“U maakt ook nooit grapjes.”

Categorieën Onderwijs, , , , 20 Reacties op “U maakt ook nooit grapjes.”

Als startende leerkracht had ik me wel op het één en ander voorbereid, maar op ouders had ik me toch het minst goed kunnen voorbereiden. Wist ik veel dat sommige ouders gedurende het jaar allerlei goedbedoelde adviezen geven.

Overigens: ben je e-mailvolger van mijn blog, komt dit bericht je misschien bekend voor. Ik had namelijk tijdens het schrijven per ongeluk op ‘publiceren’ in plaats van ‘inplannen’ geklikt. Vandaag lees je de verbeterde versie;).

“Zo doen we dat hier.”

Het was mijn allereerste schooldag. De inkt op mijn diploma was net droog, mijn contract getekend, de klas ingericht en de eerste leerlingen binnen. Zo’n eerste morgen is spannend, maar we hadden het mooi met elkaar gered. Op het moment dat de schoolbel ging, had ik de kinderen naar huis gestuurd om te eten. Alles oké toch? Blijkbaar niet, want ’s middags miste ik een paar leerlingen. Terwijl ik met de leerlingen die er wél waren de middag al was begonnen, ging de telefoon. Een ouder wilde me spreken. Moest dat nu, onder schooltijd? Ja, dat moest nu. Ouder legde me uit dat kind, samen met bij hen etend ander kind, wat later zou komen. “Ze waren ook te laat uit school. U had gewacht tot de bel ging. Normaal zijn ze als de bel gaat thuis. Zo doen we dat hier. Ik houd ze dus wat langer thuis, ze komen er zo aan.” Ehm, oké? Daar stond ik dan. Met mijn mond vol tanden en een klas vol andere kinderen. Wist ik veel hoe dat hier ging. Het ging natuurlijk niet zoals ouder zei, maar goed, ik was te beduusd om er een beetje intelligent op te reageren.

“U maakt ook nooit grapjes.”

Met de ene ouder heb je altijd wat meer contact dan met de andere. Trouwens, als een kind het op school goed doet, vinden ouders het óók leuk om dat te horen. We zoeken vaak alleen contact met de ouders van de ‘belhamels’. Maar goed, ik had een belhameltje, in mijn eerste jaar. Af en toe liet Belhamel me zweten, maar over het algemeen vond ik Belhamel stiekem wel grappig. Moeder en ik hadden regelmatig overleg om de aanpak een beetje af te stemmen. De ene keer vond ik dat wat leuker dan de andere keer. Ik bedoel… Belhamel mocht van mij niet ongegeneerd boeren in de klas, maar van moeder wel. Daar verschilden we dus over van mening.

Toen belde moeder Belhamel me op een dag op. Meestal was er dan iets te ‘klagen’, maar ik had eigenlijk geen idee wat er die dag te klagen was. “Ja, ik bel u even, gewoon om te zeggen dat Belhamel het niet zo leuk vindt op school. Het moet ook gezellig zijn hè, zo’n klas. Misschien een tip, want u maakt ook nooit grapjes. Dat vindt Belhamel niet leuk.” Eh, wacht even? Wát zei moeder? Volgens mij begreep Belhamel mijn grapjes dan gewoon niet.

Wat is het echte probleem?

Maar ja, wat was nu eigenlijk het echte probleem? Ik kon het telefoontje niet plaatsen. Ik vroeg moeder dan ook naar de reden van het telefoontje. “Nou, als Belhamel thuiskomt, vraag ik altijd hoe de dag was. Vandaag was het antwoord niet heel enthousiast, dus ik dacht: ik bel even.” En nog een keer kwam het verhaal dat ik grapjes moest maken. Maar ik snapte het niet.

“Heeft Belhamel ook verteld wat er vanmorgen is gebeurd?” Moeder klonk wat verrast, want nee, Belhamel had niets verteld. “Belhamel heeft vanmorgen een rekenles gegeven. Ik was nog wat aan het oplossen van mijn pleinwacht. Toen ik in de klas kwam, stond Belhamel voor het bord. Alle kinderen hadden hun boeken open. Ik ben op Belhamels plek gaan zitten en we hebben twintig minuutjes lol gehad met z’n allen.”

