Af en toe ben ik zomaar een paar uur ‘kwijt’. Dat kwam een aantal jaar geleden vaker voor dan nu, maar het gebeurt af en toe nog steeds. Ik vind het een vreemde gewaarwording en probeer het gevoel in deze blog uit te leggen.
Ik sta uit
Toen ik net startte met therapie, werkte ik fulltime. Therapie deed ik dus ‘gewoon even tussendoor’. Eenmaal thuis kwam dan de klap. Het voelde letterlijk alsof ik dan ‘uit’ ging. Ik voelde me zoals het soms voelt als je op de bank even (net niet) in slaap valt. Ik voelde me alsof ik voor me uit zat te staren. Ik noemde dat dus uit staan. Mijn psycholoog dat gevoel laten begrijpen, lukte niet echt.
Zelfbescherming
We waren al heel wat sessies verder toen ik leerde dat ‘uit gaan’ een vorm van zelfbescherming is. Als het allemaal meer is dan ik kan hebben, gaat mijn hoofd er even tussenuit. Dan trek ik me helemaal terug en keer ik in mezelf. Ik had ook altijd het idee dat iedereen dat aan me kon zien, maar nooit heeft iemand me erop betrapt, dus blijkbaar zie je niets aan me. Het schijnt een manier te zijn om je hoofd op pauze te zetten om niet aan moeilijke dingen te hoeven denken.
Hoe lang mag je ‘weg’ zijn?
Eerst duurde dat gevoel een paar uur en had ik het alleen na een therapiesessie. Toen kwam het vaker en duurde het langer. Op een gegeven moment duurde het zelfs bijna een week (en ja, ik werkte ‘gewoon’). Ik vond het eng. Ik zou toch wel weer uit dat gevoel komen? Natuurlijk kwam ik er weer uit, maar als ik er dan in zit, voelt dat even niet zo. Vaak zoek ik contact met een hulpverlener als ik in dat gevoel zit, omdat ik het eng vind. Ze vertellen me dan hoe het komt dat ik me zo voel en dat het gevoel weer gaat verdwijnen en dan wacht ik maar weer af. Het helpt me als ik weet waar het gevoel vandaan komt. Dan vind ik het minder eng.
Ik heb een dag gemist
De laatste tijd heb ik het gevoel van ‘uit staan’ eigenlijk niet meer gehad. Logisch ook wel, want ik heb minder prikkels, dus mijn hoofd hoeft zich minder vaak uit te schakelen. Tot het helemaal mis ging. Het was vrijdagmorgen. Ik opende mijn ogen. Die voelden alsof er een kilo zand in was gestrooid. Licht hoefde ik niet te zien. Geluid wilde ik niet horen. Ik wilde helemaal niets. Ik vond het gek. Vanwaar ineens dit gevoel? Het was écht lang geleden dat ik het gevoel had gehad dat het al een opgave was om alleen maar mijn ogen open te doen.
Toen viel het kwartje. Het was vrijdag en ik had in de vier dagen daarvoor zeven afspraken gehad. Dat zijn er veel te veel. Ik voelde me op woensdagavond al onrustig. Dat deed een klein belletje rinkelen. Toen volgde nog een heftige therapiesessie op donderdagmiddag en zie daar, mijn hoofd besloot dat het tijd was voor pauze.
Ik miste dus een dag. Die vrijdag ging ik wél braaf mijn rondje wandelen, maar eigenlijk zag ik niet wat er om me heen gebeurde. Ik lag op de bank en omdat lezen al te veel moeite was, besloot ik maar een serie te gaan kijken. Na een kwartier zette ik de serie uit. Het lukte niet. Ik wilde mijn ogen dicht en vooral geen geluid. Daar lag ik dan. Ik had me te druk gemaakt en als ik zelf niet op pauze druk, doet mijn hoofd dat blijkbaar wel.
Het werd avond. Om acht uur ging mijn hoofd weer aan. Ik pakte een boek en las. De rest van de dag was ‘verdwenen’. Een raar gevoel, maar blijkbaar had ik even pauze nodig gehad en ik was blij dat ik ‘er weer was’.
Hoofdtaal 
Poe, dat lijkt me echt heel raar!
LikeGeliked door 1 persoon
Heftig joh! Dat je snel je grenzen in de gaten krijgt en niet meer noodgedwongen op de rem stapt!
LikeGeliked door 1 persoon
Het klinkt alsof je je eigen grenzen nog niet (h)erkent, laat staan kunt bewaken. En blijkbaar kun je daarom van te voren niet inschatten dat je teveel gepland hebt.
