“Maar juf, als mijn ouders vanavond komen, waar gaat u het dan over hebben? Gaat u dan alles zeggen wat ik in de klas doe?” Zo’n vraag kreeg ik regelmatig als ik ’s avonds contactavond had. Ik snapte dat wel een beetje en legde zo’n kind dan uit dat ik heus niet alles zou zeggen. “Papa en mama hoeven niet alles te weten toch?” Kind blij, maar nog steeds zenuwachtig. Nu hulpverleners soms over mij overleggen, snap ik het een stuk beter.
Mag ik dat even overleggen?
Sinds ik in hulpverlenersland terecht ben gekomen, vindt er af en toe overleg plaats tussen verschillende behandelaren. Meestal is dat overleg tussen een psycholoog en mijn huisarts. Ik vind dat helemaal niks. Ik heb geen idee wat zo’n hulpverlener dan gaat zeggen en ben met name bang dat één van de twee iets zegt wat de ander nog niet wist. Meestal heeft dat dan een reden, dat de ander het (nog) niet weet. En dus vind ik het niet prettig als het via zo’n overleg toch weer bij de ander terechtkomt.
Wantrouwen/vertrouwen
In het begin was ik heel wantrouwend. Als mijn huisarts of psycholoog dan iets zei waarvan ik dacht dat ze het niet van mij hadden en dus wel van de ander moesten hebben, schoot ik gelijk rechtop: “Hebben jullie zitten bellen?” Dat hadden ze dan niet.
Mijn huidige psycholoog weet dat ik het niet prettig vind als hij ‘zomaar’ overlegt met mijn huisarts. Hij vraagt dat dus altijd eerst aan mij en ik ben heus de beroerdste niet, want ik geef altijd toestemming. Mijn huisarts weet ook dat ik niet zo houd van ‘geroddel’. Die praat dus liever eerst met mij en dan pas met een hulpverlener. Bovendien heb ik hem een lijstje onderwerpen gegeven waarvan ik wil dat hij die niet (zonder mijn toestemming) met andere hulpverleners bespreekt.
Ook stom, kun je denken. Ja, dat kun je denken. Dat is het misschien ook. Maar zet mij onder druk en ik klap dicht. Het kan echt beter op mijn tempo. Ik heb het overigens ook weleens andersom gedaan. Ik kwam ergens niet uit bij mijn psycholoog. Ik vroeg mijn huisarts toen om het uit te leggen. Dus nee, ik ben heus niet zo dwars als het nu lijkt. Mijn huidige hulpverleners vertrouw ik en dus is de angst eraf. Als ze met elkaar overleggen, weet ik daar altijd van en weet ik altijd vooraf waar ze het over gaan hebben. Dat voelt veilig.
Het driehoeksgesprek
Recent maakte ik kennis met iets nieuws. Mijn nieuwe psycholoog, die mij zou gaan helpen met mijn hypochondrie, wilde de huisarts bij de behandeling betrekken. Heel goed plan, maar toen kwam het: hij wilde een gesprek met z’n drieën. Een fysiek gesprek was onmogelijk, dus bedacht mijn psycholoog dat hij zou bellen tijdens mijn consult met de huisarts. Oké dan. Vind ik eng, naast dat ik sowieso al een hekel heb aan telefonische afspraken.
“Ik neem niet op hoor,” had ik mijn huisarts al beloofd. “Nee, zeker niet doen. Stel je voor dat we je kunnen helpen.” Oké, dan wel. En ik deed iets heel engs. Ik gaf mijn huisarts een week voor die afspraak toestemming om te zeggen wat hij vond dat hij moest zeggen, of ik dat leuk zou vinden of niet. Maar ja, toen was de laatste therapiesessie voor die telefonische afspraak een drama. Ik fluisterde mijn huisarts op het laatste nippertje nog snel in, voor de telefoon ging: “Niks zeggen. Alleen wat ik wil.”
Zo ontstond een vreselijk ongemakkelijk gesprek. Ik kreeg de zenuwen, wilde helemaal niet horen wat de professionals elkaar te vertellen hadden en wilde al helemáál niet zelf nog wat zeggen. Ik schudde alleen maar steeds heel hard mijn hoofd, omdat ik het er niet mee eens was. Ik zag mijn huisarts denken: laat me nou zeggen wat ik moet zeggen… Maar dat liet ik hem niet doen. Ik deed het overigens wel zelf, twee dagen later, toen ik de psycholoog weer vertrouwde. Mijn huisarts en psycholoog hadden het over mijn klachten. “Ik denk dat die veroorzaakt worden door spanning,” opperde mijn psycholoog. En daar was ik het kwijt. Zeg dat niet. Dan maak je me gek. En dus kwamen de tranen omhoog.
Het resultaat van het overleg
Ik vond het dan allemaal wel heel ongemakkelijk, maar het overleg had wel resultaat. De psycholoog die nog weinig van me snapte, had nu weer een stukje gebruiksaanwijzing van me gehoord. Toch wel prettig. Belangrijkste les? Toen ik een grapje maakte, zei de huisarts: “Oja, ze maakt nu een grap. Dat is wel goed voor je om te weten. Als het spannend is, maakt ze grapjes. Hoe groter de grap, hoe hoger de spanning.” Andere belangrijke les: “Ze houdt van duidelijkheid.”
