Beeldvorming vrouwen en autisme

Categorieën Autisme, Psychische gezondheid, , , 22 Reacties op Beeldvorming vrouwen en autisme

Vorige week schreef ik iets over de vraag of ik ADHD of autisme had. Dat ik autisme heb, is inmiddels wel duidelijk. Maar heel eerlijk? Toen ik in het onderzoekstraject zat, heb ik hardop gezegd: “Volgens mij onderzoeken ze nu autisme. Ik merk het aan de onderzoeken. Allemaal best, maar als ik autisme heb, zeg ik dat tegen niemand. ADHD oké, maar autisme niet. Dan zeg ik gewoon niks.” Ik meende dat en begrijp inmiddels waarom ik dat zei.

ADHD klinkt anders dan autisme

Omdat ik altijd had gedacht dat er, áls er een label zou komen, ADHD zou worden vastgesteld, vond ik het geen probleem om daar dan eerlijk voor uit te komen. Ik maakte er grapjes over, benoemde regelmatig dingen van mezelf als ADHD en vond het een diagnose waar ik prima mee zou kunnen leven. Het was ook een diagnose die anderen zouden ‘begrijpen’. En dát zorgde ervoor dat ik het geen enkel probleem zou vinden om die diagnose te delen. Hoe fijn zou het zijn als anderen daarmee mijn ‘problematiek’ zouden gaan snappen?

Autisme: onbekend en onbemind

Autisme maakte in eerste instantie geen onderdeel uit van de onderzoeksvragen. We zouden kijken naar IQ en naar de vraag of er sprake zou zijn van ADHD of wellicht van persoonlijkheidsproblematiek. Toch had ik tijdens de onderzoeken het gevoel dat we aan het testen waren of er sprake was van autisme. Tja, ik was juf en intern begeleider hè, mij houd je niet voor de gek. Ik stelde uiteraard de vraag of we dat aan het onderzoeken waren, maar kreeg geen antwoord.

Omdat ik wel voelde dat autisme onderdeel uitmaakte van het onderzoek, deed ik de uitspraak dat ik het nooit met anderen zou delen als er autisme uit zou komen. Ik zei dat tegen mijn psycholoog. “Waarom niet?” vroeg hij zich toen uiteraard af. Interessante vraag. Ik kon het antwoord toen niet zo goed geven. Ik kwam niet veel verder dan: “Ik ben toch niet gek?”

Inmiddels snap ik het wel. Autisme bij vrouwen is nogal onbekend. Toen ik de diagnose kreeg, moest ik ook heel even slikken. Hooguit een nanoseconde, want daarna vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Maar ik zag kinderen voor me die in klassen met spullen gooiden en naar leerkrachten schreeuwden. Inderdaad ja, jongetjes. Zo was ik niet en zo was ik nooit geweest. En dát is het. Over vrouwen met autisme is nog zó weinig bekend, dat we óf doen alsof het er niet is óf net doen of het een foute diagnose is. Want ik kijk anderen toch aan? En ik kan toch meevoelen met anderen?

Nu mag (bijna) iedereen weten van mijn autisme

Ik deelde mijn diagnose, ondanks mijn eerdere uitspraak, direct nadat ik hem kreeg met mijn naaste familie en een vriendin. Daar wilde ik het bij laten. Anderen zouden het in mijn beleving toch niet snappen, want weet je nog van dat aankijken en dat soort dingen?

Inmiddels ben ik totaal van mening veranderd. Iedereen mag het van mij weten. Niet omdat ik er trots op ben of omdat ik er te koop mee wil lopen, maar wel omdat het tijd is dat er meer bekendheid komt over vrouwen en autisme. Vrouwen zijn soms ook ‘gewoon’ autistisch, alleen herkennen we dat wat minder snel. Ik had het gevoel dat ik meewerkte aan het ‘stiekeme’ van vrouwen met autisme, met mijn zwijgen. Daarom zwijg ik niet meer. Ik spreek. En het is prima.

Natuurlijk stel ik mezelf niet voor als: “Hallo, ik ben Naomi en ik ben een autist.” Maar als ik met iemand in gesprek ben en het gaat over waarom ik ben vastgelopen, kom ik er eerlijk voor uit. Vaak heb ik dan nog het één en ander uit te leggen en dat doe ik dan met alle geduld en liefde. Want ja, vrouwen hebben soms ook autisme. Ik ben één van die vrouwen en ik ben er eerlijk over, in de hoop op steeds meer begrip.