Maar… je ervaart ze al wél. Want je weet wanneer je je goed voelt (groen) en ook wanneer je een waarschuwing krijgt (oranje). Dat je dan doorschiet naar standje ‘uit’ (rood) heb je gemerkt. En ik lees ookdat je hersteltijd (zelfs na de heftige sessie van donderdag), betrekkelijk snel is. Want je kon je zelfs focussen op een boek.
Superleerzame week dus en (in mijn ogen) wéér een teken van groei in je proces.
Liefs
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat klopt. Meestal voel ik wel een beetje aankomen dat het op een gegeven moment helemaal verkeerd gaat, maar dan lukt het me niet meer om echt ellende te voorkomen. Hersteltijd duurde uiteindelijk een week (een uur nadat ik ‘wakker’ werd die avond, ging ik weer naar bed), maar het gevoel van echt helemaal van de wereld zijn duurde gelukkig maar een dag inderdaad.
LikeLike
Het gevoel herken ik. Te veel prikkels lijken mij ook soms van de wereld te halen.
LikeGeliked door 1 persoon
Lijkt me een bizarre gewaarwording. Is het te vergelijken met dat gevoel als je bijvoorbeeld in de auto zit en ineens niet weet hoe je op je werk bent geraakt? (erg griezelig vind ik dat) Lijkt me best moeilijk om dat voor een langere tijd te hebben…
LikeLike
Ja, daar kun je het denk ik een beetje mee vergelijken.
LikeLike
Dat was inderdaad wel heel veel afspraken .
Wat mij iedere keer weer verbaasd is wat er allemaal met je kan gebeuren in je hoofd.
Verbinding verbroken noemde ik het laatst toen ik voor niemand meer iets voelde, zelfs niet meer voor mijn hondje.
Dat is heel naar want met dieren voel ik mij altijd verbonden.
Aan iemand die nooit zoiets meemaakt kun je het niet uitleggen.
Mijn man begrijpt het ook gewoon niet en vriendin ook niet ook al probeer het nog zo duidelijk mogelijk uit te leggen.
fijne week en let goed op jezelf.
Ik ben hier heel erg mijn grenzen aan het bewaken
LikeLike
Ja, verbinding verbroken. Toen jij dat stuk schreef, herkende ik het. Ik denk dat dat wel hetzelfde is. Maar inderdaad krijg ik dat ook niet aan een ander uitgelegd.
LikeLike
Wat een eng idee! Ik heb 1 keer door toenmalig werk iets heftigs meegemaakt en ben daar ook een stuk kwijt geraakt. Ik wil dat nooit meer meemaken!
LikeLike
Ook een reactie op iets heftigs dus. Apart systeem eigenlijk, het menselijk brein…
LikeLike
Daar zal ook wel de term “luisteren naar je lichaam” vandaan komen. Lichaam en geest grijpen gewoon in als we niet willen of kunnen luisteren.
LikeLike
Ja, dat zou heel goed kunnen inderdaad.
LikeLike
klinkt wel heftig idd, pas goed op jezelf meis
LikeLike
Het is gelukkig inmiddels alweer ruim drie weken geleden. 😉
LikeLike
zie maar dat je ’t ni nog is krijgt dan
LikeGeliked door 1 persoon
Bijzonder eigenlijk hoe je lichaam en geest als het ware op de spaarstand gaan, en je beschermen tegen nog meer prikkels. Maar ik kan me voorstellen dat het een beetje eng kan voelen als je voor je gevoel dagen en uren verliest. Maar ik vind het ook wel een mooi veiligheidsmechanisme. Net zoals de stoppen in de stoppenkast soms doorslaan om te voorkomen dat er brand ontstaat.
LikeLike
Dat is een mooie vergelijking ja, met de stoppenkast.
LikeLike
Lijkt me inderdaad een vreemde gewaarwording.
Heb wel eens gehad dat iemand me ergens had zien lopen.
En ik maar zeggen dat ik er nog nooit geweest was.
LikeLike
Als je lichaam op is… is het op… afspraken doseren is de boodschap, moet ik ook doen om de nodige rust te krijgen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind juist dat je het heel helder beschrijft. Lastig lijkt me zoiets. Ergens wel herkenbaar, al werkt het bij mij weer anders. Het blijft lastig om rust te pakken, hè? Zelfs als je weet dat het hard nodig is.
LikeLike
Ja, het lijkt een beetje alsof ik (en ik denk velen met mij) pas rust pak als het eigenlijk al te laat is, terwijl voorkomen beter is dan genezen…
LikeLike