Een poosje geleden had ik een darmonderzoek. Dat was nodig en gelukkig was alles goed. Het hele avontuur leerde me wel weer iets over woordgebruik en de kracht van woorden.
Dit is waar ik bang voor ben
Leg mij op een bed voor een darmonderzoek en ik ben de rust zelve. Dat geloven maar weinig mensen, want hypochondrie, maar het is echt zo. Het onderzoek is niet prettig, maar ik vind het goed te doen. Geen probleem dus. De angst zit voor mij in de dagen ná het onderzoek. Wat als ik weer een bloeding krijg? Ik heb dat na mijn eerste darmonderzoek gehad en het gevoel van helemaal niets meer kunnen wil ik nooit meer terug. Daarnaast weet ik nog dat ik maanden bezig was met herstellen. Ik heb m’n wandelingetjes buiten heel hard nodig en wil voorkomen dat ik die een paar weken zou moeten missen.
Als ik weer een onderzoek krijg, licht ik de artsen in over het feit dat ik nogal makkelijk bloed. Bij de huisarts hoef ik dat niet meer te vertellen; in het ziekenhuis meld ik dat graag nog even. Zo ook nu.
“Het schijnt dat…”
Ik lag klaar voor het onderzoek en zou met bed en al naar de onderzoeksruimte worden gereden. Ik had in het gesprek op de poli een paar weken eerder al aangegeven dat ik sneller bloed. Voor de zekerheid vroeg ik nog maar even aan de verpleegkundige die me aan alle monitoren legde: “Staat er aangegeven dat ik sneller bloed?” Dat stond het dus niet. Zucht.
De verpleegkundige droeg me vervolgens over aan de mensen die het onderzoek zouden doen. Ze nam even mijn bloeddruk en dat soort dingen door en zei vervolgens: “Mevrouw schijnt ook sneller te bloeden, zegt ze.” Echt, serieus?! Waarom mensen, waarom geloof je niet gewoon wat ik zeg? Ik schoot overeind: “Dat schijnt niet, dat ís zo.” Diepe zucht. Misschien bedoelde de verpleegkundige dat ook, maar dat ene woordje gaf mij het gevoel dat ik niet serieus werd genomen. Een nogal eng gevoel.
Ik zal mijn gelijk even bewijzen
Ik schudde de arts die het onderzoek ging doen de hand. Ook zij kreeg te horen dat ik snel bloed, maar nu zonder ‘schijnt’. Toch fijn. Ze had het bovendien zelf al gezien, in mijn voorgeschiedenis.
Het onderzoek startte. Ik keek mee en zag wat er gebeurde. Er werden biopten genomen en natuurlijk ging dat bloeden. Heel normaal, maar voor mij eng, want het gaat terug naar mijn bloeding van een paar jaar geleden en dat (b)lijkt een trauma voor me te zijn. Ik denk daar nog vaak aan en het maakt me nog heel erg bang. Ik zag wat er gebeurde. En ik hoorde wat de artsen tegen elkaar zeiden: “Ja, snel bloeden hè?” Misschien is het stom, maar ergens deed dat me goed. Zie je nou wel?
Heeft u dat vaker?
Na afloop van het onderzoek mocht ik direct naar huis. En toen zag ik bloeddruppels op de vloer. Direct was ik bang. Dit was fóut. En toch kon het bijna niet. Ik keek eens goed. Het bloed kwam vanuit mijn arm, waar mijn infuus had gezeten. Aha, dat kan natuurlijk ook. Ik riep een verpleegkundige en vroeg om een nieuwe pleister. Mijn bloedvat werd even afgekneld en vervolgens mocht ik dan echt weg. “Heeft u dat vaker, dat u langer bloedt?” Eh, laat maar. Tot de volgende keer. En let een beetje op hoe je dingen zegt, mensen. Dat voorkomt een hoop onrust.
Hoofdtaal 
Pff! Het is al irritant als zoiets niet automatisch goed wordt doorgegeven, maar als ze het dan ook nog eens zo uitdrukken…
LikeLike
Ja, ik vond het echt irritant.
LikeLike
Aargh, ja woorden kunnen veel doen. Zo merkte de tandarts ooit tussen neus en lippen op: ‘Die verstandskiezen moeten er ook een keertje uit.’ Ik heb er 5 jaar lang last van gehad, tot ik ze op een vrijdagochtend er pardoes heb laten uit trekken door een nood tandarts….
