Mijn blog is best handig. Wie mij wil snappen, kan hier behoorlijk wat informatie vinden om dat voor elkaar te krijgen. Maar zomaar tegen iedereen roepen dat ik blog? Nee, zeker niet! Ook niet tegen nieuwe hulpverleners. Tenminste, niet echt. Maar toen bedacht ik dat hulpverleners ook zoekmachines hebben…
Nieuwe psycholoog
Ik startte bij een nieuwe psycholoog. Ik vertelde wel dat ik een blog had, want dat kwam nu eenmaal in het gesprek ter sprake. Het ging over dagindelingen en dat soort dingen en ja, mijn blog maakt onderdeel uit van mijn dagindeling. Ik vertelde dus dat ik blog. De nieuwe psycholoog vroeg niet waarover en waar, dus ik liet dat mooi in het midden. Dat die nieuwe psycholoog me niet na het eerste consult snapte dat eh… ja, daar kon ik ook niet zo heel veel aan doen, vond ik. Er zouden nog zat gesprekken volgen.
Hypochondrie aanpakken
De nieuwe psycholoog zou zich specifiek gaan richten op het aanpakken van mijn angststoornis. Ik zou bij deze gespecialiseerde instelling gaan werken aan het ‘genezen’ van mijn hypochondrie. Dat vond ik vooral heel erg eng. Ik had al van alles geprobeerd en tot nu toe had dat nooit het gewenste resultaat.
“Wat zegt je huisarts?”
Bij de nieuwe psycholoog ging het toch weer anders dan het tot nu toe steeds was gegaan. Ik heb er moeite mee om tot in detail met psychologen over lichamelijke klachten te praten, maar ik had besloten dat ik het nu toch maar ging wagen. Misschien zou het helpen, in de strijd tegen de angst. Dus daar zat ik dan, te vertellen waar ik last van had. De psycholoog vroeg door en ik gaf antwoord. En toen kwam er ineens een interessante vraag: “Jij denkt dat het ernstig is. Wat zegt je huisarts?” Puntje voor de psycholoog. Want nee, ik had niet gezegd dat ik er al mee bij de huisarts was geweest en ja, dat had ik wél gedaan. Overigens al maanden voor ik kennismaakte met deze psycholoog, maar de klachten waren weer terug. “Mijn huisarts en ik hebben geconcludeerd dat het acute blabla was,” vertelde ik. Ja, sorry, humor. Ik overleef nu eenmaal op humor. De nieuwe psycholoog snapte de humor gelukkig. Eind goed, al goed.
Psychologen hebben ook zoekmachines!
Pas later die dag bedacht ik opeens dat zo’n psycholoog ook online kan zoeken. Ik blog en ik zeg iets over acute blabla. Wat nou als de psycholoog die dingen combineert en invoert in een zoekveld? Precies, dan ben ik gevonden. Dat vind ik niet zo erg overigens (hoewel ik over de instelling van deze psycholoog tot voor kort weinig goeds heb gezegd hier) en ik acht de kans klein dat er gezocht gaat worden. Maar ja, als je niet kunt slapen en je denkt daarover na, besef je opeens: als ik gevonden word, heb ik niks nieuws meer te vertellen. Ik twijfel nog of ik dat een voor- of een nadeel vind;).
Hoofdtaal 
Alles wat jij schrijft (en ik lees je elke ochtend!) is correct, zachtmoedig, overwogen en soms met een korrel zout en wat zelfspot. Daarbij: sommige dingen die je schrijft mogen en moeten gezegd worden, voor jezelf, maar ook voor anderen. Dus… Als ze zoeken en ze vinden, don’t worry. Zo sta ik er zelf ook in met mijn blogs, wat spannend is omdat ik bijv tegen dit ding aanloop bij solliciteren. Vind het overigens een gemiste kans dat de psycholoog niet gevraagd heeft waarover je blogt. Had hem Google bespaard ook 😉
LikeLike
Haha, ja, eigenlijk wel he, die gemiste kans. En dank voor je compliment over wat ik schrijf!
LikeLike
Ik sluit me helemaal bij de eerste reactie aan. Je berichten zijn goed en niet beledigend voor een persoon of zo. Dus geen angst. Gewoon door gaan. Laat je deze vrijheid niet nemen. En ja, ze kunnen je vinden, logisch, maar met het bloggen toon je ook je kwaliteiten. Veel succes!
LikeLike
Lieve reactie; dankjewel!
LikeLike
Precies, geen zorgen! Al snap ik je gevoel wel. Het voelt toch een beetje gek.
LikeGeliked door 1 persoon
Haha zeker waar. Mijn behandelaren weten inmiddels dat en waar ik blog, en blijkbaar volgen enkele het soms ook. Best ongemakkelijk af en toe; maar het scheelt dat ik niet over hun blog (denk ik). Het heeft me enkele jaren gekost maar inmiddels ben ik ook gewoon trots op mijn blog en vertel ik het zo nu en dan aan mensen om me heen.
LikeLike
Ja, dat maakt denk ik nog wel een beetje verschil, of je wel of niet over je hulpverleners blogt;).
LikeLike
Ik sluit mij ook bij de eerste reactie aan! Geen zorgen nodig hoor. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Het lijkt me eigenlijk een totaal overbodige angst, niet alleen om de in andere reacties aangevoerde redenen, ik kan me gewoon niet vóórstellen dat artsen af en toe eens lekker het internet af struinen op zoek naar sites van patiënten.
LikeLike
Haha, ik zou dat als juf zéker doen hoor, als één van mijn leerlingen zou bloggen;). Kan ook iets te maken hebben met mijn behoefte aan controle.
LikeLike
Zou je daar echt tijd in steken? Er gaat al zoveel tijd zitten in correctiewerk en vergaderingen>
LikeLike
Af en toe stiekem op een vakantiedagje zou ik dat best grappig vinden;).
LikeLike
Er is natuurlijk niets op tegen als de site openbaar staat.
LikeGeliked door 1 persoon
Mag toch hopen dat die man het te druk heeft om je blog op te gaan zoeken. Moet zeggen dat ik wel dingen verwijder waar ik later niet meer achter sta hoor.
LikeLike
Dat vind ik wel een goed idee, om soms later dingen te verwijderen.
LikeLike
Dat zou nog eens een geweldige hulpverlener zijn, die zijn cliënt googlet om extra informatie en inzicht over hem of haar te krijgen. Ik denk niet dat je er bang voor hoeft te zijn….
LikeGeliked door 1 persoon