De huisarts rondde het gesprek af. “Wil Naomi nog wat zeggen?” vroeg de psycholoog aan de andere kant van de lijn. Ik voelde frustratie opborrelen en het leek me verstandiger om niets meer te zeggen. Mijn huisarts zag dat gelukkig. “Ik wil nog graag even alleen met haar praten.” Goed plan. Heel goed plan. En zullen we dan nooit meer zo ingewikkeld doen? Ze roddelen voortaan maar lekker zonder mij. Veel beter.
Hoofdtaal 
Het klonk als een heel goed idee, zo’n gesprek met z’n drieën… Maar dat viel dus toch tegen!
LikeLike
Ik vond het idee al niet goed klinken, toen bleek dat er een telefoon aan te pas moest komen;). Inmiddels heb ik het nog een keer gedaan, met mijn twee psychologen en het blijkt ook mee te kunnen vallen, maar ik hoop toch dat het nu nooit meer hoeft…
LikeLike
Jouw huisarts is echt goud waard zeg. Die man klinkt zelf als een halve psycholoog.
LikeLike
Ja, maar hij zegt dat ie alleen maar een beetje basis heeft gehad op de opleiding. Goede basis. Of goede mensenkennis. Of nouja, weet ik veel. Fijn in ieder geval.
LikeLike
Snap dat het eng is, maar is het goed voor je om dit niet aan te gaan?Misschien nu nog niet maar op termijn wel? Veiligheid bereik je zo ook niet, controle is een illusie. Sterkte!
LikeLike
Ja, controle is een illusie. Dat blijkt deze dagen maar weer🙈. Ik heb het inmiddels nog een keer gedaan, zo’n overleg, met beide psychologen. Dat ging al iets makkelijker. Maar ik blijf ’t niks vinden.
LikeLike
En toch, je komt zo steeds stapjes verder en kom je er achter dat er meer mogelijk is als dat je denkt.
Dat je meer kunt en meer kunt hebben.
LikeLike
Ja, zeker weten!
LikeLike
Ik denk regelmatig aan jou in deze tijd en vraag mij af of het erg moeilijk voor je is. Hoef je geen antwoord op te geven hoor. Weet als ex hypochonder dat het niet meevalt om zo een periode als nu mee te maken.
veel liefs
LikeLike
Ah, dat is lief! Qua angst gaat ’t gelukkig goed. Er komt morgen een blog online waarin ik uitleg wat corona met mij doet, dus daar lees je het antwoord;).
LikeLike
Trouwens ik heb het idee dat jouw huisarts en psych wel veel moeite voor je doen en dat moet wel heel fijn zijn, je wordt serieus genomen ook al is het zo moeilijk voor je af en toe.
Zelf zit ik al zo een 3 of 4 weken te wachten tot de psychiater mij zou bellen voor telefonisch consult. Ja, dat geeft vertrouwen maar niet heus.
LikeLike
Ai, nee, dat geeft geen vertrouwen. En mijn huidige behandelaren zijn inderdaad goud waard!
LikeLike
Zo herkenbaar. Vind het soms best ongemakkelijk dat je een hulpverlener iets verteld, en een week later al je andere hulpverleners de behoefte voelen er ook even op terug te komen. Dat ik de moed heb gevonden het met mijn psycholoog te bespreken betekent niet dat ik het er met jullie allemaal tegelijk over hoef te hebben.
LikeLike
Exact dat dus! Graag op mijn tijd…
LikeLike
Ik vind dat ook lastig. De afspraak bij mij is ‘niet overleggen zonder dat ik er van weet’ en met mij overleggen of ik erbij wil zijn of niet.
LikeLike
Niet zonder dat ik het weet geldt bij mij ook.
LikeGeliked door 1 persoon
Sinds een paar weken lees ik hier bij je mee en begrijp dat veel heel moeilijk voor je is. Maar ik moest ook een beetje lachen om je verhaal vooral hoe je het beschreven had. En nee echt niet uitlachen of erom lachen, het is voor een buitenstaander een leuk verhaal.
Hoop dat je nu niet boos bent.
LikeLike
Nee, ik ben zeker niet boos! Ik schrijf alle stukjes met een tikje humor. Humor houdt het allemaal een beetje gezellig;). Daarom moet je vaak ook een korreltje zout toevoegen bij het lezen hier.
O, en leuk dat je hier leest natuurlijk! Welkom!
LikeGeliked door 1 persoon
Lijkt me inderdaad best ongemakkelijk om het op deze manier te doen. Doe het niet óf gewoon met drie mensen bij elkaar maar aan de telefoon gaat er gewoon té veel lichaamstaal voor de hulpverleners verloren. Ook héél vervelend als ze in de derde persoon enkelvoud over je spreken waar je bij zit is natuurlijk héél vervelend.
LikeLike
Grrrr…. Ja, over je praten waar je bij zit. Griezel. Drie mensen bij elkaar was niet mogelijk. Eén van mijn psychologen zit op ruim een uur rijden afstand. Dus ja, je snapt dat mijn huisarts daar niet even heen rijdt en die psycholoog niet even naar mijn huisarts.
LikeLike
Nee snap ik
LikeGeliked door 1 persoon
Geen positieve ervaring voor jou. Hopelijk de volgende keer op een betere manier overleg.
LikeLike
Het kwam misschien voor een groot deel ook omdat het gesprek daarvoor zo vervelend was gelopen. Ik dacht: je kunt nu wel leuk bellen, maar ik ben eigenlijk nog boos…
LikeLike