Als het aan mij ligt, weet ik de dingen graag zeker. Ik houd niet zo van verrassingen en ik vind het prettig als ik weet waar ik aan toe ben. Toch zijn er op dit moment behoorlijk wat onzekerheden. Zo weet ik bijvoorbeeld niet wat er gaat gebeuren als ik twee jaar in de ziektewet zit. De onzekerheid lijkt voor sommige mensen leuk, maar niet voor mij.
Twee jaar ziektewet
Na twee jaar in de ziektewet is het gebruikelijk dat je ‘ontslag’ krijgt. Je werkgever mag je contract dan ontbinden. Ik dacht tot voor kort ook altijd dat dat zou gebeuren. Dan bleef er nog genoeg onzekerheid over, maar dát leek me in ieder geval zeker. Wat er zou gebeuren met mijn inkomen wist ik niet en ik wist niet of ik dan bijvoorbeeld in mijn huis zou kunnen blijven wonen, maar in ieder geval was voor mijn idee duidelijk dat ik in september officieel geen werk meer zou hebben.
Toch drie jaar ziektewet?
Maar toen kwam het. Om na twee jaar ziektewet een uitkering aan te kunnen vragen, moeten wel alle papieren op orde zijn. Eén van die papieren is de eerstejaarsevaluatie. Die moet worden ingevuld door de werkgever. Mijn werkgever deed dat niet. Stress bij mij, maar dat was volgens niemand nodig. Het was zijn probleem, niet het mijne. Toen, toen de tijd vorderde, vonden mensen het juist een ‘voordeel’ voor me: “Als hij het niet invult, moet hij je nog een derde jaar uitbetalen; dat zou voor jou financieel gunstig kunnen zijn.”
Ik wil mijn ontslag tekenen
Nou, dat klinkt leuk hè, een derde jaar uitbetaald worden door mijn werkgever. Ik vind dat niet leuk. Ik ‘verheug’ me al ruim een jaar op de dag dat ik twee jaar in de ziektewet zit. Ik ‘verheug’ me op het moment dat ik mijn ontslag mag tekenen. Vind ik het dan leuk om zonder werk te komen zitten? Nee, dat niet. Het is echt allemaal heel erg bitter. Maar het is ook goed. Ik wil dit hoofdstuk afsluiten. Ik wil definitief weg van de plek waar ik een trauma opliep. De plek en de man waar ik bang voor ben.
Dan schrijf ik toch mijn ontslagbrief? Ja, dat had ik heel, heel, heel graag gedaan. Dat heb ik ook serieus overwogen. Maar het zou dom zijn. Ik zou dan in de WW komen en een sollicitatieplicht krijgen en daar ben ik nog niet aan toe. Dat kon dus niet. En dus moe(s)t ik het die twee jaar ziektewet volhouden.
Waar ben ik aan toe?
Die twee jaar vond en vind ik lang genoeg. Het moment van tekenen kwam naar mijn idee steeds dichterbij. En nu is er dus niets zeker, omdat er papieren ontbreken. Het maakt me gek. Al maanden vraag ik me af wat er gaat gebeuren. Hoe gaat het financieel? Ben ik echt in september ‘bevrijd’ van die plek waar ik niet meer kan en wil komen? Ik weet het niet. Het maakt me gek. Mijn hoofd is er bijna fulltime mee bezig (dus hé, prima dat ze me nog betalen;)) en ik heb nachtmerries. Ik wil zekerheid. Zelfs al zou die zekerheid betekenen dat ik een heel lage uitkering krijg en dat ik mijn huis moet verkopen, wil ik dat weten. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Mijn trauma’s willen rust. Die willen afgesloten kunnen worden en mijn autisme wil duidelijkheid. En nee, dat zit er (voorlopig) nog even niet in en dus maalt mijn hoofd weer ‘rustig’ verder. Ik wacht vol spanning op het moment dat mijn bedrijfsarts belt om te zeggen dat ze mijn werkgever hierover heeft gesproken. Maar ja, die neemt nooit op als de bedrijfsarts belt, dus dat wachten duurt al heel lang. Geduld dus. Heel veel geduld. Verkopen ze dat ergens trouwens, geduld? Liefst online, gezien #blijfthuis;).
Pfff wat lastig… Alles op zijn tijd en op zijn plaats.. Komt goed! Geduld 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ja … geduld is moeilijk. Succes!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan ook absoluut niet tegen onzekerheid. Dit lijkt me echt een rotsituatie inderdaad. Enne: als je een plek hebt gevonden waar ze geduld verkopen… laat maar weten 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Aargh, wat lastig inderdaad die onzekerheid. Ik voel helemaal met je mee. Het gaat ook om iets heel fundamenteels, en ik kan me je verlangen naar duidelijkheid heel goed voorstellen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb zo een hekel aan onzekerheid. Hoe klein of hoe groot. Ik heb veel moeite met mensen die onduidelijkheid zoals bijv als ik vraag kom jij zondag ook; weet ik nog niet of misschien. Twee antwoorden waar ik een hekel aan heb.
De familie van mijn man heeft daar zo een handje van. NOOIT duidelijk antwoord en toch altijd komen.
Haha zit mij hier helemaal op te winden.
Gelukkig dus dat het in deze tijd niet van toepassing is.
Jouw probleem is in dit geval wel even wat belangrijker en ik snap je helemaal.
Ik hoop dat je de rust kan vinden.
liefs
LikeLike
Oeh ja, of ‘we zien wel’. Wat zien we wel dan? Dat je komt? Of dat je niet komt? 😉
LikeLike
Geduld is een mooie deugd… maar soms lastig 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is waarom ik de wereld zoals ie is zo haat. Klootzakken komen overal mee weg en pennenlikkers verdienen aan je.
