Nee, ik ben/was niet aan de drugs en ik heb nooit gerookt, dus daar hoef ik ook niet van af te kicken. Bij mij werkt het een beetje anders. Ik had mezelf een andere (eveneens ongezonde) gewoonte aangeleerd: bij lichamelijke klachten schoot ik in paniek en dan wilde ik zo snel mogelijk naar de dokter. En dat ‘mag’ dus niet meer.
Help!
Misschien vind je het wat overdreven, om mijn proces te vergelijken met afkicken. Toch is dat wel waar ik aan dacht en het was ook hoe één van mijn psychologen het benoemde. Ik heb in de loop der jaren enorme angsten opgebouwd. Het is me in al die jaren niet gelukt om mezelf weer rustig te krijgen. Voor lichamelijke klachten had ik ter geruststelling de huisarts nodig en bij psychische klachten kon de huisarts ook wel wat rust in de tent brengen. Maar ja, allemaal leuk en aardig, maar niet ‘gewoon’. Tenminste, niet als je bijna wekelijks contact met de huisarts nodig hebt om de paniek binnen de perken te houden. Door lange wachtlijsten kon het echt niet anders de laatste maanden, maar het is niet wenselijk.
Minder naar de huisarts
Toen ik net begon met de behandeling van mijn hypochondrie, sprak ik met de behandelaar af dat één van de doelen was dat ik minder naar de huisarts zou gaan. Als einddoel zetten we in op één keer per drie maanden. Dat was de afgelopen periode één keer in de drie weken en tussendoor had ik dan vaak nog een keer telefonisch contact. Ik stond helemaal achter dat doel, maar op het moment dat ik het uitsprak, brak al bijna de paniek uit. Hoe dan?! En wat als?!
Wat mag ik dan wel?
Het was behoorlijk pittig. Mijn lijf gooide er een terugkerende pijn in en ik wist dat ik er niet mee naar de huisarts mocht. Het was ook niet iets acuuts, maar het was er wel. En het was (natuurlijk) eng. Ik leidde mezelf af, maar de paniek nam alleen maar toe. Ik mag niet naar de dokter en ik moet wel. Het werd dusdanig erg dat ik vooral het laatste kwartier dat de huisartsenpraktijk geopend was compleet in paniek schoot. Ik kan nú nog bellen. Doe dan! Niet doen! Ik leidde mezelf in die kwartiertjes extra af. Ik belde niet. En pas toen besefte ik eigenlijk hóe heftig dit was en is. Ik wil van die angst af en van die behoefte aan geruststelling, dus ik moe(s)t hier echt doorheen, maar het viel niet mee. Ik dacht hele dagen na over wel of niet om hulp vragen. Wat mocht wel? Wanneer mocht ik wel bellen en wanneer niet? Ik besloot dat ik maar gewoon helemaal niet mocht bellen. En terwijl ik over al die dingen nadacht, voelde ik me als iemand die snakt naar een sigaret, maar die niet mag.
Een vriendin appte: Zal ik even langskomen? Ik wilde dat wel, maar ik was inmiddels dusdanig in de war dat ik niet meer wist of dat wel ‘mocht’. Ik moet het zelf doen, dus ik weet eigenlijk niet of dat wel de bedoeling is, maar ik zou het wel fijn vinden. Ze kwam. We concludeerden dat dat heus wel mocht. Mijn psychologen waren het daar allebei gelukkig mee eens. Toen ze weer vertrok, twijfelde ik weer ‘vrolijk’ verder of ik wel of niet de huisarts ging bellen.
Ga ik dit delen?
Ik kan de heftigheid hiervan niet goed uitleggen, maar deze blog is dan toch een poging. De paniek nam alleen maar toe, maar dat was ook de bedoeling. Ik moest leren om dat te verdragen. Dat deed ik. Maar het was loodzwaar. Het voelde stukken zwaarder dan ik dragen kon. Deze blog schreef ik niet. Nu doe ik het toch. Dit voelt als de kwetsbaarste blog ooit. Ik schaam me eigenlijk een beetje voor hoe afhankelijk ik was geworden van hulp en voor hóe bang ik was. Maar het is een ziekte, die angst. Daar hoef ik me niet voor te schamen. En daarom deel ik dit toch.
