“Rustig meissie, rustig. Rustig aan.” Dat waren de woorden van de vrouw die mijn eerste rijexamen afnam. Ze bleef maar op de rem trappen. Blijkbaar vond mevrouw dat ik wat te hard reed. Wat die vrouw niet wist, is dat die woorden jaren later symbolisch zouden worden voor me.
Help, hoe moet dat dan?
Het was weer tijd voor mijn bezoekje aan de bedrijfsarts. Ik zie haar ongeveer iedere vijf weken. Ik had een paar keer gevraagd of mijn moeder met me mee wilde, omdat ik merkte dat ik de gesprekken spannend vond. Mijn moeder ging mee en de gesprekken verliepen eigenlijk heel rustig. Totdat mijn moeder er een keer niet bij was.
Mijn bedrijfsarts keek me al wat voorzichtig aan: “Ik weet dat je het spannend vindt en ik durf het bijna niet te vragen, maar ben je er al aan toe om verder te kijken?” Boem. Paniek. Wat bedoelt ze precies? En als ik stap één zet, ga ik dan niet automatisch (en veel te snel) door naar stap twee? Ik schoot in de stress en gelukkig lukte het me om dat uit te leggen. Ze legde het nog eens uit. “Ik zeg niet dat je moet gaan solliciteren, maar misschien kun je met iemand kijken wat je in de toekomst voor werk zou kunnen gaan doen. Er zijn ook bureaus die gespecialiseerd zijn in het zoeken naar werk voor mensen met autisme. Gewoon, je oriënteren op de toekomst.” Dat vroeg ze me al eerder en toen leek het me leuk, maar eenmaal thuis raakte ik toen ook in paniek. Dit betekende voor mijn gevoel namelijk: we gaan aan het werk. Omdat de paniek nu al tijdens het gesprek kwam, zag de bedrijfsarts wat er gebeurde en werden er geen verdere stappen ondernomen. “Beloof je me dat je je hier nu niet druk om gaat maken?” Dat kon ik haar niet beloven, want ik ken mijn hoofd.
Fases in herstel/werkhervatting
Dat ik mijn hoofd ken, bleek maar weer. In de dagen die volgden, bleef het door mijn hoofd spoken. Ja, natuurlijk zou ik het leuk vinden om eens met iemand te praten om te kijken wat ik in de toekomst voor werk zou kunnen doen. Natuurlijk zou het fijn zijn als er wat toekomstperspectief kwam. Maar er was ook die grote, donkere wolk. Het mag niet weer zo eindigen als mijn vorige baan. Ik wil niet te vroeg beginnen. Ik ben nog zó moe. Hoe kan ik werken als ik nog elke middag lang moet slapen? Al die vragen bleven door mijn hoofd spoken.
Mijn psycholoog legde me later uit dat het fases zijn. Hij maakte er vier:
1. Overleven. Dat is de fase waarin ik nu nog het grootste deel van de dag en de week zit. Ik overleef. Ik doe wat ik moet doen en dat kost me (meer dan) genoeg energie.
2. Willen. Het is niet zo dat ik nu niet wil, maar ik overzie het niet om te werken. Het lukt gewoon niet. Als het willen wel gaat lukken, zou in deze fase een gesprek plaats kunnen vinden met iemand die kan kijken wat ik zou kunnen doen.
3. Zoeken. In deze fase ga ik kijken naar banen en eventueel sollicitatiebrieven sturen.
4. Werken. Pas hier ga ik daadwerkelijk aan het werk.
Ik kan (niet) remmen
Zo, klinkt simpel dan hè? Helemaal niks om me druk om te maken. Maar daar zit dus het probleem. Ik denk dat fase twee al gelijk leidt tot fase vier, binnen een paar dagen. Dat is natuurlijk niet zo, maar ik heb het gevoel dat er dan weer druk op me wordt uitgevoerd en dat anderen bepalen wat ik doe en wanneer ik het doe. Dat is in mijn vorige baan lang genoeg gebeurd en maakt me bang. En dat is precies het probleem. Ik zie het als een glijbaan. Iets waar ik geen controle over heb. Dat heb ik echter wel. Ik kan remmen, heb ik geleerd. Tussen al die fases zitten dikke strepen. Fase één is voor nu prima, maar heel soms lijk ik toe te zijn aan fase twee*. En dat is ook prima, want tussen fase twee en drie zit ook weer een dikke streep. Nu moet mijn hoofd dat alleen nog gaan zien en geloven…
*Blog geschreven voor de coronacrisis. Deze weken/maanden richt ik me, in overleg met mijn psycholoog, even echt alleen op ‘overleven’, om alles een beetje overzichtelijk te houden.
