Elke dag ga ik even naar buiten. Dat is voor mij echt één van de beste medicijnen en ik ben er heel consequent in. Toch zijn er soms dagen dat ik niet durf. Bijvoorbeeld als ik weer eens nachtmerries heb gehad. Gevaar dreigt namelijk na zo’n nachtmerrie ineens óveral, vindt mijn getraumatiseerde hoofd.
Schrikreactie
Als ik bang ben om mensen tegen te komen die te veel te maken hebben met mijn trauma, loop ik gespannen over straat. Soms weet ik dat van mezelf. Dan durf ik bijvoorbeeld eigenlijk al niet naar buiten. Soms heb ik ook geen idee, maar kom ik er halverwege mijn wandeling achter. Zo ben ik me een keer een hartverzakking geschrokken van een merel die nietsvermoedend en allerschattigst voor mijn voeten ineens opvloog. Ik had het arme beestje niet gezien, want ik was diep in gedachten verzonken. Toen ik opeens beweging zag, bonkte mijn hart in mijn keel. En niet voor even. Een overdreven schrikreactie, die helemaal niets met die vogel te maken had, maar met de angst dat het niet een vogel was, maar iets (of eigenlijk iemand) anders.
Help, die auto!
Soms zie ik een auto van het merk en type en de kleur waar mijn werkgever ook in rijdt. Op zo’n moment wil ik vluchten. Het liefst sla ik dan een zijstraat in of draai ik om. Probleem: met zo’n auto ben je sneller dan ik met mijn benenwagen en bovendien zijn er in de polder niet heel veel zijstraten. De snelste redding is het checken van het kenteken. Als dat het kenteken van mijn werkgever is, heb ik pech. Natuurlijk is het dat negen van de tien keer niet. Dan was alle paniek dus voor niets. Als het kenteken wél overeenkomt, loop ik met bonzend hart en bibberende knieën verder, tot het gevaar geweken is. En nee, ik kijk niet of hij dan achter het stuur zit. Het kan uiteraard ook zijn vrouw zijn, maar mijn trauma is te groot en laat me op zo’n moment alleen nog naar mijn voeten kijken.
“Goeiemorgen, Naomi!”
Soms loop ik lekker met mijn eigen gedachten te wandelen en hoor ik ineens achter me: “Goeiemorgen, Naomi!” Of ik hoor alleen een fietsbel. Ook dan begint mijn hart te bonzen en beginnen mijn knieën te trillen. Wie gebruikt daar zijn fietsbel? Wie roept me? Is dat mijn werkgever? Tot nu toe was hij het niet.
Zo kan ik niet leven
Natuurlijk heb ik mijn werkgever ook een paar keer wél gezien. Tot nu toe heb ik dan naar de grond gekeken of gedaan alsof ik heel druk was met mijn telefoon. Ik kan hem niet zien of spreken. Het trauma en de angst zijn te groot. Maar ja, op deze manier kan ik ook niet leven. Er moet iets gedaan worden. Dat kan echter pas als ik zelf sterk genoeg ben om mijn werkgever te ontmoeten. Eén ding is zeker: dat zal nooit, maar dan ook nooit meer zonder begeleiding gebeuren. Er zijn genoeg mensen die met me mee kunnen om zo’n gesprek te begeleiden. Maar nu nog niet. Eerst moet ik leren hoe ik alles wat hij zegt kan laten afketsen op de muur die ik voor dat gesprek tussen ons in ga bouwen. Vervolgens wil ik dat gesprek. Vergeven. Hem weer aan kunnen kijken. Niet meer bang hoeven zijn op straat. Maar helaas, die weg is nog heel lang en heel zwaar en tot dat moment dreigt het gevaar overal.
Mooi om zo weer een kijkje in je hoofd te krijgen! Ik weet zeker dat je je ooit sterk genoeg zal voelen.
LikeLiked by 1 persoon
Weer een dapper bericht! Heel erg vervelend! Ik herken ook wat je schrijft, mensen die mij pijn hadden gedaan wilde ik ook niet tegenkomen en soms leek dan iedereen erop. En alleen dat zorgde al voor een bozend hart etc.
Mooi voornemen ook voor de toekomst! 🙂
LikeLiked by 1 persoon
Heftig hoor! Zo vervelend dat het trauma zo diep zit dat je van kleine dingen al kan schrikken. Maar dit delen is wel een stapje verder in je verwerking denk ik.
LikeLiked by 1 persoon
Wat een heftig verhaal. Ik hoop dat je de rust en het vertrouwen terug zal krijgen.
Zelf schrik ik ook heel snel, wat dacht je van die wielrenners die je opeens voorbijkomen als je wandelt.
En in de avond schrik ik letterlijk van mijn eigen schaduw of van een blaadje die beweegt.
