Voor de vaste lezers is het wel bekend: veertien maanden moest ik wachten tot ik kon starten met de behandeling van mijn hypochondrie. Veertien (veel te) lange maanden. Was het het wachten waard en heb ik mijn mening over de wachtlijstproblematiek bijgesteld?
Waar wacht ik eigenlijk op?
Tijdens de lange maanden van wachten was het voor mij niet helemaal zeker hoe de behandeling er precies uit zou gaan zien. Dat maakte het wachten extra onzeker. Was ik misschien aan het wachten op iets waarvan zou blijken dat het toch niet gaat werken? Dan was het wachten dubbel zonde van mijn tijd. Was de behandeling die zou volgen het wachten eigenlijk wel waard?
Kortdurend behandeltraject
Al heel snel nadat ik startte met de behandeling had ik door dat die niet lang zou duren. Vanaf het begin werd er gesproken over tussen- en eindevaluaties. Ik werd daar vreselijk zenuwachtig van. Ik had toch niet veertien maanden op een wachtlijst gestaan om na vijf weken de behandeling af te moeten sluiten? Mijn huisarts was het daar al direct niet mee eens. “Je hebt niet voor niets zo lang gewacht. Dit gaan we niet pikken.” Zo zat het dus ook niet. En toch, in sessie acht, werd er een einddatum genoemd. In totaal zou ik (net geen) vier maanden behandeling hebben gehad dan. Ik snapte dat wel. Ze kopen bij zo’n instelling een pakket in bij je verzekering en daar kun je het mee doen.
Dat is één. Punt twee is dat ik denk dat het ook goed is, dat die einddatum staat. Ik vind het snel. Misschien zelfs wel té snel, want wat als ik een terugval krijg na de behandeling? En toch is het ‘goed’ zo. We hebben echt alleen het specifieke probleem hypochondrie aangepakt en daarin heb ik ontzettend grote stappen gezet. Wat mij betreft prima dus, die einddatum.
Zo lang wachten en zo kort behandelen?
Toch knaagt het. Hier heb ik dus veertien maanden op gewacht, op een behandeling van (net geen) vier maanden*. Ja, het was het wachten waard, want ik heb forse stappen gezet. Ik heb een vooruitgang geboekt waarvan ik nooit meer had durven denken en zelfs niet durven dromen dat ik die zou maken. En in zo’n korte tijd is dat dus toch gebeurd.
Eind goed, al goed dus? Nee, dat vind ik niet. Sterker nog, ik begin me soms alleen nog maar meer druk te maken om die hele wachtlijstproblematiek in de ggz, om de volgende redenen:
1. Als ik gelijk was geholpen, was ik nu al bijna een jaar van mijn angst af. Dan had ik dus een jaar minder in angst hoeven leven.
2. Wachten doe je niet alleen. Ook de mensen om je heen ‘wachten’, want die maken zich zorgen. Ook hen had dat dus angst en stress kunnen besparen.
3. In de maanden dat ik moest wachten, is de angst alleen maar gegroeid. Er zijn momenten geweest dat ik de wanhoop nabij was. Dat had voorkomen kunnen worden.
Conclusie wachtlijstproblematiek ggz
Was het het wachten waard? Ja. Ik ben héél blij met deze behandeling.
Is de wachtlijstproblematiek dus eigenlijk niet zo erg? Die is wél erg. Die moet héél snel opgelost worden, want met de juiste hulp kan het leven er ineens heel anders uitzien en het is (zachtjes uitgedrukt) jammer als mensen daar (te) lang op moeten wachten.
*Door de coronacrisis ligt de behandeling nu tijdelijk stil. Daardoor is de einddatum verschoven, maar het aantal consulten blijft hetzelfde. Er zit nu alleen een ‘pauze’ tussen vanwege de coronacrisis.
Hoofdtaal 
Goed dat je deze problematiek nogmaals benadrukt, ook nu je “aan de beurt” bent! Ik hoor sommige mensen al zeggen “die wachtlijsten zijn inderdaad vervelend, maar uiteindelijk worden ze toch geholpen?!”. Eh, ja, oké, maar of het ook daadwerkelijk helpt is dan nog maar de vraag. Dat weet je niet zeker terwijl je op die wachtlijst staat. En in die periode zit je (& vrienden & familie) wel mooi met een probleem, terwijl de tijd “vrolijk” doortikt.
