Het was zo’n druilerige maandagmorgen. Ik had duidelijk mijn dag niet. Ik probeerde van alles om nog iets van deze maandag te maken, maar dat lukte niet. Ik had natuurlijk hulp kunnen vragen, maar ja, ik moest leren het zelf te doen. Bovendien wist ik toch wel wat de huisarts zou zeggen: “Jij gaat even wandelen.” En dus ging ik wandelen. Loop je met me mee?
De strijd tegen de angst
Ik was die maandagmorgen nogal moe wakker geworden, al heel erg vroeg. Slapen lukte ook niet meer en dus besloot ik om dan maar aan mijn to-do-lijst te beginnen. Ik hoopte dat de klusjes me zouden afleiden van de angst die door me heen raasde. Want waarom ben ik zo moe? En ik heb pijn. Ik stond dus al vroeg in de supermarkt, met mijn ochtendhumeur. Iedereen die in hetzelfde gangpad liep als ik, had ik graag uit willen schelden. En toen was er ook nog een tante die tegen me begon te praten. Niet slim, maar ja, dat kon zij ook niet weten.
Eenmaal thuis besloot ik dat die boodschappen weinig hadden geholpen en deed ik nog iets anders. Ik had geleerd dat ik G-schema’s moest maken. Opschrijven wat ik voel, denk en doe en wat daar dan de gevolgen van zijn. Ik deed het braaf. Natuurlijk voelde ik me daarna niet beter. Het maakte me alleen maar radeloos. Waarom werkt niks bij mij? Ondertussen had ik het gevoel dat er nogal wat tranen naar buiten wilden, maar die kwamen niet.
Dan maar wandelen
Ik besloot dat ik maar naar buiten zou gaan. Ja, ik was moe, maar naar buiten gaan leek me even een beter plan dan op de bank gaan liggen. Maar ja, buiten zijn mensen en mensen wilde ik niet zien. Ik koos dus voor een ronde waar ik zo min mogelijk mensen tegen zou komen, buiten de bebouwde kom. Zes kilometer en een uurtje onderweg. Dat leek me prima.
Natuurlijk verwachtte ik van die wandeling ook geen wonderen. Ik had al een vriendin geappt: En nu ga ik wandelen. Niet dat het zal helpen, maar dan ben ik ook weer braaf geweest.
Therapie in de buitenlucht
Daar liep ik dan, op die grijze maandagmorgen in de buitenlucht. De eerste kilometer overtuigde ik mezelf er nog even van dat dit heus niet de oplossing was. Of misschien toch wel? Na één kilometer kwamen namelijk ein-de-lijk de tranen los die al de hele morgen in de weg hadden gezeten. Maar ja, hallo, ik was búiten. Iedereen zou mijn tranen kunnen zien. Alsof er op die grijze maandagmorgen andere mensen zouden zijn en alsof er sowieso meer dan drie mensen daar zouden lopen. Af en toe reed er een auto langs. Ik zwaaide naar niemand, keek strak naar de grond en hoopte dat niemand mijn tranen zou zien.
Na twee kilometer kwam er pure wanhoop en paniek. Ik word gek. Ik trek dit niet. Iemand moet me helpen. Stomme therapie. Stomme alles zelf leren doen. Ik kán dat niet. Waarom mag niet gewoon iemand (lees: de huisarts) me nu even helpen? Tegelijk was er de stem die zei: Niet doen, niet iemand bellen. Dit ging je leren. Hier moet je doorheen. Nog steeds huilend liep ik verder. Vier kilometer. De paniek zakte naar een hanteerbaar niveau. De tranen verdwenen.
Vijf kilometer. Ik liep de bebouwde kom weer in. Gelukkig waren de tranen gedroogd.
Zes kilometer. Ik was thuis. Ik was helemaal op. Maar ik was ook rustiger dan toen ik een uur eerder vertrok. Op een schaal van één tot tien gaf ik paniek nog steeds een zeven, maar dat was al zeker drie punten minder dan een uur eerder. Dus lang leve de buitenlucht. Het was toch een goed idee!
Hoofdtaal 
Heel mooi en dapper! In de periode dat ik zelf slecht ging en ‘af moest kicken’ van hulp hoorde ik ook vaak zijn advies of bemoediging terug in m’n hoofd en gedachten. Hij zei: in plaats van terug te rennen heb je mijn betrokkenheid geinternaliseerd op de weg naar je herstel, precies zoals ik hoopte! Dat zie ik nu een beetje terug in jouw verhaal! Keimoeilijk, maar… Een stapje op je weg naar ‘beter’. Er komt een dag dat niet langer je fysieke huisarts of zijn stem in je hoofd je (bijna dreigend) adviseert, maar jij zelf weer liefdevol aan de touwtjes trekt
LikeLike
Wat mooi om er zo naar te kijken. Niet meer terug rennen, maar het zelf kunnen.
