maar twee gesprekken, dus ik moet toegeven dat het dan ook weinig kans van slagen heeft gehad;).
LikeLike
Niet iederéén zal dat zo ervaren maar áls je er moeite mee hebt moet men wel proberen dat zoveel mogelijk te voorkomen. Ik kan me er wel iets bij voorstellen als ik terugdenk aan mijn vroegere huisarts, die mis is nog vaak. Maar ja, ook artsen worden oud natuurlijk.
LikeLike
Tja. Bij mij waren ze allemaal niet oud. Gewoon toe aan een nieuwe baan, al dan niet vrijwillig.
LikeLike
Jonge artsen moeten inderdaad vaak hun draai nog een beetje vinden.
LikeLike
Dit kan toch heel naar zijn , en het ergste iedere keer je verhaal weer opnieuw te moeten vertellen en vooral het stukje vertrouwen wat bij veel mensen toch al behoorlijke deuken heeft opgelopen . Kijk behandelaren kunnen altijd weg gaan , of een andere baan krijgen , maar het is vaak ook de manier waarop er afscheid kan worden genomen .
Maar voor sommige mensen die al zo vaak mensen hebben verloren ligt dit toch heel erg gevoelig en zou toch fijn zijn als daar meer rekening mee word gehouden
LikeGeliked door 1 persoon
Het lijkt mij ook vervelend dat je je ziel en zaligheid op tafel moet leggen, en dat de persoon aan wie je dat vertelt vervolgens weg gaat. En dat het dan opnieuw begint… Het lijkt me op z’n zachtst gezegd niet goed voor het proces!
LikeLike
Nee, het was ook niet goed voor het proces. Hoewel psycholoog één op een gegeven moment zei dat het misschien op het juiste moment kwam. Dat ik zo veilig kon oefenen met afscheid nemen. Eh… Nee dus. Mooie poging om het goed te praten, maar ver van de werkelijkheid vandaan.
LikeLike
Ah dat lijkt me inderdaad onwijs lastig! Je deelt toch heel wat met een hulpverlener, dus hoe lastig is het om dan zonder er zelf voor te kiezen weer bij heel iemand anders uit te komen en aan diegene je verhaal opnieuw te moeten vertellen en een nieuwe band te moeten opbouwen. Wel goed dat tegenwoordig expliciet in je verwijsbrief staat dat je graag stabiliteit wilt qua hulpverleners. Hopelijk blijft het ik-moet-je-wat-vertellen-gesprek je héél lang bespaard.
LikeLike
Dat hoop ik ook!
LikeLike
Wat een droeve ellende dat je steeds afscheid moet nemen, dat werkt dus niet. Die band weer opbouwen het levert je niks op. Is er niet een methode waarbij deen nieuwe zich in kan lezen?
LikeLike