Verraad

Vanwege de behandeling van mijn hypochondrie heb ik een verbod op naar de dokter gaan. Dat ligt uiteraard wat genuanceerder, maar het streven is dat ik niet ga. Niet altijd leuk, maar inmiddels kan ik dat. Toen zei mijn psycholoog ineens: “Dat kunnen we aan de dokter vragen.” Dat was m’n kans, zou je kunnen denken. Maar ik wilde niet.

Naar de dokter

Ik schreef al eerder dat er vragen waren rondom gezond eten. Eén van die vragen hoorde thuis bij de huisarts, vond mijn psycholoog. Ik vond dat helemaal prima, maar was zéker niet van plan om er eerder voor te gaan dan de al geplande afspraak. Mijn teller liep alweer lekker op en ik ging die echt niet op nul zetten voor een redelijk simpele vraag, die wat mij betreft ook kon wachten. Maar ja, de afspraak met de huisarts stond pas als de therapie al afgerond zou zijn en daarop wachten was dus toch niet zo handig.

Naar de dokter als experiment

Mijn psycholoog snapte dat ik de teller door wilde laten lopen, maar vond ook dat die door zou mogen lopen als ik wél zou gaan. Dit was anders. Dit was geen hypochondrie, maar een concrete vraag. Toch wilde ik niet. “Ja, en dan zit ik daar en dan vraagt hij hoe het verder gaat en dan ga ik huilen en dan rammel ik het hele verhaal eruit van hoe het nu gaat.” “Nou,” vond mijn psycholoog, “dan heb je een keer mazzel. Heb je een keertje extra.” Maar ik wilde nog steeds niet. Ik wilde die teller door laten lopen.

Toen kreeg ik een idee. “Ik kan ook naar een andere dokter gaan. Eén die me niet kent. Die gaat heus niet vragen hoe het verder met me gaat en bovendien heeft die er misschien een andere kijk op.” Mijn psycholoog vond het een briljant plan.

Eh, oké.
Ik natuurlijk stiekem niet.

“Ik wil graag een afspraak maken met dokter Y.”

Vervolgens moest ik bellen voor een afspraak. Van dat soort telefoontjes krijg ik de zenuwen en dus belde ik nog tijdens de therapiesessie. Als ik dan vast zou lopen of als er een assistente op zou nemen die ik niet vertrouw, zou mijn psycholoog het gesprek overnemen. Na lang wachten (je kent het wel, van die fijne bandjes hoeveel wachtenden er nog voor je zijn), kreeg ik iemand aan de telefoon. Ik kon het gesprek zelf, met deze assistente. “Goedemiddag, met Naomi. Ik wil graag een afspraak maken met dokter Y.” Ik kon door de telefoon heen bijna haar verbazing voelen. Iedere assistente weet dat ik altijd naar dokter X ga. Ze zei er niets van.
“En waar is het voor?” Ook altijd zo’n ingewikkelde vraag. Ik wist het antwoord weer eens niet. “Ik weet het niet. Ik kijk even mijn psycholoog tegenover me aan. Ik zit namelijk bij therapie en dit is in overleg. Ik ga normaal naar dokter X, maar dit is een soort experiment dat ik bij dokter Y ga doen.” Het kon. De afspraak werd ingepland en de telefoon weer opgehangen.

Ik wil niet!

Ik wilde niet. Het voelde bijna als verraad, om naar een andere huisarts te gaan. Ik wilde helemaal niet naar een andere dokter. Ik wil mijn ‘vaste’ huisarts, want die vertrouw ik. Die weet dat er achter mijn grapjes serieuze boodschappen verborgen zitten. Toch moest dit een keer. De afspraak stond. Ik wilde afbellen en had daar nog een paar dagen de tijd voor. Ik deed het niet.

Een paar dagen later zat ik tegenover dokter Y. We spraken over mijn gewicht, over gezond eten en mijn prikkelbare darm. Ik vroeg hem of ik mijn medicijnen af kon bouwen en dat vond hij prima. Hiep, hiep, hoera!

Ik ging weer naar huis. De teller liep door, maar de volgende keer mag ik gewoon weer naar mijn eigen dokter X. Kan ik tenminste lekker grapjes maken enzo. Veel beter!