Consult (ggz) op afstand hetzelfde als in de spreekkamer?

Het is voor de vaste lezers inmiddels wel bekend: ik haat bellen. Ik heb, als logisch gevolg daarvan, een enorme hekel aan telefonische afspraken. Door alle coronamaatregelen moest ik echter mijn belhaat even een beetje opzij zetten en wat meer bellen. Maar wat vind ik er nu eigenlijk van?

Positiviteit over telefonische consulten

Na een heleboel onduidelijkheid besloot de ggz over te stappen op (beeld)bellen. Het kostte me even een paar dagen schakelen en een berg tranen, maar toen had ik in mijn hoofd de omschakeling gemaakt: telefonische afspraken.
Vervolgens was ik zo ‘slim’ om op de websites van mijn behandelaren te kijken. Bij beide psychologenpraktijken waar ik cliënt ben, werd vermeld hoe geweldig de hulp op afstand was. Zowel behandelaren als cliënten waren heel positief en zagen er vooral de voordelen van. En bovendien bleek een consult op afstand hetzelfde te zijn als een consult in de spreekkamer.

Ik was alleen maar boos. Serieus?! Wie probeer je nu eigenlijk voor de gek te houden? Het ís niet hetzelfde.

De eerste telefonische afspraak

Eigenlijk kon ik natuurlijk nog niet oordelen over of een telefonische afspraak hetzelfde is als een afspraak in de praktijk, want ik moest mijn eerste telefonische afspraak nog gaan doen. Ik zat er helemaal klaar voor. Lijstje bij de hand. Hart op hol. Kom maar op.

Dat lijstje, dat fantastische lijstje, had natuurlijk geen enkele zin. Ik kon, nu mijn psycholoog het lijstje niet zag, alsnog van alles verbergen. Daarom besloot hij al heel snel dat ik het lijstje maar beter even kon mailen. Dat hielp bovendien om ervoor te zorgen dat hij de tijd in de gaten kon houden, zodat ik dat niet hoefde te doen. Het gesprek ging van start. Moeizaam, voor mijn gevoel. We hielden ons aan actuele vragen, maar toen die opeens bleken te raken aan trauma, voelde ik paniek opkomen. Niet nu over trauma praten, gewoon niet. Ik kon dat niet. Maar ja, trauma was wel geraakt. Gelukkig kon ik dat ook benoemen.

Nu moet ik zeggen hoe fantastisch het was?

Ik moest ook even iets kwijt van mijn frustratie over wat ik op de website had gelezen. “Het ís niet hetzelfde,” vond ik. Dat was mijn psycholoog met me eens. “Maar als je uitgaat van helemaal niets en het kan toch nog telefonisch, is dat wel prettig.” Oké, dat was ik met hem eens. “Jij moet dat soort dingen op de website helemaal niet lezen, want dat gaat bij jou een eigen leven leiden.” Ook waar. Maar ik bleef bij mijn standpunt dat het een onhandige formulering was. “Ik vraag aan het eind van ieder gesprek altijd wat mensen ervan vonden. Meestal zijn ze positief,” legde mijn psycholoog uit.

Ik legde uit dat ik het vooral lastig vind dat ik gewoon géén idee heb wanneer de ander is uitgesproken en of de ander me wel of niet snapt. Dat was, gezien het feit hoe mijn hoofd functioneert, heel logisch.

Het gesprek liep ten einde. “Nu moet ik natuurlijk nog even zeggen hoe geweldig fantastisch dit was?” Ja, dat heet humor met een flinke dosis sarcasme, maar mijn psycholoog snapt dat. “Nou, ik wilde eigenlijk vragen of het te doen was voor je.” Oké, nou, vooruit. Ja, het was te doen. Maar alleen omdat het de enige optie was. Ik blijf het namelijk gewoon een drama vinden, het hele idee van bellen. Ja, het is een noodoplossing, maar wat mij betreft zeker niet meer dan dat.

Ik schreef deze blog een maand geleden, na mijn eerste telefonische afspraak. Inmiddels bleek de behandeling op afstand voor mij te lang te gaan duren. Vanaf deze week spreek ik mijn beide psychologen weer in de spreekkamer. Daar ben ik heel blij mee en het bevestigde voor mij wat ik al wist: wát een verschil.