Afgelopen maandag kon je lezen dat ik bij een nieuwe huisarts kwam. Hij wilde me serieus nemen. Zoiets zet me aan het denken, want waarom bekruipt mij dan altijd het gevoel dat artsen me niet serieus nemen en al gelijk denken dat hypochondrie de oorzaak van (al) mijn klachten is?
Hypochondrie is nogal nadrukkelijk aanwezig
De huisarts die me vertelde dat hij me serieus wilde nemen, vertelde dat de eerste keer dat we elkaar zagen. Ik was de praktijk nog niet uit of ik appte naar mijn moeder: Dat zeggen ze maar één keer. Volgens mij denkt men namelijk na een paar keer dat ik een grote zeur ben en dat ik me niet aan moet stellen. Lichamelijke klachten worden vanaf dat moment voor mijn gevoel niet meer serieus genomen en zonder goed te luisteren weggezet als hypochondrie.
Ik realiseer me dat dat vooral mijn eigen gevoel is. Ook als een arts me wel serieus neemt, schreeuwt mijn hypochondrie namelijk dat hij of zij dat niet doet. Hij onderzoekt je nu wel, maar natuurlijk niet serieus. Dat doet hij alleen omdat je dan stopt met zeuren. Dat soort dingen fluistert hypochondrie me constant in. Mijn verstand gaat er vaak tegenin, maar mijn gevoel wil dat verstand niet altijd volgen. Behoorlijk ingewikkeld. Voor mij, maar ik vrees voor artsen soms ook.
Vier dagen nadat ik de waarnemend huisarts zag, was ik weer bij mijn eigen huisarts. De buikpijn ging niet over en ik wilde er een oorzaak voor weten. Bovendien begon mijn hypochondrie zich natuurlijk af te vragen of de waarnemend huisarts me wel serieus had onderzocht. Ik wilde dus mijn vaste huisarts zien.
Zie je wel!
Daar zat ik dus. Ik legde uit wat de klachten waren en daar gingen we: “Dat zenuwgestel van jou is weer behoorlijk in de war.” Ik slaakte een zeer gefrustreerde zucht. “Nee, dat doen we nu niet; ik heb nu een lichamelijk probleem. Er is niks met m’n zenuwgestel.” Vervolgens kwam dat wat ik zo heel graag wilde: “Zal ik dan eerst even naar je buik kijken?” Rust. Nouja, zolang het duurde, want op de martelbank vond ik het een stuk minder leuk dan in de stoel, maar oké. “Je komt hier ook niet voor leuk.” O, jammer nou.
“Ik neem je altijd serieus.”
Na onderzoek trok de huisarts dezelfde conclusie als de waarnemer. Er was niets ernstigs aan de hand en het zou vanzelf weer minder worden. De hypochonder in mij nam het weer even over en richtte zich nu op mezelf: Je hebt je dus weer aan lopen stellen en je had niet hoeven komen. Ik was eerlijk en vertelde mijn gedachten aan de huisarts. Die was het niet helemaal met me eens. “Dat zeg ik niet, dat je je aanstelt. En je mag altijd komen.” Na een korte rust voegde hij daar zeer nadrukkelijk aan toe: “En ik neem je altijd serieus.” Boem. Dat laatste kwam binnen. Ik keek hem zeer doordringend aan, om hem op een leugen te betrappen. Maar het was waar. De zin ging nog dagen door mijn hoofd.
Mijn wantrouwen komt voort uit angst. Tijd dat die angst dus het zwijgen opgelegd gaat worden. Want ja, het was prima dat ik was gekomen, voor de korte termijn. Voor de lange termijn was er nog wat anders nodig: aanpak van mijn angsten. Daar was ik het helemaal mee eens.
Ik trok een pijnlijke conclusie. Anderen nemen me wel serieus, maar ik neem mezelf (en dan met name mijn angst) niet altijd serieus. Misschien is dát wel het probleem.
