Nu denk je natuurlijk dat ik ga toegeven dat ik een vrouw ben die niet achteruit kan inparkeren en dat soort dingen. Fout. Ik kan parkeren als een pro. Met of zonder achteruitrijcamera rijd ik overal achteruit een parkeervak in. Dit gaat echter over parkeren in mijn hoofd. Dingen parkeren, er even niet aan denken. Ik kan het niet. Kon ik het maar.
Kunnen we dit parkeren tot…?
Ik ben er heel goed in om me zorgen te maken over dingen waar ik me (nu nog) geen zorgen over hoef te maken. Als ik in juli naar het UWV zou moeten, kan ik me daar in december al druk om maken. Mijn psycholoog vroeg me regelmatig of we het dan even kunnen parkeren. “Zullen we het daar in het voorjaar over hebben? Daar hoef je je nu nog geen zorgen over te maken.” Eigenlijk snap ik nog maar sinds kort dat er echt mensen zijn die dat dus kunnen. Er zijn mensen die ‘gewoon’ niet aan dingen kunnen denken die nog een poosje duren. Daar hoeven ze zich nu nog niet mee bezig te houden. Ik kan dat dus niet.
De parkeerplaats is vol
Het beeld van de parkeerplaats zorgt ervoor dat ik tegenwoordig bijna letterlijk voor me zie hoe het werkt in mijn hoofd. Ik zie een bomvolle parkeerplaats voor me. Zo’n groot terrein waar je volkomen overprikkeld op zoek bent naar een plaatsje en nergens meer een leeg plekje kunt vinden. Ik rijd daar maar rondjes, wachtend tot er iemand vertrekt, maar er vertrekt nooit iemand. Heel soms denk ik dan toch een vakje gevonden te hebben, maar dan blijk ik er nét niet meer tussen te passen vanwege het asociale parkeergedrag van anderen. Ik blijf dus maar rondjes rijden. Dingen parkeren lukt me niet. Het is gewoon vol in mijn hoofd.
Dat is dus autisme
Ik legde dit beeld van de volle parkeerplaats een poosje geleden aan mijn huisarts voor. “Het is écht vol in mijn hoofd. Ik blijf maar rondjes rijden. Ik kan niet parkeren.” De meeste mensen snappen helemaal niets van dat beeld. Iedereen kan toch parkeren? Maar de huisarts had een duidelijk antwoord op mijn opmerking: “Dat is dus autisme. Voor jou is alles belangrijk. Je kunt geen onderscheid maken tussen wat nu wel en niet urgent is.” Dat wist ik al, want na mijn diagnose legde mijn psycholoog me dat ook al uit, maar toch was het een eye-opener om het nu eens ‘van een ander te horen’. Ik kán het dus echt niet. Ik verbeeld me dat niet, maar het is echt een defect in mijn parkeerkunsten, dat ik het niet kan. Het verklaart ook waarom ik op mijn werk uiteindelijk vast ben gelopen. Alles is urgent. Alles moet nú.
Maar dit is toch leuk?
Een paar dagen na die erkenning bij de huisarts vielen er opnieuw kwartjes. Ik kon niet slapen. Ik lag ’s nachts om half vier Sinterklaasgedichten te bedenken, creatieve ideeën naar mezelf te appen en als ik dan toch bezig was, kwamen er ook nog gelijk wat blogideeën boven. Ga nou slapen, verzocht ik mijn hoofd. Al deze dingen staan al lang ergens op een lijstje en het hoeft niet nu, om half vier. Het kan ook overdag. Je hebt tijd zat. Het lukte me niet. De parkeerplaats was vol. En ook al waren er op dat moment vooral veel leuke dingen op de parkeerplaats, toch werd het chaos. Ik bleef maar rondjes rijden, met al die leuke dingen.
De benzinemeter loopt terug
Dit gebeurt mijn hele leven al. Het verschil is dat ik het nu snap. Daarmee is het niet leuk, maar wel anders. Dat ik het snap, helpt me om het niet meer te veroordelen, maar om te proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan. Dat ik af en toe eindeloos rondjes blijf rijden, kost trouwens ook behoorlijk wat benzine (lees energie). Logisch dus, dat ik soms helemaal op ben. Het betekent alleen maar dat ik moet zorgen dat ik met grote regelmaat even bijtank.
