Als mijn schoenen zouden praten

De afgelopen tijd liep ik vrijwel dagelijks in de regen. Elke dag een rondje van minimaal een uur. Opeens dacht ik: Wat als mijn wandelschoenen zouden praten? Ze zouden heel wat te vertellen hebben. In deze blog een kleine greep uit hun uitspraken.

Voor de wandeling

*De ene schoen tegen de andere: “Hé, psst, ze heeft vandaag nog niet gelopen. Denk je dat ze misschien gaat fietsen? Hebben wij een dagje vrij. Zal wel niet hè? Volgens mij regent het en mevrouw is een mooi-weer-fietser, dus wij zullen het haasje wel weer zijn.”
*Linkerschoen tegen rechterschoen: “Weet je wat ik niet snap? Ze draagt ons alleen met wandelen, terwijl we toch behoorlijk wat geld hebben gekost. Ze vindt ons niet leuk genoeg voor gewone activiteiten. Alleen voor wandelingen. Tssss…”
*Rechterschoen bij het aantrekken: “Au, moet dat echt zó hard, dat trekken aan die veter? Kan toch ook wel met een kléin beetje beleid? En trouwens, waarom pak je altijd eerst links en dan pas rechts? Ben ik minder waard dan links?

Tijdens de wandeling

*Beide schoenen, om en om: “Au, au, au, au. Dat gedreun op de straat de hele tijd. Denk je dat dat geen pijn doet?”
*Bij regen: “Ja, hallo, wij zijn geen paraplu hè en onder die paraplu van jou blijven wij niet droog. Waarom draag jij een paraplu? Precies, je neus mag niet nat worden. Waarom die van ons dan wel? Nou?
*Ergens halverwege tegen elkaar: “Lekker tempo dit. Binnen een uur weer thuis vandaag. Net hoor, waarschijnlijk. Zes kilometer in 59 minuten, gok ik.”
*Bij modder: “Kijk nou eens uit waar je loopt! Weet je hoe vies dit is voor ons? Smeerlap die je bent.”
*Bij blogideeën: “Zeg, wij zijn geen computer. Die bloginspiratie weegt zwaar hoor, onder onze zolen. Zet ’t in je telefoon. Desnoods als spraakbericht, maar zorg dat je het onthoudt. Dan zijn wij er weer van verlost.”

Na de wandeling

*Schoenen tegen elkaar: “Zo, dat was best een lekker rondje. Jammer van die modder die ze weer meepakte halverwege, maar dat zijn we inmiddels wel gewend.”
*Schoenen tegen mij: “Joehoe! Weet je hoe koud wij het hebben na dat uur in de regen? En onze binnenkant begint ook nat te worden. En we zijn smerig. Zou je ons niet eens een keer netjes schoonmaken en desnoods poetsen? Luilak!”

Het geheim van de wandelschoenen

Grapje natuurlijk, al dat gepraat van de wandelschoenen. Maar ik liep deze week buiten en mijn gedachten gingen zoals gebruikelijk alle kanten op. Meestal stop ik na ongeveer drie kilometer met denken/piekeren. De laatste drie kilometer komen dan de blogideeën en de dagelijkse bezigheden aan bod.

Als er veel te piekeren is, duurt dat soms de hele wandeling. Ook niet erg, want dat wandelen is goed voor me. Het fijne is dat ik wandel op plaatsen waar vrijwel nooit iemand te zien is. Ik kan dus denken wat ik wil zonder dat iemand me stoort. Niemand die het ziet. Niemand die weet wat er allemaal door mijn hoofd gaat. Behalve mijn schoenen dus. Als mijn wandelschoenen zouden praten, zouden ze ál mijn ‘geheimen’ onthullen. Daarom ben ik blij dat ze zwijgen. Misschien moet ik ze als dank voor hun beroepsgeheim toch maar eens poetsen.