Hoofdtaal 
Als je iets voelt mag je altijd gaan, iedereen is daar anders in. Persoonlijk ben ik dan weer omgekeerd, ik was al jaren niet meer bij een dokter geweest. Ik heb al jaren en jaren weet zelfs niet hoe lang wel af en toe wat bloed in de stoelgang gehad maar zonder veel erg. Maar ik houd dit dan voor mezelf want ik ben bang van operaties en dat soort dingen. Tot ik plots donkere zwarte stoelgang heb dit opzoek en zie dat het ernstig is want is interne bloeding. En dit dagen zo laat tot ik neerval omdat ik 900ml bloed kwijt ben. Dat is ook weer niet goed maar de angst is zo groot dat ik pa s als ik neerval durf gaan naar de spoed. Iedereen is er anders in maar als ik zei dat ik bang was was het ok voor de artsen. En verder denk ik daar niet over na, ik zou kunnen zeggen probeer er ook niet over na te denken. Maar ik weet dat dit zo simpel niet is, maar weet dat ze je echt wel serieus nemen hoe vaak je ook komt of niet komt. Artsen weten wel dat er allerlei soorten mensen zijn en alles is ok voor hun.
LikeLike
Ja, dat is het andere uiterste. Lijkt me voor artsen ook niet altijd makkelijk om in te schatten hoe iemand wat dat betreft in elkaar zit.
LikeLike
Volgens mij heb jij een geweldige huisarts!
LikeGeliked door 1 persoon
Pas op hè, hij leest mee. Straks loopt ie volgende keer naast z’n schoenen;). Maar inderdaad, ik heb ’t behoorlijk getroffen.
LikeLike
Het lijkt me zowel voor jou als voor de arts niet zo gemakkelijk om in te schatten hoeveel van je onrust wordt veroorzaakt door lichamelijk ongemak en hoeveel door je hoofd. Dat is wellicht ook niet zo gemakkelijk uit elkaar te houden. Nu, als hij erin slaagt om jou, al is het maar tijdelijk, gerust te stellen (als ie niks vindt natuurlijk), dan heeft hij zijn job ook goed gedaan…
LikeLike
Dat is inderdaad het lastige. Hoop wel dat daar ooit (snel!) verandering in gaat komen, in die angsten.
LikeLike
Ik vind jouw huisarts keer op keer zeer aangenaam klinken. Wat bof je met zo’n goede en betrokken huisarts : )
LikeGeliked door 1 persoon
Dat lijkt me een moeilijk, maar ook een goed inzicht. Hopelijk lukt het je om jezelf op termijn net zo serieus te nemen als anderen. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Hypochondrie is gewoon een serieus probleem en als iémand dat weet dan wel een arts!
Je trekt een prima conclusie aan het eind van je verhaal. Maar ja, zelfs al je dingen echt wel weet kan “je gevoel”er toch anders tegenaan kijken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja hè, gevoel is een ingewikkeld ding. Niet helemaal mijn ding;).
LikeGeliked door 1 persoon
Komt vast ooit nog wel goed.
LikeLike
Best herkenbaar. Ik vind het van mezelf vaak dan óók nog eens ergerlijk dat ik, hoewel ik rationeel gezien wel een idee heb dat het niet ernstig is, blijkbaar mijn ratio het niet van mijn gevoel kan laten winnen…
LikeLike
Ja, dat vind ik er ook het meest ergerlijk aan. Dat ik het heus zelf wel wéét, maar er dan niet naar handel. Gruwel.
LikeLike
Fijn dat je nieuwe arts ook goed bezig is. Sterkte met de buikpijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Lijkt me vooral voor jezelf heel erg lastig, maar wel fijn dat je nieuwe arts zo goed bezig is. Ik heb zelf ervaring met een huisarts en psychiater die me niet serieus namen en dachten dat het allemaal niet meeviel, tot ik ‘plots’ werd opgenomen. Dus ken wel het gevoel van niet serieus genomen worden, hoewel de situatie natuurlijk anders is. Het blijft lastig. In ieder geval sterkte en ben blij dat je serieus genomen word.
LikeLike
Die van deze blog is m’n eigen huisarts hoor, niet de nieuwe. Maar die had het dus ook al gezegd;).
LikeLike
Lijkt me zo moeilijk om ook nog (of misschien vooral) dat gevecht in je hoofd ook nog te moeten voeren.
LikeLike
Ja, niks aan. Maar wachtlijsten he… Zucht.
LikeLike
Ik neem jou serieus, en jouw huisarts.
Die wil ik ook wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Als je je dat realiseert, kun je er ook iets aan doen, of er een begin mee maken.
Met een huisarts met een beetje begrip heb je het getroffen.
LikeLike
Er komt een behandeling gericht op mijn hypochondrie, maar ik wacht al dertien maanden😉
LikeLike