Hoofdtaal 
Ik heb rondrijden altijd gemeden, zeker na school. Toen ik op 15 autisme diagnose kreeg mijn ouders zijden het. Antwoorden ik er niets op en verder lang gemeden zelfs online. Ondersteunings diensten hadden jaren wachttijden in België, en ik zou toch niets tegen hen durven zeggen hebben (dus ben er nooit geweest te veel stress voor mij), ik zei nooit iets uit mezelf tegen leerkrachten heel mijn school carrière. Ik moest naar school voor beschermd wonen en beschutte werkplaats op 16 dat was wat nodig was. Op 18 ging ik dan van school want leerplicht is maar tot 18. En toen geraakte ik niet in beschutte werkplaatsen binnen. En resten er weinig meer dan wachten op uitkering op 21. En toen heb ik 5 jaren kledingbakken leeg gemaakt met mijn vader als vrijwilliger. Maar ik had dus nooit verplichtingen geen tandarts meer want ik had schrik tot ik zeer pijnlijk abces kreeg op 28 en moest ik wel. En nu moet ik vaak naar het ziekenhuis voor die crohn. Eigenlijk heb ik van 18 tot 28 met maar zeer weinig bezig geweest buiten kledingbakken, tuin, kuisen, eten, en supermarkt. En dus moest ik geen parkeerplaats zoeken wat me rust gaf want ik reed nergens heen, enkel dacht ik hmm ik durf niet spreken tegen vreemden. En dat is natuurlijk ook wel angstig als je bij je ouders woont en enkel tegen hen spreekt. Maar sinds het ziekenhuis weet ik dat ik het wel kan en dat het niet zo erg is dat ik een neutraal gezicht heb, zo als in mijn papieren staat, al hoor ik de dokters het wel zeggen op de gang, net alsof het iets raars is geen emoties uiten. En dat ik gewoon wat minder uithouding had door die crohn en niet slim was mijn iq was 67 op 15 en dan ook nog niets zei. Met dat soort mensen kun je nu eenmaal niets op de arbeidsmarkt waarschijnlijk. En voor mij is het wel een soort parkeerplaats voor alles. Al voel ik me nu fysiek weer heel slap door die crohn of die pillen of de darmflora. En dat wil ik nog wel parkeren maar ik denk niet dat dit me nog gaat lukken, afwachten. Ik kan dus alleen zeggen start niet met rijden dan moet je ook geen parkeerplaats zoeken. Maar dan ben je wel soort autist die in zijn eigen wereldje leeft volgens de buitenwereld, maar zo lang het goed voelt is dat nog zo erg niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Voor mij niet echt herkenbaar (meer) maar vind het wel fijn voor je dat je nu wel snapt wat er aan de hand is. Dat is neem ik aan al een hele geruststelling 🙂
LikeLike
Ja, dat is inderdaad een geruststelling!
LikeLike
Mooie metafoor!
LikeGeliked door 1 persoon
Helaas herkenbaar. Ik kan ook eindeloos over dingen blijven piekeren, ook al weet ik rationeel gezien dat het zinloos is. Hoe kom je daar nou vanaf? Hebben ze dat ook gezegd? Mediteren helpt wel wat, maar niet genoeg wat mij betreft.
LikeLike
Eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe je daar vanaf komt. Voor mij geldt dat ik heel veel tijd nodig heb om ‘voor me uit te staren’ om zo dingen op een rijtje te kunnen zetten. Komt nog wel een keer een blogje over.
LikeLike
Knap dat je het zo weer te beschrijven dat een ander wat beter kan begrijpen hoe het er in jouw hoofd aan toe gaat. Ik herken het ook wel een klein beetje overigens.