LikeLike
Oh, ja, zeg dan óf niks óf doe gelijk iets. Brrrr…
LikeLike
Ik vind schijnen niet per de een negatieve klank hebben, en hoor in die opmerking dus niet wat jij er in hoort. En gelukkig stond het toch wel in je dossier, want de arts had het gelezen, toch? Hopelijk had je niet te veel last van het onderzoek verder.
LikeLike
Het is inderdaad ook een interpretatie. Ik voelde me direct niet serieus genomen. De arts had alles van vorige keren gelezen en dus gezien dat het al eens mis was gegaan. Dat scheelde weer. Onderzoek zelf ging verder prima gelukkig!
LikeLike
Ugh zo herkenbaar. Ik merk zelf dat het bij mij vaak dan verkeerd schiet, omdat ik snel geneigd ben in het negatieve te denken. Ik ben zo gewend dat wat ik doe, niet goed genoeg word gevonden, dat ik het standaard negatief opvat. Ook als het helemaal niet negatief bedoelt is.
LikeLike
Ja, dat is het. Het was misschien niet eens bedoeld als dat ze het niet zou geloven of iets dergelijks, maar zo vóelde het wel. Precies om de redenen die jij ook schrijft.
LikeLike
Wat een stomme opmerking. Ze bedoelde het misschien niet zo, maar het klinkt inderdaad alsof je totaal niet serieus genomen wordt! :O Goed dat je er meteen iets van gezegd hebt.
LikeLike
Als je nog door die mensen behandeld moet worden, moet je ook aardig blijven hè, dus ik schrok er zelf een beetje van;). Ook al zei ik het niet boos of zo. Maar toch…
LikeLike
Ja het druk achterdocht uit, zo mag je dat natuurlijk nóóit zeggen. Tja, dingen die niet doorkomen…. ook bekend terrein en als pech hebt er er gaan dingen fout krijg je achteraf soms nog een sneer dat je dat had moeten melden .
LikeLike
En omdat ik die sneer dus niet wil, meld ik dit soort dingen liever honderd keer dan helemaal niet. Oké, en ook omdat ik ellende wil voorkomen;).
LikeLike
Kan ik me iets bij voorstellen.
LikeLike
Ik snap dat je voor zo’n onderzoek al wat gespannen bent (al zeg je zelf van niet) en daarom misschien net iets gevoeliger bent door wat mensen om je heen dan zeggen.
LikeLike
Ja, het is natuurlijk een combinatie van factoren.
LikeLike
Dit bericht brengt me ook terug naar jaren geleden . Ik heb een chronische darm ziekte en daar heb ik heel veel onderzoeken voor gehad en ook bij mij is het een keer goed mis gegaan . Ik heb een stollingsafwijking waardoor ik heel lang blijf bloeden , helaas was dit niet bekend door nalatigheid en heb ik toen ontzettend veel bloed verloren zelfs toen ik thuis was , en weken later een bloed bij gekregen dus snap jouw angst heel goed .
Pas geleden zei de huisarts omdat ik last had van mijn darmen toch maar de internist bellen voor nog een keer een onderzoek want is al lang geleden . Nee zo lang het zo nog gaat liever niet , dat roept nog steeds te veel op
LikeLike
O, dat snap ik zo goed, dat je het nog even wilt proberen zonder onderzoek! Zo’n bloeding slaat je letterlijk lam. Echt vreselijk! Overigens kun je er ook voor kiezen om het onderzoek onder narcose te doen, hebben ze mij na die bloeding uitgelegd. Voor mij is dat geen oplossing, want de angst zit niet bij ’t onderzoek, maar bij de eventuele nabloeding. Ik weet niet of het jou wel zou kunnen helpen? Zou me voor kunnen stellen van niet, omdat de (grootste) angst niet zit bij ’t moment zelf. Onderzoek moet bij mij wel echt om de drie jaar en het is nu één keer fout gegaan en drie keer goed. Ik begin er nu iets meer vertrouwen in te krijgen, maar echt helemaal verdwijnen zal die angst voor een nabloeding denk ik niet. Ik vertelde mensen zelfs pas ruim een dag later dat ik onderzoek had gehad en dat alles goed was. Ik wilde afwachten of ik geen bloeding kreeg. De eerste keer had ik gelijk enthousiast geroepen dat alles goed was. Na anderhalve dag eh… Iets minder…
LikeLike
Maar gelukkig was alles goed!!
Gefeliciteerd meis.
LikeLike
Dankjewel! Heel fijn inderdaad!
LikeLike