LikeLike
Lastig hè, van die tranen die eerst niet willen komen… Wandelen is toch echt vrijwel altijd een goed idee!
LikeLike
Tranen zijn vrij eigenwijze dingen;).
LikeLike
Wat goed van je! Zo knap hoe je dit aangaat. En ja, zo stom, maar wandelen helpt echt (heeft bij mij lang geduurd voor ik dat wilde toegeven).
LikeLike
Het stomme is ook dat ik het weet, dat het helpt. En toch denk ik vooraf altijd dat het niet gaat helpen. Iets met eigenwijs misschien;).
LikeLike
Goed van je! Bij mij helpt wandelen of hardlopen ook echt om even m’n hoofd leeg te maken. Ik loop dus zeker met je mee 😉
LikeLike
Iets te snel verstuurd: ik snap dus goed dat dit een therapeutische werking kan hebben.
LikeLike
Hihi, nou, gezellig. Ik kom trouwens vaak dezelfde mensen tegen. Die lopen er vast ook niet allemaal alleen maar voor de lol;).
LikeLike
Wat mooi dat je ons hierin meeneemt. En soms kan het ook echt opluchten hè?
LikeLike
Ja, frisse lucht lucht op;). Tranen ook trouwens;).
LikeLike
De eerste stap kan zo zwaar zijn maar vind het fijn om te lezen dat het je goed gedaan heeft!
LikeGeliked door 1 persoon
Eerlijk bericht, en wat vreselijk als je zo in je zelf “opgesloten” zit. Wandelen doet altijd goed. De frisse lucht etc. (ik doe het zelf te weinig) Maar ik vermoed dat je nog een lange weg te gaan hebt, en daar wens ik je heel veel sterkte mee.
LikeLike
Dankjewel! Er is inmiddels gelukkig vooruitgang. Daarover vrijdag een blog.
LikeLike
Oh geweldig, dat het wandelen toch hielp! Ik heb ook menig traantje vergoten buiten. In letterlijk en figuurlijke donkere tijden, als het ’s ochtends vroeg nog donker was, liep ik dan hevig snikkend te hardlopen… Niemand kon in het donker mijn tranen zien gelukkig.
Maar wat je zegt, van een tijdje buiten bewegen word je op z’n minst nooit slechter, en vaak beter!
LikeLike
O, dus er zijn er meer! Heel normaal, buiten even huilen;).
LikeLike
Over een tijd zal jij ook voor de lol gaan lopen is toch de bedoeling? Het is altijd zo fijn buiten te zijn en je krijgt er een lekker kleurtje van.
Door oogproblemen tranen mijn ogen erg snel door de wind, heb er eigenlijk nog nooit over negedacht wat iemand daar van zou vinden.
LikeLike
Gelukkig loop ik ook heel vaak ‘gewoon voor de lol’ buiten. Alleen dit was even een therapeutisch rondje;).
LikeLike
Bij mij is kickboksen heel erg helpend. Net alsof ik dan letterlijk een muur stuk sla. Vaak zie ik daarna het probleem veel meer in perspectief, of in ieder geval ‘helderder’. Wandelen is ook fijn, maar het heeft niet hetzelfde effect als kickboksen.
LikeLike
Boksen klinkt ook best lekker. Kun je je agressie ook in kwijt.
LikeLike
Wandelen is voor mij ook therapie… eventjes je hoofd leegmaken, de buitenlucht… zalig!
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn om te lezen dat het je toch goed gedaan heeft.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat goed dat je dan inderdaad bent gaan wandelen. En ja, dat de tranen dán ineens wel komen, is herkenbaar. Ik ben dan ook groot fan van winteravondwandelingen, waarop het lekker donker is. Het gekke is, als ik dan weer terug bij mijn voordeur sta, stromen de tranen ook niet meer, zelfs al was het maar een korte wandeling..
LikeLike
Ja, de avonden zijn ook ideaal wat dat betreft, vond ik pas uit. 🙂
LikeLike
Dit klinkt gewoon als een flinke stap vooruit. Gefeliciteerd! En vooral doorgaan natuurlijk.
LikeGeliked door 1 persoon
hm ga ook te weinig buiten, ook met het idee dat geen klote helpt maar gisteren was het echt nodig
LikeLike
Ik zeg tegenwoordig: het is zoiets als m’n tanden poetsen. Dat doe je ook. Zin of niet. Dat helpt meestal. 😉
LikeLike
Paniekaanvallen zijn vreselijk.
Bij mij helpt alleen chemische troep als ik het heb.
En een glas wijn daarna.
Mooi dat het bij jou natuurlijker kan 😉
LikeLike
Chemische troep is verboden helaas, want stiekem is het af en toe prima spul…
LikeLike
Buiten zijn is goed.
Maar weer punten gescoord dus!
LikeLike
Haha, achter elkaar bingo;).
LikeLike