*Deze blog schreef ik al een paar weken geleden. Ik publiceer hem nu en gebruik deze week om het proces te beschrijven. Woensdag en vrijdag volgen blogs over het herstelproces.
Hoofdtaal 
Dapper dat je zo kwetsbaar durft te zijn, dat is soms ontzettend moeilijk als je over je leven/kwetsbaarheden blogt en dan ook nog eens het idee krijgt dat zelfs dát dan niet compleet is. Je zal alleen maar begrip vangen, kwetsbare mensen zijn sterke mensen. Je komt er wel.
LikeLike
Mooie reactie; dankjewel. Ik doe het ook omdat ik hoop dat er iemand is die ik ermee kan helpen.
LikeLike
Poe, dat lijkt me inderdaad heel zwaar! Mooi dat je dit toch deelt.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel erg herkenbaar en ik vind het ‘prettig’ om te lezen dat ik niet de enige ben hiermee zo verschrikkelijk worstelt.
LikeLike
Dan wens ik je heel veel sterkte, want het is echt een worsteling inderdaad!
LikeLike
Die worsteling… sterkte!
LikeLike
Dankje.
LikeLike
Heel dapper bericht. Maar zou het niet beter zijn om een positieve ipv negatieve relatie met je lichaam op te bouwen. De goede ipv slechte dingen belichten. Uiteindelijk kun je door je lichaam goed verzorgen en er van houden, veel positiefs bereiken. En dat maakt dan weer gelukkig, omdat je het zelf hebt gedaan! Ik weet dat in Nl een behoorlijk fatalistische houding tov ziekte en gezondheid heersen. Helaas. Veel geluk!
LikeLike
Ja, natuurlijk zou dat helpen, als ik een positieve relatie met mijn lichaam zou opbouwen. Alleen ben ik het vertrouwen in mijn lichaam (en artsen) kwijtgeraakt, dus dat is wel zo’n beetje waar de strijd om draait.
LikeLike
Sorry, dat wist ik niet. Ik wilde je niet kwetsen of beleren. Maar toch wens ik je veel succes. Geloof aan je zelf!
LikeLike
Zo vatte ik het niet op hoor! Ik ben het gewoon heel erg met je eens, alleen is het zo lastig;).
LikeLike
Wat ontzettend knap dat je dit zo deelt. En ik kan me voorstellen dat dit ontzettend moeilijk is. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn jezelf af te leiden wanneer de spanning ontzettend hoog is en je eigenlijk elke minuut bewust de keuze moet maken om het niet te doen (in jou geval de huisarts bellen). Ik vind het wel onwijs knap dat je dit aangaat. You can do it!
LikeGeliked door 1 persoon
NIET DOEN LIEVERD! Je nooit schamen voor je ziekte. Doen mensen met longontsteking ook niet.
Ik kan je vertellen als ex-roker dat hypochonder zijn honderden maal erger is.
En het is inderdaad niet uit te leggen die ondragelijke angst en paniek.
Ik weet was je meemaakt en vind jou supermoedig.
Je bent zo hard aan het werk.
En gewoon iemand laten komen als het je opluchting en afleiding geeft.
Niet nog strenger voor jezelf zijn dan nodig.
Ik vind je een heel moedig persoon.
liefs van mij
ps; lucht het je op om erover te schrijven?
LikeLike
Inderdaad, mensen met een longontsteking o gebroken been schamen zich ook niet. En ja, schrijven helpt bij mij heel erg!
LikeLike
Die paniek… ja, die ken ik. Met andere dingen, maar de paniek is hetzelfde. En onderschat niet dat de paniek nog erger is door je autisme, je bent namelijk nog gehechter aan routine en vertrouwde dingen dan iemand zonder autisme.
