De projectweek (met autisme)

Projectweken op de basisschool zijn voor veel kinderen en hun leerkrachten feest. Voor veel kinderen ja, want voor een heleboel kinderen (en hun leerkrachten) is het geen feest, maar een drama. Ik behoor(de) zelf tot die laatste categorie en leg uit waarom.

Doe maar gewoon…

Het fijne van lesgeven vond ik dat er een vaste structuur zat in de week en in de dag. Er was een lesrooster, daar hield ik me aan en klaar. Tijdens zo’n periode van een projectweek ging echter alles anders. De lesstof stond niet centraal, maar opeens ging het om creativiteit. Aan het eind van zo’n week, waarin gewerkt werd aan een bepaald thema, kwamen namelijk de ouders en vele anderen naar school om het werk te bekijken. Feest, zo’n projectavond! Eh… niet echt hoor, doe mij maar ‘gewoon’ mijn lesprogramma.

Projectweek is een feestje

Zoals ik al schreef, is de projectweek voor veel kinderen een feestje. Kinderen die je op ‘gewone’ dagen soms met tegenzin naar school ziet komen, huppelen tijdens zo’n week ineens enthousiast naar binnen. Ze mogen weer aan het werk met hun stukje van het project. De projectweek zou van hen een maand en zelfs een heel schooljaar mogen duren.

Dat geldt ook voor sommige leerkrachten. Die vinden het fantastisch om met de kinderen dingen te maken en in zo’n week lekker bezig te zijn. Ik gun die kinderen en die leerkrachten dat, echt waar. Zelf heb ik het echter nooit begrepen, wat er leuk was aan zo’n project en nu snap ik waarom.

Projectweek is een drama

Wat mij betreft was een projectweek een drama. De structuur was weg. Moeilijk voor mij, maar ook voor heel wat kinderen. Omdat de kinderen vaak hele dagen creatief bezig waren, was het ook herrie. Timmeren, zagen, overleggen, noem maar op. Ik werd gék in die herrie. Daarom werd er in mijn klas nooit een hele dag gewerkt aan het project, maar gaf ik tussendoor ook nog wat lessen. Even de rust weer in de tent.

Dan was er nog iets. Ik was niet creatief. Ik overzag zoiets niet. Om me heen zag ik collega’s soms al maanden van tevoren knutselen en zelf de mooiste dingen in elkaar zetten. Zo groot mogelijk, want daar leek het in zo’n projectweek om te draaien. Ik deed zelf niets. Ik coördineerde de boel, maar alles wat op zo’n kijkavond in mijn klas stond, was door de leerlingen gemaakt. Dat het daardoor wat simpeler was dan bij collega’s, vond ik prima. Dit was mijn manier. En bovendien ging het toch niet om mij, maar om de kinderen?

Tijdens de kijkavond stond ik in mijn lokaal. Honderden mensen liepen in en uit en lieten mij uiteindelijk totaal overprikkeld achter. Maar… de week was om en ik leefde nog!

Autisme was (deels) het probleem

Een poosje geleden was het weer projectweek op de school waar ik heb gewerkt. Een vriendin van mij werkt daar en we bedachten een plan zodat ik kon komen kijken. Ik zou gaan als er verder niemand was en dan alleen even in haar klas kijken. Zo geschiedde.

Ik was nog maar drie tellen binnen toen de ‘paniek’ van zo’n projectweek me weer levendig voor ogen stond. Maar nu snapte ik het probleem. Het was prachtig, echt waar. Maar er was zóveel te zien. Overal stond iets. Toen ik naar huis ging, ontdekte ik weer nog iets nieuws. Overal stonden spullen. Die zouden samen een prachtig geheel gaan vormen. En daar zit dus mijn probleem. Ik kan niet van delen een geheel maken. Dat was niet erg, want het was nu niet ‘mijn probleem’. Maar ik zag wel weer in waarom ik projectweken drama vond. En nu begreep ik het. Dat was niet omdat ik vervelend wilde doen of het de kinderen niet gunde, maar gewoon omdat ik het echt niet kon.

De kinderen kunnen het wel

Hoe ik dat dan deed, tijdens projectweken? Zoals ik al zei, deden de kinderen alles. Tijdens mijn laatste projectweek was er een moment dat ik het totaal niet meer overzag. Het was pauze en ik deelde een collega mee: “Ik heb geen idee. Het is één grote puinzooi in mijn klas. Overal ligt van alles, maar er is nog niks helemaal af. Ik denk dat mijn deur vanavond maar dicht moet.” Ik was de wanhoop nabij en het huilen stond me nader dan het lachen. Ik deelde iets van die vragen met de kinderen. “Nee juf, het komt goed. Geloof ons nou maar.” Ze hadden gelijk. ’s Middags om drie uur stond er een prachtig lokaal en ’s avonds regende het complimenten. “Geweldig juf, wat is dit prachtig!” Verlegen nam ik de complimenten in ontvangst en ik zei er steeds maar weer bij: “Ik heb niks gedaan hoor, dit was mijn geweldige klas!” En zo was het.