Gelukkig veel en veel minder dan vroeger dus het gaat jou ook lukken. Veel liefs lieve Naomi.
LikeLiked by 1 persoon
Jeetje meid. Ik kan me alleen maar afvragen of hij zich bewust is van de impact die hij op je heeft gehad…
LikeLike
Ik weet het niet. Waarschijnlijk is er een vermoeden, maar de ‘schuld’ ligt in zijn ogen bij mij.
LikeLike
Ik kan het voor een deel voelen, maar ik vraag me af, moet je je werkgever wel ontmoeten. Moet je hem vergeven? Hij heeft jou iets aanfedaan, en niet omgekeerd. En zorg altijd voor een derde persoon erbij. Ik heb ook ervaringen gehad met mensen, waar ik niet mee uitkwam, en soms werkelijk tot problemen voerde, slaapproblemen. Maar ik heb nooit het gevoel gehad, het mef ze te moeten bespreken, omdat vaak snel duidelijk was, dat zij of erg egoistisch waren, of gewoon respectloos, etc. Bedenk wel “een ander mens kun jij niet veranderen”. Wel probeer ik steeds selectiever te zijn, bij nieuwe mensen, om niet nogmaals in de problemen te komen. Laat je leven niet door zulke mensen beheersen! Ik weet dat het niet eenvoudig is, naar toch! En als er werkelijk iets gebeurt is, wat niet hoort of mag, denk dan ook over gerechteljke stappen na! Zo’n persoon gaat nooit maar eenmaal over de streep! En zijn familie hoef jij niet te beschermen! Alsnog veel succes en kjk naar voren!
LikeLike
Tja, we zitten in dezelfde kerk, wonen in hetzelfde dorp. Ik vind dat gewoon lastig. Ik wil ‘m weer tegen kunnen komen zonder bang te hoeven zijn…
LikeLike
Begrijpelijk. Maar repect kan niet van een kant komen, en hij leeft verder en jij gaat kapot, dat kan het niet zijn. (vrouwen zijn te vaak het slachtoffer…) Ik ben weg gegaan of heb het contact defninitief verbroken. Anders kon of kan ik mezelf niet beschermen en verder leven of ontwikkelen. De angst voor een ontmoeting neemt met de jaren ook af, omdat het langzaam vervaagt. Angst breekt en beperkt je, maar daar zeg ik je niets nieuws. Bedenkt wel dat er meer kerken en dorpen in Nederland zijn. Soms is een nieuwbegin erg verfrissend. Veel succes en sterkte.
LikeLike
Ja, daar zeg je iets heel erg belangrijks, dat het inderdaad niet van één kant kan komen. En wat betreft meer dorpen… Ik weet het. Het is een constante strijd in mijn hoofd.
LikeLike
Jeetje wat heftig en tegelijkertijd herkenbaar. Helaas kan je het soms ook echt niet ontwijken, hoe graag we ook willen. Maar ik hoop oprecht dat je je werkgever nooit meer (alleen) onder ogen hoeft te komen en je gewoon lekker van ‘m af bent, dat gun ik je.
LikeLike
Weet je wat ook helpt? Ervaren dat het ook anders kan. Ik zeg niet dat je dan staat te springen om hem te ontmoeten. Maar mijn ervaring is dat als je merkt en voelt dat het ook anders kan dan het in het verleden is gegaan, dat je dan niet meer schrikt van vogeltjes, fietsbellen en een vriendelijke groet. En dat zou toch al een mooie vooruitgang zijn!
LikeLiked by 1 persoon
Wat heftig! Maar je weet dat het je een keer gaat gebeuren hè.
LikeLiked by 1 persoon
Het is toch wat, zo’n werkgever…. Echt erg dat hij je zo’n trauma heeft bezorgd. Ik vraag me af of die man dat door heeft, en of hij zich bezwaart voelt.
LikeLike
Hij weet het. Voelt zich niet bezwaard. Heeft niks verkeerd gedaan. Ik was fout. Tenminste, dat is zijn idee. Ik was ook fout. Vast wel. Maar ik was niet de enige.
LikeLike
Wat heeft die man jou aangedaan zeg!!!
xxx
LikeLiked by 1 persoon
Hij heeft je blijkbaar heel veel aangedaan, Of dat gesprek wel zo nodig is kun jij alleen bepalen. Maar zolang je hem niet kunt passeren zonde ik de stress te schieten is vermijden inderdaad beter. Het zou natuurlijk geweldig zijn als je hem gewoon kon met een stralende glimlach voorbij kon lopen, met de gedachten “ik sta meters boven jou man” maar ik vrees dat dát voorlopig nog niet aan de orde is.
LikeLike
Nou, het klinkt als een prima doel;).
LikeLike