O. Daar had Belhamel thuis niets over verteld. Moeder zou het navragen en vertelde later dat Belhamel toen ook wel wat positieve dingen wist te melden. Wat bleek nu het daadwerkelijke probleem? Nee, Belhamel was geen ‘schoolkind’. Dat was het ook nooit geweest. Moeder was echter in haar bezorgdheid vergeten af en toe te vragen of er ook nog dingen waren die wél leuk waren en zo hoorde moeder alleen nog maar negatieve verhalen. Moeder en ik spraken af dat Belhamel voortaan minstens één leuk ding zou noemen van elke dag. En wat denk je? Geen probleem voor Belhamel!

20 gedachten over ““U maakt ook nooit grapjes.””

  1. Pff, ouders lijken me echt een irritant onderdeel van docent zijn. Die eerste met die bel ook, hoe dan? Niet iedereen woont even dicht bij school, dus hoe weet je dan überhaupt hoe laat je ze weg moet sturen?

    Like

    1. Haha, ja, die met die bel was wel heel bijzonder. Meestal vond ik oudercontacten wel leuk. En als het niet leuk was, moet je er uiteindelijk toch maar om lachen;).

      Like

  2. Die situatie met Belhamel is prima opgelost zo lijkt me! Ik verbaas me alleen over dat ouders leerkrachten opbellen na school. Is dat echt gebruikelijk? Daar heb ik zelf als kind nooit iets van meegekregen.

    Like

    1. Als kind kreeg ik daar eigenlijk ook nooit iets van mee, maar het is best wel gebruikelijk dat je af en toe wat contact hebt met ouders, zeker als er zorgen zijn. Na schooltijd zijn leerkrachten er vaak nog een poosje, dus dan kun je hen op school bereiken. Als ik thuis gebeld werd, vond ik dat iets minder grappig…

      Geliked door 1 persoon

    1. Soms wel, maar het is ook heel gaaf als je samen stappen kunt zetten en/of als ouders dankbaar zijn voor wat je voor hun kind doet.

      Like

  4. Die eerste ouder… Het klinkt alsof ze gewoon probeerde haar zin door te drammen! En Belhamel… Tja, als er eenmaal een dynamiek is ontstaan waarin het alleen maar om negatieve dingen draait, dan is het heel lastig om uit jezelf positieve dingen te gaan noemen. Dus die afspraak is een prima oplossing!

    Geliked door 2 people

    1. Er ligt hier ook echt een taak voor pabo’s. Ik heb er echt niks over geleerd op de opleiding. Jammer, want (goed) contact met ouders kan een jaar echt maken of breken.

      Like

      1. Ja dat lijkt me ook wel, is toch een belangrijk onderdeel.Maar vroeger had onderwijzend personeel meer aanzien, toen was het misschien niet zo nodig. Tegenwoordig zijn de ouders vaak een tikkie té mondig.

        Geliked door 1 persoon

  7. Bijzonder hoor. Ik vind alle juffen en meesters sowieso toppers.
    En naar school bellen? Ik geloof niet dat ik dat meer dan drie keer gedaan heb tot nu toe. En dan alleen nog maar wat e middelbare school betreft.

    Like

  8. Ik vind sowieso dat de tijden voor leerkrachten veranderd zijn. Ik kom nog uit de tijd dan je meester zei en geen voornaam. Hooguit als er 3 bij elkaar stonden en je er 1 nodig had. Naar school en huis bellen gebeurde wel vaker voor mij, ik was heel snel verveeld op school en de leraar had ene hekel aan me.

    Like

    1. Au, een leraar die een hekel aan je heeft. Dat vind ik dus écht niet kunnen. Zo’n leraar moet er wat mij betreft álles aan doen om het leuke in je te ontdekken.

      Like

  10. Mooi beschreven en goed opgelost! Ik heb vele jaren op een basisschool als peuterjuf en onderwijsassistent gewerkt, en inderdaad de ouders krijg je er gewoon cadeau bij. 🙂

    Like

    1. Hihi, inderdaad. En soms kunnen ze je behoorlijk helpen in het vinden van de gebruiksaanwijzing van hun kind😉

      Like

Reacties zijn gesloten.