Dat moet echt anders.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo raar dat ik er binnen 2 weken terechtkon .Ze hebben me dus geholpen met mijn medicatie vermeerderen maar zit nog steeds te wachten tot de psychiater belt om te vragen hoe het gaat. afpsraak was begin maart geloof ik. Nooit meer iets gehoord..Bij mij wilde ze mij maar in therapie hebben terwijl ik dat echt niet nodig had, en dan bedoel ik echt niet he.niet uit eigenwijsheid of zo maar t gaat prima en als t niet prima gaat is echt toch niet veel aan te doen.
De wachttijden zijn schandalig. Toen het paar jaar geleden echt heel slecht met mij ging was de wachtlijst 1 jaar.
Ik heb het gered maar ook omdt ik al vaak therapie en hulp heb gehad en de thuissituatie goed is maar hoe erg moet het zijn voor degenen die echt niet weten wat hen overkomt, zoals ik toen het allemaal begon en je niet wist waar je het zoeken moest van de pijn en ellende.
LikeLike
Ja, dat hoor je echt nooit, dat je zó snel terecht kunt. Blijft bijzonder. Denk trouwens dat dat telefoontje van begin maart niet meer komt;).
LikeLike
Wachtlijsten en tekorten zijn er om de mensen rustig te houden. Als er genoeg is, gaan de mensen eisen stellen. Als er te weinig is, gaan ze met elkaar strijden om de mogelijkheden, ipv bij de politiek te klagen, dat het aanbod in geen verhouding tot de betaalde belasting en ziektekostenverzekering staat. Alleen bij genoeg aanbod is er een vrije keuze mogelijk, en dat wil niet elke regering!
LikeGeliked door 1 persoon
Het is inderdaad wel een beetje een anticlimax om zo lang op een behandeling te moeten wachten, die vervolgens dan weer relatief kort is… Maar superfijn dat het zo goed helpt zeg!
LikeGeliked door 1 persoon
Zo ontzettend mee eens! Echt hoor, een paar weken wachten is te overzien, maar een paar maanden al niet meer. En meer dan een jaar is echt van de zotte! Daar mag je bij de eindevaluatie best even een puntje van maken.
LikeLike
Ik maak er eh… regelmatig nog een puntje van🤭.
LikeGeliked door 1 persoon
Wachtlijsten zijn zonder meer schandalig, De duur van de behandeling is niet ter zake doend, als het nodig is moet je gewoon geholpen kunnen worden binnen een redelijke tijd. Vooral bij psychische problemen is het risico op zelfmoord niet denkbeeldig. Zoals je al zegt, de kwaal verergerd onnodig en misschien had de behandeling korter kunnen zijn wanneer men direct kan starten. daardoor worden ook de wachtlijsten korter.
LikeLike
Dat heb ik dus ook al heel vaak gedacht, dat behandelingen korter zouden kunnen als je sneller aan de beurt zou zijn.
LikeLike
Ja logisch toch, hoe langer “de kwaal”zich kan ontwikkelen hoe ernstiger hij wordt.
LikeGeliked door 1 persoon
Goed uitgelegd. Ik vind het fantastisch dat je er tot nu al zoveel aan gehad hebt, maar je 3 punten zijn heel duidelijk!
LikeGeliked door 1 persoon
En dat gaat alleen maar langer duren zo. Wel fijn dat het werkte voor je.
LikeGeliked door 1 persoon
Het blijft vaak echt toch een probleem , want mensen die dan hulp krijgen , na vaak maanden zo niet jaren wachten , dan geeft het nog geen garantie dat het dan wel goed zal lopen . Want dan kan het weer voor korte tijd zijn , wat dan voor veel mensen ook al weer een bepaalde angst oproept . En nu is het al helemaal moeilijk , hoe lang gaat het allemaal duren en wat als er weer behandelingen op gang komen . Kortom veel spanningen en onzekerheden
LikeLike
Ja, het is nu ook niet ideaal, maar ja, hier kan niemand wat aan doen.
LikeLike
Ik ze het al eens eerder.
Mijn dochter is psychologe.
Die vindt de wachttijdsproblematiek ook vreselijk.
En er zijn “gewoon” protocollen waar ze zich aan te houden hebben, of je het er nu mee eens bent of niet.
Mensen ontslaan uit een behandeltraject waar ze zelf helemaal niet achter staat.
Is niet fijn.
LikeLike
Erg is dat he? Ik denk soms ook: volgens mij zeg je dit nu omdat het moet van de verzekering/de instelling/iets anders. Heel verdrietig.
LikeLike