Zo maak je mij boos

Categorieën Hypochondrie, Psychische gezondheid, , , , 16 Reacties op Zo maak je mij boos

Als je mij kwaad wilt maken, is dat vrij simpel. Begin over mijn ziekenhuisverleden en doe alsof alles tussen mijn oren zat en ik word woest.

“Je had gisteren al bij een dokter moeten zijn.”

Toen ik vier jaar geleden buikklachten kreeg, vond ik dat in eerste instantie niet zorgelijk. Ik had buikpijn en de pijn zat steeds op één plek. Het zou wel weer verdwijnen, dacht ik. Dat deed het niet. Na een paar weken besloot ik dus om het maar even door een arts te laten nakijken. Er leek niets aan de hand. Oké, prima. Maar ja, de pijn bleef. Ik had het er met mijn toenmalige psycholoog over. Op dat moment gold er een verbod op naar de dokter gaan, maar ik vond dat ik hier wél voor mocht gaan. “Dat is toch gek? Het is geen vage buikpijn, het zit gewoon altijd op dezelfde plek; ik vind dat een beetje eng.” De reactie was, enigszins grappig bedoeld: “Nou, ik denk dat je gisteren al had moeten gaan.” Oké, dan niet. Mijn psycholoog vertrok, ik waagde me toch maar eens naar een dokter en ik bleek me terecht zorgen te hebben gemaakt. Daar waar ik pijn had, bevond zich een grote poliep. Als mensen doen alsof die pijn tussen m’n oren zat, word ik boos.

“Zat het niet tussen je oren?”

Dan heb je dus iets wat puur een lichamelijk probleem is en dan vragen mensen aan je of het misschien tussen je oren zat. Nou, nee, niet echt. Echt niet. Uitgebreider antwoord lijkt me niet nodig.

“Eet je wel gezond?”

Er zijn ook mensen die denken dat ik met gezond eten wel had kunnen voorkomen dat ik een poliep had gekregen. Ik had een collega die hier heel goed in was. “Eet je wel gezond? Let je wel op voedingsstoffen?” Ik kreeg allerlei goedbedoelde adviezen over wat ik vooral wel en niet moest eten. En nee, dat was niet vóór ze die poliep hadden verwijderd, maar erná. Want hé, ik moest een volgende toch voorkomen, of niet dan? Ja, dat zou fijn zijn, maar dat gaat met gezond eten niet lukken.

Ik leg het nog één keer uit

Moet ik het dan echt nog één keer uitleggen? Ik doe het nog steeds, maar eigenlijk wil ik het niet meer. Het maakt me zó boos als mensen denken dat het tussen mijn oren zat of dat ik het had kunnen voorkomen (en in de toekomst kan voorkomen) met gezond eten. Ik eet gezond, mensen. En ja, ik eet af en toe chips en meer ongezonde dingen. Lekker joh, heerlijk.

Ga ik daar dan aan dood? Nee. Krijg ik daar poliepen van? Nee. Heb ik af en toe stress? Ja. Krijg je daar een poliep van? Nee. Heb ik een angststoornis? Ja. Maar ik had ook een lichamelijk probleem, compleet los van die angststoornis.

Dus nog één keer: ik heb foute genen. Poliepen krijg je niet van stress. Je voorkomt ze ook niet met gezond eten. Het is (in mijn geval) een kwestie van pure pech.
Wil je dat in twijfel trekken? Prima, maar dan hebben we wél ruzie. Ik voel me dan namelijk niet serieus genomen. En waarom ik dat zo erg vind? Juist ja, omdat dat eerder gebeurd is, bijvoorbeeld door mijn toenmalige psycholoog en huisarts. Als ik naar hen had geluisterd, had ik niet naar een ziekenhuis gemogen. Ik ben blij dat ik naar mijn (angstige) verstand luisterde. En ik wil het nu nooit meer uitleggen, oké?

16 gedachten over “Zo maak je mij boos”

  1. Pingback: Huishoudelijke mededeling

  2. Ik snap volledig dat dit soort opmerkingen je boos kunnen maken. Ik word er altijd chagrijnig van als mensen me vragen of ik dit of dat al geprobeerd heb (wandelen of mediteren bijvoorbeeld). Ik heb dan altijd het gevoel alsof mijn psychische problemen niet serieus genomen worden.

    Like

    1. Oei, ja, herkenbaar. Ik probeer dan altijd maar te denken dat ze het goed bedoelen. Lukt de ene dag beter dan de andere;).

      Like

  3. Mat mij is opgevallen is waar je ook over begint mensen altijd een mening, tip, of advies hebben.
    Ook al weten ze er totaal niets van af ze zullen zelden zeggen; daar heb ik geen verstand van.
    Zou je het verleden niet eens loslaten hoor ik weleens.
    Zij denken dat ik dat niet gedaan heb en dat als ik doe wat zij zeggen mijn problemen opgelost zouden zijn.
    Je zegt toch ook niet tegen iemand met artrose; zou je het verleden niet loslaten.
    Waar je mij in 1 seconde boos mee maakt is als iemand zegt; je bent dom of je bent gestoord.
    liefs van mij en fijne dag.

    Like

    1. Eh… Maar tegen iemand zeggen dat ie dom is, vind ik ook gewoon echt niet kunnen! Daar wordt iedereen toch boos van.

      Like

  4. Mooie, open blogpost. Wat bizar dat je van de psycholoog niet naar de dokter mocht, terwijl dit wel gewoon nodig was! Maar ik heb me vaker verbaasd over die psycholoog (of een andere, ik kan mij het niet meer goed herinneren). En al die ongevraagde ‘goede’ adviezen, man, vervelend zeg. Het is ook moeilijk om te zeggen: ‘Hou jij nou eens lekker je advies voor je, dan doe ik wat echt goed voor me is.’

    Like

    1. Het is logisch natuurlijk, dat je niet naar een dokter mag als hypochonder. Er zat een geintje in, maar de achterliggende boodschap was serieus. In dit geval was het verbod op de dokter dus een foute inschatting.

      Like

  5. Toch kunnen dingen die “tussen je oren zitten”je wel degelijk écht ziek maken. Maar dan zit het dus zeker niet (meer) tussen de oren. Stress kan mensen écht ziek maken hoor en is zeker een reden om serieus te nemen. En tja, die gezond eten cultus….. als bij alles , afwisseling en alles met mate lijkt me niet verkeerd.

    Like

    1. Ja, ik zit daar dus op het moment weer middenin. Zo’n ingewikkeld proces. Er gaan de komende tijd nog wel wat blogjes over volgen (want die zit ik dus op het moment te tikken). Bij mijn poliep was alles echt los van stress, maar bij andere dingen speelt het vaak wel degelijk een rol.

      Like

    1. Misschien geldt dat voor sommige artsen/hulpverleners ook wel, maar zéker niet voor collega’s;).

      Like

    1. Dat probeer ik ook echt tegen mezelf te zeggen, dat ze het goed bedoelen, maar soms is het geduld even op. Zul je ook vast herkennen😉

      Like

  8. Pingback: Overleg of roddel?

Reacties zijn gesloten.