SAS-leven

Ken je de SAS-dagen nog? Precies ja, de Schijt aan Sonja dagen. De dagen dat je je niet aan het dieet hield dat Sonja Bakker voorschreef. Ik heb ze gehad hoor, die SAS-dagen. Ik heb ook het dieet van Sonja Bakker gevolgd, maar nu is het tijd voor een SAS-leven, want dat blijkt een stuk beter voor je gezondheid te zijn dan dat hele Sonja Bakker gedoe.

Dag Sonja!

Sonja ging bij mij al tien jaar geleden de de deur uit. Toen ik haar dagmenu destijds invoerde in de eetmeter van het Voedingscentrum, bleek dat te bestaan uit zo’n 900 kilocalorieën. Dat is dus NIET gezond hè mensen, ook niet als je wilt afvallen.
Ik besloot dat ik zelf wel wist wat gezond eten was. Maar ja, ergens in mijn achterhoofd was Sonja blijkbaar blijven plakken, want ik at nog steeds ongeveer de hoeveelheden die zij in haar boeken aangaf. Twee boterhammen tussen de middag, ’s morgens wat yoghurt met muesli en ’s avonds zo min mogelijk graanproducten. Tussendoortjes at ik de laatste maanden niet meer. Dat had vooral als reden dat ik als tussendoortje fruit wilde (want dat was toegestaan, vond ik), maar van fruit ging mijn prikkelbare darm vervelend doen. Dan niet.

Ik heb járen zo gegeten, met het idee dat ik vreselijk goed bezig was.
Dat was ik niet.

Wat eet ik per dag?

Ik gaf zelf in therapie aan dat ik veel bezig ben met eten en gewicht. Dat ik bang was dat ik te veel at. Ik heb nu een gezond gewicht, maar was bang weer aan te komen, want dat was al zo vaak gebeurd. Bovendien heb ik dat gezonde gewicht van nu niet te danken aan ‘iets’. Het gebeurde gewoon. Opeens vlogen de kilo’s eraf, twee jaar geleden, zoals ze er eerder ook aan waren gevlogen. En dat allemaal terwijl ik de laatste tien jaar eigenlijk steeds hetzelfde heb gegeten. Mijn gewicht schommelde echter. Het was ongrijpbaar en bleef ongrijpbaar. Het frustreerde me en hield (en houdt) me veel te veel bezig.

En toen gebeurde het. Voor therapie ging ik bijhouden wat ik per dag at. Blozend leverde ik mijn eetlijst in. Nu zou ik het gaan horen. Veel te veel natuurlijk.

Oeps! Ik moet veel meer eten!

Ik ging het zeker horen. Niet dat ik te veel at, maar veel te weinig. Niet een beetje, maar echt schrikbarend te weinig. Zo at ik bijvoorbeeld in de week dat ik het bij moest houden bij een avondmaaltijd 30 gram gekookte pasta. Dat hoort voor iemand van mijn leeftijd en lengte tussen de 200 en 350 gram te zijn, volgens het Voedingscentrum.

Mijn psycholoog legde me de Schijf van Vijf voor. Ik zag hoeveel ik mocht (of nee, eigenlijk moest) eten op een dag en schrok. Ik heb mezelf jarenlang slecht verzorgd. Ik heb echt veel te weinig gegeten. Áls ik tussendoor al eens iets anders nam dan fruit, was dat vaak een cracker of een schaaltje yoghurt en oh man, dan dacht ik dat ik iets heel slechts deed. Dat is dus niet slecht. Sterker nog, je lichaam heeft dat nodig.

Meer gaan eten

Ik kreeg in therapie de opdracht om genoeg te gaan eten. Doodeng vond ik dat, want wat als ik dan in rap tempo aan zou komen? Eten afwegen, calorieën tellen, ik haat het allemaal, maar deed het voor therapie toch een week. Niet om zo min mogelijk te eten, maar om te zorgen dat ik juist wél genoeg at. Ik kreeg letterlijk buikpijn van de enorme hoeveelheden eten en voelde me een plofkip.
Mijn lichaam was al dat eten niet meer gewend en dus moest ik ‘opbouwen’. Tussendoortjes bleken helemaal niet verboden, maar heel erg lekker én goed voor je. En dus ontdekte ik een nieuw favoriet tussendoortje: kwark met stukjes mango. ’s Avonds eet ik inmiddels (geen geintje!) ruim drie keer meer dan ik altijd deed en ook bij de lunch en het ontbijt eet ik meer dan ooit.

Het effect van meer eten

Wat er toen gebeurde? Het gevreesde aankomen bleef uit. Na het eten zat ik vol en ik had niet meer de hele dag trek in wat lekkers (wat er nooit was, maar trek had ik wel altijd). Pas tóen realiseerde ik me dat dat nooit zo was. Na het eten had ik eigenlijk altijd nog trek.

Misschien was ik nog wel het bangst voor hoe mijn prikkelbare darm zou gaan reageren op al dat eten. Die prikkelbare darm verdween echter als sneeuw voor de zon, toen ik mijn nieuwe eetpatroon startte. Ik eet zelfs weer zonder problemen fruit. Het mooiste cadeautje? Ik ben de medicatie voor mijn prikkelbare darm aan het afbouwen!

SAS-leven

Moraal van dit verhaal: goed voor jezelf zorgen doe je niet (zoals ik altijd dacht) door zo min mogelijk te eten. Ik heb mijn lesje wel geleerd. Ik eet nu wél genoeg. Ik krijg sinds een paar weken voldoende voedingsstoffen binnen; het grootste deel gezond en een klein deel af en toe heerlijk ongezond.
Ik ben er nog niet helemaal. Er mag/moet nog wel wat eten bij en dat vind ik nog lastig. Ik leer(de) opnieuw eten en iets nieuws leren kost deze autist nu eenmaal tijd. Dat geeft niet, want die tijd is er.
Maar Sonja? Schijt aan Sonja. Ik heb een SAS-leven. En ik wil nooit meer anders.