Vertrouwen

Deze blog heeft me heel wat denktijd gekost. Hij zweefde al langer in mijn hoofd en toch kon ik er de juiste woorden niet voor vinden. Vandaag komen ze dan toch -eindelijk- op digitaal papier. In de afgelopen periode heb ik namelijk zó sterk ervaren dat de weg die ik ging, van wachtlijst naar therapie naar de eerste stappen van herstel, zo wonderlijk door God is geleid. Ik deel daar vandaag iets over.

Angst en geloof

Om te beginnen heb ik lang geworsteld met de vraag hoe een gelovige een angststoornis kan hebben. Betekende dat dat ik niet echt geloofde? Nee, dat denk ik niet. Een gelovige is geen volmaakt mens en als ik érgens verhalen lees over bange mensen, is het wel in de Bijbel. Juist die bange mensen in de Bijbel leerden me om mijn angst bij God te brengen. Toch waren er dagen dat angst me helemaal lam sloeg. Dan had ik geen vertrouwen meer. Het gevoel was weg, maar de wetenschap bleef: Ik vóel het niet, maar God leidt mijn leven nog steeds. Ook Jezus was bang, vlak voor Hij stierf. Wat Hij deed, was die angst bij God brengen. En dus probeerde ik dat ook.

Zorgen voor de dag van morgen

In de lange tijd dat ik op een wachtlijst stond voor mijn behandeling, nam mijn angst vaak alleen maar toe. Ik zag een tekst over zorgen voor de dag van morgen. Jezus zegt dat we ons geen zorgen moeten maken over de dag van morgen, want elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Ik vond dat een lastige. Ik maakte me zorgen om vandaag, om morgen en om dingen die nog heel lang zouden duren. De tekst liet me inzien dat ik het los moest proberen te laten. De toekomst en de angst in Gods goede handen leggen.

De ellende met de wachtlijst werd een lange soap. Juist toen ik het op wilde geven en er helemaal doorheen zat, hoorde ik een podcast van Elsa Schaddelee. Ze vertelde over ‘leven in vandaag’. Ik realiseerde me: Gods weg in mijn leven is de juiste. Dat heeft Hij al zo vaak bevestigd. Hij zou me door die wachttijd heen helpen. Dezelfde avond las ik Psalm 25: Leid mij in Uw waarheid en leer mij, want U bent de God van mijn heil; U verwacht ik de hele dag. Ik zag de weg niet meer, maar God wel. Hij wijst de weg. En ik probeerde het opnieuw aan Hem toe te vertrouwen.

Verwondering

Twee dagen na dat dieptepunt ging de telefoon en startte ‘opeens’ mijn behandeling. Ik wist dat daarmee vele gebeden werden verhoord en vond het heel bijzonder. Opeens was er die uitweg, die behandeling. God wees me de weg. En in dat vertrouwen startte ik.

Maar ja, toen werd het moeilijk. De angst nam toe en het werd elke dag een beetje pittiger. Ik hield het niet vol en toen ik op een dag volledig overstuur vertrok bij therapie, wilde ik opgeven. Hoe kon dit? Als dit Gods weg was, waarom werkte het dan niet?

Dezelfde avond las ik een appje dat ik al anderhalf jaar eerder had geschreven. Psalm 56: 4: Op de dag dat ik vrees, vertrouw ik op U. Ik was zó bang. De angst regeerde. En waar was mijn vertrouwen op God? Ik las die avond ook Psalm 107: 13, want dat was ‘toevallig’ aan de beurt: Maar toen zij in hun benauwdheid tot de Heere riepen, verloste Hij hen uit hun angsten.’ En toen wist ik het. Ik ga die angst niet in m’n eentje overwinnen. God is sterker dan de angst. Ik pakte mijn gitaar en zong. En er kwam rust. De rust bleef. En omdat ik echt nooit meer wil vergeten dat God groter is dan de angst, krijgt die tekst een mooi plekje in huis.

Het delen van geloof

Ik vind het niet altijd simpel om mijn geloof te delen. Toen ik mijn familie vertelde dat het beter met me ging, deelde ik dit dan ook niet. Mijn moeder reageerde echter kort, maar krachtig: God zij dank. En toen móest ik het delen. Zoals ik het nu ook in deze blog moest delen. Ja, het gaat beter met me. En ja, ik heb het monster hypochondrie verslagen. Maar mét God, want zonder Hem had het monster gewonnen.