22 gedachten over “Beeldvorming vrouwen en autisme”

  2. Wat dapper van je!💕 Maar inderdaad heel belangrijk, als je iets aan de beeldvorming wilt doen!

    Geliked door 1 persoon

  3. Vind dit super dapper van jou , en ik denk dat je hier zoveel mensen mee gaat helpen . Want hoe meer openheid en bekendheid , hoe beter dit is .
    En je blijft gewoon mens net als alle anderen , maar jij bent wel zo dapper om nu naar buiten te komen met iets wat
    jij hebt , en je bent daarmee heel krachtig

    Like

  5. Ontzettend mooi en dapper dat je erover schrijft. En je bent en blijft Naomi, met of zonder autisme, ADHD, of wel label dan ook 😉

    Like

  6. Ik ben er ook open over: ik heb dit nou eenmaal, zo ben ik geboren en zo ga ik dood. Ik ga er niet aan dood, en het is handig dat mensen weten dat ik net even iets anders kan reageren dan een ‘normaal’ persoon. Ik schaam me er niet voor, en iedereen mag alles vragen. Maar ik beslis wel zelf of ik antwoord geef 😉

    Like

  7. Dat lijkt me een heel gezond standpunt.Het hoeft niet uitgeschreeuwd te worden, maar als het ter zake doend is waarom zou je het dan verzwijgen.

    Like

  9. Dit is dus een onderwerp waar ik nog nooit bij had stilgestaan maar je slaat de spijker op zijn kop. Nu ik zo nadenk kan ik geen vrouw indenken waarvan ik weet dat ze autisme heeft. Ik heb overigens niet zo’n negatief beeld hierbij als jij had, maar dat komt denk ik ook omdat ik het ken vanuit mijn eigen omgeving. Goed dat je dit bespreekbaar maakt!

    Like

    1. Best apart; ik kon dus ook geen enkele vrouw bedenken met autisme. Behalve dan van wat ik weleens online had gezien, maar dat ‘telt niet’. Mijn omgeving heeft het fantastisch opgepakt: er kunnen veelvuldig grappen over worden gemaakt én er kan serieus over worden gesproken. Maar dat neemt niet weg dat er over het algemeen nog best wat kan gebeuren aan beeldvorming.

      Like

  11. Autistisch of niet….
    Voor mij maakt dat echt niets uit.
    Ik dacht altijd dat kinderen/mensen met autisme niet of nauwelijks contact maakten met andere mensen.
    Maar jij bent juf, dat verwacht je dan niet.
    Al lezende leert men.
    ❀❀❀❀

    Like

    1. Het is niet m’n eerste natuur, contact maken, maar in zo’n gestructureerde situatie als een klas wordt ’t al een stuk makkelijker!

      Like

  12. Ik ben nu gepensioneerd maar ik werkte voorheen als docent aan een Conservatorium. Er zijn nogal wat autistische musici. Maar zelden dat ze dan ook les gaan geven. Toen een keer een jonge vrouw zich aanmeldde voor de opleiding Docent Muziek (muziek lesgeven aan met name Middelbare scholen) fronste ik mijn wenkbrauwen toen ze bij het toelatingsexamen onmiddellijk zei dat ze autistisch was. We hebben haar aangenomen want ze was behoorlijk muzikaal en wilden haar een kans gegeven. Ik had haar ook op les en merkte vaak hoe het bij haar anders werkte. Ze is afgestudeerd, heeft vrij lang les gegeven op een middelbare school maar doet nu werk in de kunstensector waar ze beter tot haar recht komt. Die kans die ze ons kreeg is denk ik heel belangrijk geweest voor haar verdere ontwikkeling. Ik heb een kleinzoon van 6 die ook autistisch is. Hij is zeer muzikaal en ook een geweldig tekenaar. Ik wens hem ook dit soort kansen die hij wellicht nodig gaat hebben in de toekomst. Ik schrijf over veel dingen op mijn blog, maar misschien wel het meest frequent over mijn kleinzoon en zijn autisme: https://ppsimons.com

    Like

    1. Mooi om te lezen! Kansen zijn inderdaad heel belangrijk. Ik heb het lang volgehouden voor de klas, maar zoek nu inderdaad ook iets anders. Iets met minder prikkels. Ik ga eens kijken naar de verhalen op je blog.

      Like

Reacties zijn gesloten.