Als het kan een WA-jong uitkering aanvragen. Als ze die afwijzen een advocaat in de arm nemen, het liefst via rechtsbijstand, maar daar zal je gezien je koophuis niet zo snel voor in aanmerking komen schat ik in. Als je dat wel komt is het mooi en kan je tegen het uwv procederen tot je een wa-jong uitkering krijgt. Rechters zijn socialer dan de sociale dienst en de meeste sociaal advocaten voeren rechtzaken tegen de staat ivm. het huftergedrag van de staat tegen zijn minder bedeelde burgers. Schrijf je ook alvast in voor sociale huurwoningen, je weet nooit wanneer dat nog van pas komt. Ga eens langs bij een juridisch loket met je probleem, daar krijg je gratis advies en eventueel doorverwijzing sociaal advocaat. Ik ken trouwens wel iemand met een wajong en een koophuis. Zijn vader heeft het voor hem gekocht en hij huurt het. Om aanspraak te maken op een wajong is het misschien nodig, maar dat weet ik niet. Verder is het bij het uwv altijd goed om je wil tot werk aan te tonen. Er zijn bedrijven die zich speciaal richten op de re-integratie van autisten en je kunnen plaatsen op een werkplek met meer mensenliefde. Als je met zo’n plan naar ze toe stapt maak je misschien meer kans. Op het uwv perspectief forum staat daar misschien wat over.
LikeLike
Ik vind het UWV nogal een enge instantie. Ik zou in aanmerking komen voor WIA en niet voor WAJONG, maar ja, dan moeten dus wel alle papieren ingevuld worden…
LikeLike
Dat zijn ze ook, hoewel ik wel een aardige uwv vrouw heb als begeleider hoor. Maar met arbeidsdeskundigen en dokters van het uwv bij herkeuring weet je nooit of je begrip krijgt of een hork. Savant detail: het uwv is tegenwoordig bezig met een onderzoek over de vriendelijkheid en efficiëntie van hun dienstverlening.
Met ‘alle papieren’ bedoel je de papieren van je baas? Dit soort vraagstukken zou je dus het sociaal juridisch loket kunnen voorleggen. Of hij verplicht is en of het ook ander kan etc.
Ik duim voor je.
LikeGeliked door 1 persoon
Geduld-winkel nog niet gevonden. Afleiding-winkel wel 😉
Wat bij mij nog wel eens wil helpen: de houvast dat ik in het weekeind sowieso geen antwoord krijg. Dat zijn dan in ieder geval twee, en soms wel drie dagen waarop ik me er niet druk om hoef te maken.
LikeLike
Ehm, tja, maar ik wacht al sinds september op antwoord🙈. Maar het is inderdaad wel een lekker idee dat de bedrijfsarts me dan in ieder geval inderdaad niet zal bellen.
LikeLike
Moeilijk, die onzekerheid. Veel sterkte!
LikeLike
Pfft, wat een ellende. Ik hoop dat je binnenkort toch gewoon je ontslagbrief mag tekenen en van die onzekerheid verlost bent!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat hoop ik dus ook. Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou zeggen, dat ik hoop dat ik snel mijn ontslag mag tekenen;).
LikeLike
Ah wat vreselijk zeg.. sterkte in deze moeilijke tijd.
LikeGeliked door 1 persoon
Stuur de link maar ik heb het nu ook nodig. De blog over je werkgever gelezen, wat een narcistische dominante vrouwonvriendelijke klootzak. Laat hem lekker nog een jaar betalen, geniet ervan bij elke keer dat je je geld krijgt en weet dat het zijn (lakse) schuld is dat hij nog niet van je af is. Dat verdient hij. En vraag ondertussen het uwv wat je kan verwachten, waar je rekening mee moet houden en wat ze nodig hebben. Een jaar is zo voorbij en dan heb jij een voorsprong.
LikeLike
Ik heb hier en daar (bedrijfsarts en vakbond) inderdaad al wat lijntjes uitgezet, vooral om zwart op wit te hebben dat hij iets in moet vullen en niet ik. Tot nu toe word ik goed geholpen gelukkig.
LikeLike
Omdat je onzekerheid óók nog niet opgelost is als je wél je ontslagbrief kan tekenen lijkt dát me niet je grootste zorg. ,ik denk dat Liesbeth ( villasappho) je een heel goede raad geeft.
LikeLike
Ik snap dat je rust en duidelijkheid wilt: maar ik zou ook zeggen: laat ze maar lekker betalen. Dit is niet jouw probleem (dat ze de boel verkloot hebben voor zichzelf). Al is het misschien heel gemakkelijk gezegd, want het je blijft dan wel ‘soort van verbonden’ met de plek waar je je trauma opliep.
LikeLike
Dat is het dubbele. Ik wil er inderdaad weg. Voor mezelf. Voor hen kan het me echt niet schelen als ik ze nog een jaar geld kost. Ik heb nog wel wat tegoed😜.
LikeLike
Je gelooft het waarschijnlijk niet, maar hier precies hetzelfde.
Drie jaar ziektewet, uiteindelijk “ontslag.”
Het is goed zo, ik heb ruim 40 jaar gewerkt, en het ging gewoon echt niet meer.
Ik heb nu een iva uitkering tot aan mijn pensioen.
En echt, ik zou veel liever gewerkt hebben, maar wat niet gaat, dat gaat niet.
En heb mijn draai wel gevonden. Hoef in elk geval niet te solliciteren.
LikeLike
Het is voor mij ook ‘goed’ zo, maar daar komt volgende week geloof ik een blog over online.
En nee, natuurlijk is het geen onwil dat je nu niet meer werkt. Maar soms kan het gewoon echt niet meer en dan gaat je gezondheid echt voor!
LikeLike