Hopelijk lukt het je steeds beter om ermee om te gaan en neem je goed de tijd om bij te tanken.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat bij mij soms werkt (ook niet altijd, helaas) is dat ik met iemand afspraak wanneer we er dan weer over gaan praten. Dat zorgt er doorgaans voor dat ik mijn auto aan de kant van de weg kan zetten (hij is dan nog steeds niet geparkeerd, maar ik hoef er ook geen rondjes mee te blijven rijden). Dat scheelt veel energie. Op het moment dat die auto dan van de handrem afgaat, zeg ik tegen mezelf ‘nee, hoeft niet, want X heeft gezegd dat we het er dan over zouden hebben’. Het zal nooit zo worden als bij iemand zonder autisme, maar het scheelt wel veel energie.
LikeLike
Mooi beeld, om de auto even langs de kant te zetten. Ik vind dat zelf nog heel lastig. Ik kan mezelf dan wel vertellen dat we het er dan en dan over gaan hebben, maar mijn hoofd is het daar meestal niet mee eens.
LikeLike
Oefenen! En niet boos worden als het een keer niet lukt.
Het heeft ook met vertrouwen in de ander te maken: als je ervaart dat je erop kunt vertrouwen dat die ander de toezegging na komt, dan gaat het makkelijker.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat heb je dit treffend geschreven.
LikeLike
Dankjewel. Voor mezelf maakt dit het veel duidelijker en ik hoop dat het anderen ook helpt om me (beter) te begrijpen.
LikeLike
En er zullen ook andere ” autisten” iets aan hebben, een zo duidelijk omschrijving kun je alleen van een ervaringsdeskundige verwachten.
LikeLike
Dankjewel!
LikeLike
Wat mooi dat je hierover schrijft en ook wel deels herkenbaar. Het is niet makkelijk om dingen zomaar uit je hoofd te zetten. Bij mij is papier mijn parkeerplaats. Daar parkeer ik alle kleine gedachten op aan dingen die ik nog moet doen. Helpt heel goed, want daardoor zitten die dingen niet meer continu in mijn hoofd.
Het lijkt me wel lastig als je het onderscheid tussen hoofd- en bijzaken in je hoofd niet echt kunt aanbrengen en alles belangrijk vindt. Ik kan me voorstellen dat je daar flink op kunt vastlopen. Het is al heel wat dat je jezelf daar nu bewust van bent. Maar inderdaad, leuker maakt dat het er helaas niet op.
LikeLike
Papier helpt bij mij ook, maar dan blijft nog steeds de motor draaien, als je begrijpt wat ik bedoel, dus echt lekker geparkeerd sta ik dan nog niet;).
LikeLike
Mooi hoe je hierover schrijft. Ik heb hier eigenlijk ook wel moeite mee, maar dan in een andere richting. Ik kan bv een gebeurtenis heel moeilijk plaatsen en loslaten. Zo kan ik mij dus een hele avond tot ’s ochtends zorgen maken over iets wat een collega mij zei. Of iets dat ik gedaan heb die niet mag, maar eigenlijk helemaal mijn fout niet is. Dan ben ik bang voor de reactie van die ene persoon tot wie het behoort. En dat blijft dan net in mijn hoofd spoken tot het bewuste moment dat ik het moet vertellen aan die ene persoon. Ik zou een off-knop in mijn hoofd wel kunnen gebruiken..
LikeLike
Dat is wel vergelijkbaar ja. Iets is pas écht af als er geen enkel ‘los eindje’ is. Zo’n off-knop wil ik ook wel;).
LikeLike
Zooo herkenbaar! Ik lees het voor aan mijn man en die zegt meteen: dat heb jij ook. Ik maakte me vroeger al jaren voordat mijn jaargroep aan de beurt was om op kamp te gaan, ontzettend druk dat ik op een dag ook op kamp zou ‘moeten’. Zo werkt het nu nog steeds. Ik kan dingen niet wegzetten. Bedankt voor het schrijven, want het doet me inzien dat sommige eigenschappen niet makkelijk zijn, maar dat ze bij mij horen.
LikeLike
Dankjewel voor je eerlijke reactie. Zo’n kamp herken ik ook. En later, toen ik leerkracht was, was het een jaarlijks terugkerend drama. Vanaf Kerst maakte ik me er druk om. We gingen in juni. Niemand snapte het. Ik nu wel🙈.
LikeLike
Mooi geschreven en voor velen herkenbaar denk ik.
LikeGeliked door 1 persoon