Heb je al werk?

Categorieën Psychische gezondheid, Wat niet achter 'n label past, 23 Reacties op Heb je al werk?

Een willekeurige maandagochtend in de supermarkt. Mijn boodschappen waren net afgerekend en ik propte de laatste spullen in de tas. ‘Heb je al werk?’ vroeg de vrouw achter de kassa ineens. Een andere willekeurige dag. Mijn buurman en ik passeren elkaar: ‘En? Al werk?’ Nee, ik heb nog geen werk. En die vraag voelt eerlijk gezegd een beetje dubbel.

Geen geheimen

Dat ik op dit moment niet werk, is voor niemand een geheim. Ik doe boodschappen op tijden dat ik anders aan het werk zou zijn en ik ben hele dagen thuis. Geen werk dus. Het was mijn ‘vaste’ kassière opgevallen. ‘Jij werkt toch in het onderwijs?’ De vraag kwam voor mij even uit de lucht vallen, want normaal zeggen we niet meer dan hoi en doei. Ik legde haar uit dat ik al heel lang niet meer werk, omdat ik in de ziektewet zit. Ik ben er gewoon eerlijk over.

Dat de buurman weet dat ik niet werk, lijkt me ook volkomen logisch. Die ziet natuurlijk dat ik overdag thuis ben. Bovendien hebben we er een keer over gesproken.

Heb ik al werk?

Ineens werd de vraag of ik al werk had twee keer in korte tijd aan me gesteld. Ik begrijp heel goed dat mensen die vraag stellen. Het is een teken van meeleven en meedenken. Waarom voelt de vraag voor mij dan zo dubbel? Het duurde even voor ik dat ontdekte. Als mensen vragen of ik al werk heb, vat ik dat op alsof het nu wel weer eens tijd wordt. Ik ben nu al zó lang thuis, dan kan het wel weer toch? De vraag jaagt me op, want alles wat druk geeft, is nog steeds funest. Werk dus ook. Zelfs de vraag of ik al werk heb. Het geeft me het gevoel dat het maar eens klaar moet zijn.

Gevoel en realiteit

Dat gevoel is overigens geheel onterecht en mijn eigen ‘probleem’. Deze mensen vroegen dat echt niet om de druk op te voeren. Het was pure belangstelling. Waarom denk ik dan dat er meer achter zit? Tja, ik denk dat het te maken heeft met het beeld dat me op mijn werk is bijgebracht over mensen die niet werken. Die zijn lui, willen niet, moeten gewoon de handen uit de mouwen steken, enz.

Ik vrees dat er inderdaad mensen zijn die misschien wel kunnen werken en dat toch niet doen. Dat zal echter niet de grootste groep zijn. Er wordt echt wel opgelet door instanties. Er zijn dus heel veel mensen die niet werken en waaraan je aan de buitenkant de reden daarvan niet kunt zien. Mensen zoals ik. Mensen die elke dag buiten zijn, af en toe naar verjaardagen gaan, hun boodschappen doen en al dat soort dingen meer. Je ziet niks aan mij/ons, maar in ons hoofd gebeurt een heleboel.

Dat laatste, dat hoofd, is precies de reden dat ik nog niet werk. Is dat erg? Natuurlijk zou het geweldig zijn als ik wél werk zou hebben. Het zou betekenen dat ik enorme vooruitgang heb geboekt. Maar het kan (nog) niet en voor nu is herstel belangrijker dan werk. Het gaat steeds beter, maar werk is wel ongeveer de laatste stap en daar zijn we nog niet. Dus nee, ik heb (nog) geen werk en ik ga me ook niet meer ‘verontschuldigen’ voor het feit dat ik niet kan werken. Ik laat me niet opjagen. Ik luister wat mensen vragen. Ze stelden namelijk een vraag. Ze oordeelden niet en joegen me niet op. De vraag is prima. Dus daar laat ik het voortaan bij. Heb je ’t gehoord, hoofd? Goed onthouden!  

23 gedachten over “Heb je al werk?”