Hoofdtaal 
Mooie metafoor, van die glijbaan. Je bedrijfsarts klinkt als een fijn mens!
LikeLike
Dat is ze ook; alleen ben ik elke keer toch weer bang als ik naar haar toe moet;). Nergens voor nodig en dat zegt ze elke keer weer, maar ja, mijn hoofd hè.
LikeLike
Inderdaad een mooi metafoor! Het lijkt me zo lastig om in jouw situatie te zitten. Gelukkig heb je een fijne bedrijfsarts, die jammer genoeg niet jouw angst kan wegnemen om naar haar toe te gaan. Het is ook best knap dat je in je eentje bent gegaan. ☺️
LikeGeliked door 1 persoon
O dat moet lastig zijn. Goed verwoord. 🙏🌹
LikeGeliked door 1 persoon
Het verschil tussen intellectueel iets weten en het gevoel herken ik. Het valt niet mee om die twee met elkaar te verbinden vind ik… Maar het idee van een rem en zeggenschap over je eigen leven spreekt me erg aan. Voor mij voelt het ook niet bepaald zo.
LikeLike
Het klinkt voor mij ook nog mooi, maar ik vóel het nog niet zo.
LikeLike
Neem je tijd totdat je er aan toe bent. Nieuwe stappen zijn spannend en een beetje eng, maar als je je eigen kracht weer voelt, is dat normaal en te overkomen. Sterkte!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooie metafoor. En als ik 1 ding heb geleerd is dat je iets pas moet doen als jij er aan toe bent. Maakt niet uit wat anderen er van vinden, jij moet er klaar voor zijn. En het is oké om aan te geven dat je er nog niet klaar voor bent (wat je heel goed hebt gedaan).
Ondanks dat zijn nieuwe stappen natuurlijk vaak spannend en dat hoort er ook een beetje bij. Het kan doodeng zijn om met de toekomst bezig te zijn omdat in het nu leven al genoeg moeite kost. Maar ik geloof oprecht dat je er vanzelf klaar voor bent om verder te gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan mij zeker voorstellen dat het voelt alsof je van fase 2 binnen drie dagen opeens in fase 4 zit, maar gelukkig is dat inderdaad niet zo! Het is goed om te weten dat je zelf die rem in handen hebt, voelen dat dat zo is komt uiteindelijk ook wel! Bovendien kun je op elk moment nog terug. Ik kan mij bijvoorbeeld nog herinneren dat ik na mijn overspannendheid had gesolliciteerd op een baan, ik werd een tijd later uitgenodigd voor gesprek. Maar die week voor dat ik het gesprek zou hebben, was ik weer 2 dagen helemaal op van 1 sociale afspraak.. Toen heb ik het gesprek afgezegd en nog wat langer rust genomen 🙂
LikeLike
Ja, dat kan inderdaad ook nog. Zelfs al je wordt aangenomen, kun je zelf nog nee zeggen.
LikeLike
Klinkt goed. Deels ook wel herkenbaar. Natuurlijk weet ik dat je kunt remmen. Ik heb zelf vaak alleen geen enkel idee wáár die rem dan eigenlijk zit…
LikeLike
Ja, dat dus!
LikeLike
Mooi verwoord! Fijn dat je psycholoog en bedrijfsarts zo met je mee denken en kijken naar wat jij aan kunt nu.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi verwoord en sterkte (ook vooral nu in deze tijd)
LikeGeliked door 1 persoon
Eigenlijk probeer je alleen zélf af en toe weer druk op de ketel te zetten .;-(Ruzie met jezelf is natuurlijk bést lastig
LikeLike
Hm, dat is stiekem wel waar ja🤭.
LikeLike
Gelukkig weet je al heel veel zelf dus het gaat wel goed komen.
LikeLike
Met een automaat is remmen stukje makkelijker!
En laat ik nu een automaat hebben 🙂
LikeLike
Mijn auto is ook een automaat. Nu mijn leven nog😜.
LikeLike
Hahahaha
LikeLike
Bijzonder deze inkijk in je. Overleef jij maar, mensen die het makkelijker hebben moeten dat nu ook. Blijf gezond!
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, alles of niets he 😉
Zonder dollen, ALS en WANNEER je er weer aan toe bent om te werken, zou ik ook kijken of er (al dan niet via de bedrijfsarts) te regelen is dat je een goede jobcoach krijgt, die met jou (en eventueel voor jou) op de rem kan trappen. Soort rijinstructeur, maar dan bij het werken 🙂
LikeLike
Zo’n jobcoach klinkt best goed! Want ik vrees dat ik inderdaad zelf pas weer op de rem ga trappen als het (weer) te laat is.
LikeLike