Voor wie het niet goed snapt: stel je voor dat je midden in een wildvreemde stad staat in een land wat je niet kent. Je spreekt de taal niet, het internet doet het niet, je bent helemaal alleen en je hebt geen vertaalgidsje of wat dan ook. En je MOET over een half uur op een bepaald punt in die stad zijn. Je weet niet waar jij bent, je weet niet waar je naartoe moet, je weet niet of je ergens naartoe moet. Maar als je straks niet op het juiste punt bent, dan gebeurt het ergste wat je kan overkomen. Voel je de spanning en stress al? Mooi. Doe dat keer 10 en je krijgt een idee van hoe het voelt.
LikeLike
Prima voorbeeld. En inderdaad versterkt autisme de boel nog een beetje. Ik denk ook dat dat is waarom hiervoor heel veel behandelingen niet hebben geholpen. Toen wist ik nog niets van autisme (en omdat er geen diagnose was, werd er ook in de behandeling uiteraard geen rekening mee gehouden). Stappen waren te groot en ik begreep dingen niet. Dat werkte dus niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Moeilijk om vervelende gewoontes af te leren. Je lichaam zelf beter leren kennen en waarderen is er één, je eigen oplossing voor de stressrelief is dus geen handige, dat is twee.
Veel, dus. Snap dat je je kwetsbaar voelt en onzeker, maar zoek naar gezonde gewoontes, bv wandelen als je stress voelt ookomen, en je gedachten leiden naar andere zaken. Gedachten zijn scheten, zegt Jelle Hermus van SoChicken, luister er niet zo serieus naar.
LikeLike
Ja, woensdag gaat het over de afleiding😉
LikeLike
Het allerbelangrijkste is dat je er zelf vanaf wilt, en nee, ook dán is het niet makkelijk. Maar tegen een angst stoornis vechten ik echt keihard werken. Maar met mensen waar je vertrouwen in hebt móet het kunnen lukken, Inderdaad, , je moet omschakelen van de angst ontwijken naar de angst zóver toe te laten dat je kunt zien dat de gevreesde gevolgen zich uiteindelijk niét voordoen. Uiteindelijk haakt de angst dan af…. zeg ik niet zomaar hoor , ik heb ook een (gelukkig korte) angstperiode in mijn leven gehad. Dat mensen het niet goed kunnen begrijpen snap ik, ik kan n;u immers zélf niet eens meer de gevoelens van toen beschrijven of oproepen.
Zover kom jij óók vast.
LikeLike
Wat je beschrijft is precies wat er moe(s)t gebeuren. Maar pfff, als je er middenin zit, voelt het even niet alsof het nog over gaat. Inmiddels weet ik gelukkig dat dat wél kan.
LikeLike
Dat is fijn, ja hoor het kan écht.
LikeLike
En het leuke is: als je dat drie weken geleden tegen me had gezegd, was ik boos geworden. En nu denk ik: YES! 🙂
LikeLike
Wonderlijk hé!
LikeLike
Knap en moedig dat je dit deelt én de manier waarop je het weet te beschrijven.
Heel veel sterkte met je traject!
LikeLike
Dankjewel!
LikeLike
Jeetje meis.
Je hoeft je helemaal nergens voor te schamen.
Is makkelijker gezegd als gedaan.
Dat begrijp en voel ik ook wel uit je stukje.
Kijk wat je wel kunt, en hoeveel je al bereikt hebt!!
xxx
LikeLike
Lief, dankjewel!
LikeLike
goh meid, ik vind het niet raar hoor om wekelijks contact te hebben met huisarts.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb dit met de tandarts. Ik ben altijd bang dat er wat met mijn tanden is, en ga het liefst elke dag voor controle om gerustgesteld te worden. Op zoek naar een beter copingmechanisme, las ik dat geruststelling vragen net zo verslavend is als crack! En dat je er telkens meer van nodig hebt. Je moet inderdaad cold turkey gaan en leren de stress te verduren. Lekker dan….
LikeLike
Nou, dan is de vergelijking dus helemaal zo gek nog niet. En het voelde wel als cold turkey ja.
LikeLike