  1. Wat een goeie blog. Zeer herkenbaar, iedereen kent dit soort stekende vragen denk ik wel, over wat voor onderwerp dan ook. Je uitleg en reactie is super. Ik denk ook dat er heel veel onbegrip en miscommunicatie is soms waardoor relaties (met buurman of kennis) ten onrechte beschadigd worden.

    Geliked door 1 persoon

  2. Heeft je buurman werk? :p
    Toen ik ziek thuis zat kreeg ik vaak de vraag wanneer ik terug zou beginnen terwijl dat altijd het laatste aan mijn hoofd was. Het is inderdaad vaak goed bedoeld maar toch. Het woordje ‘al’ zegt veel over hoe mensen er over denken vind ik. Maar laat al die vragen maar gewoon je ene oor in en je andere oor uit gaan 🙂

    Like

  4. Ik zou het denk ik toch ook lastig hebben met die vraag. Ik zou ze zeker ook al niet stellen aan iemand als ik niet wist dat ze effectief werk aan het zoeken zijn. Want je weet toch niet waarom die persoon niet aan de slag is, dat kan om zoveel redenen zijn.

    Like

    1. Ik heb het idee dat veel mensen werk een beetje het ‘bewijs’ vinden van herstel. Dat snap ik wel, maar er is veel meer dan dat.

      Geliked door 1 persoon

  5. Ik bewonder het dat jij het kan zien als iets aardigs, wat overigens prima kan hoor. Zelf ben ik niet zo positief over andere mensen. Aan de andere kant kan het gewoon zijn dat ze een praatje willen.
    Mijn man werkt al maanden thuis en neemt eens een dag of middag vrij en dan ga hij aan de klus. Hij staat nu boven mijn hoofd de ramen te schilderen. Dan zeggen mensen die langskomen; lekker bezig in de baas zijn tijd?
    Hij irriteert zich er mateloos aan maar ik zeg dan; joh ze willen gewoon even een praatje.
    Het gekke is dat je van de mensen die je graag mag het kan hebben maar die andere groep denk ik; bemoei met je eigen zaken.
    Rust maar goed uit en ontspan zoveel mogelijk.
    Dat is voor mensen met dit soort problemen, waar ik mijzelf ook onder reken, hetzelfde als stilzitten met je been omhoog voor met met kneuzing in been. Daar vragen ze ook niet aan; het alweer werk?

    Like

    1. Dat is het hoor: een manier om een praatje aan te knopen. Toch eens iets anders dan het weer😉.

      Like

  6. Het is eigenlijk een prachtige oefening die het universum je aanreikt. Tot twee keer toe een vraag die van alles triggert : ) En dan is het de kunst om de kalmte te bewaren….

    Je kunt het!

    Geliked door 1 persoon

  7. Momenteel hebben we een fantastisch ‘excuus’ (want starten in deze tijd is lastig, en extra lastig als je een ‘medewerker met een uitdaging’ bent). Verder verwijs ik graag naar mijn blog, en hoe ik op die manier toch bezig blijf.

    Like

  11. Ik zou me ook enorm opgejaagd voelen, hoor! Niemand stelt mij gelukkig die vraag, maar toen ik net ziek thuis zat, voelde ik me echt een beetje mislukt naast mijn vriend. Die wel gewoon elke dag lekker naar zijn werk ging. Het duurde even voor ik kon accepteren dat ik gewoon echt niet mocht werken, vanwege alle vermoeidheid en risico’s met m’n lage weerstand.

    Like

    1. Raar is dat hè, dat je je dan ‘schuldig’ kunt voelen terwijl je ook wel weet dat het nu niet anders kan…

      Like

  12. mja mij wordt de vraag niet gesteld gezien mijn fysieke beperking maar snap dat je het een lastige vind

    Geliked door 1 persoon

  13. Wel willen maar niet kunnen.
    Is lastig.
    Zeker als je er gezond uitziet.
    Maar, je vooral niet schuldig voelen.
    Dat is al werk op zich !

    Like

Reacties zijn gesloten.