FEEST!

Categorieën Hypochondrie, Psychische gezondheid, , , 21 Reacties op FEEST!

Afgelopen weekend was het feest in Huize Hoofdtaal. Het was zelfs zó’n groot feest dat ik vind dat ik tegen al mijn principes in vandaag de kop in hoofdletters heb geschreven. Kun je nagaan.

FEEST!

Afgelopen weekend was het dus feest in Huize Hoofdtaal. Niet met slingers en ballonnen, want daar houd ik niet van (iets met prikkels, weet je wel?), maar wel met taart en ander lekkers en mijn lieve familie. Voor alle duidelijkheid: dat kon keurig met anderhalve meter tussen ieder ‘huishouden’ en dus coronaproof.

Wat we te vieren hadden? Het einde van een tijdperk. Ik sloot namelijk vrijdag mijn therapietraject voor de behandeling van mijn hypochondrie af. Ik liep het gebouw uit met een hart dat barstte van blijdschap en dankbaarheid en een glimlach die nog lang bleef plakken.
Dit moment verdiende een feestje.

Genezen van hypochondrie?

Ben ik dan nu genezen van mijn hypochondrie? Ik ga er niet keihard ja op zeggen. Het zit er. Het zal er waarschijnlijk altijd blijven zitten. Als er in mijn leven heftige dingen gebeuren, bestaat de kans dat het weer de kop op gaat steken. Het grote verschil met de periode vóór mijn behandeling is echter dat ik het nu beter begrijp én dat ik mezelf (meestal) tot de orde kan roepen.
Er is veel veranderd:
– Van leven in constante angst naar een leven waarin nog wel angst voorkomt, maar waarin die angst beheersbaar is en korter duurt.
– Angst heeft mij niet meer, maar ik heb af en toe angst.
– Ik weet nu wanneer ik ‘vatbaarder’ ben voor angst. Bijvoorbeeld bij overprikkeling, spanning of vermoeidheid. Ik weet ook dat het dan vaak ‘vanzelf’ weer verdwijnt. Dat laatste wist ik natuurlijk stiekem al wel, maar ik had het nog nooit zo ervaren. Nu wel.
– Niet meer elke drie weken, maar elke drie maanden (en wie weet ooit zelfs nog minder) naar de huisarts.

Eng, maar fijn

Natuurlijk vind ik het een beetje eng dat het traject nu is afgerond. Er is nog nazorg bij mijn andere psycholoog, die ik al langer zie en die me ook begeleidt bij andere thema’s en in hoe om te gaan met mijn autisme.
Beide psychologen hebben me geleerd dat het nu niet ‘klaar’ is, maar de blokkade is weg. Het is mogelijk om een normaal gesprek te voeren over hypochondrie, zonder dat ik gelijk ga roepen dat ze me niet serieus nemen en dat ik héus geen hypochonder ben, maar écht heel ziek. Ik weet het nu zelf. Ik kan mezelf tot de orde roepen én ik weet wanneer ik maar beter ook even mijn psycholoog mee kan laten denken.

Dus ja, het is een beetje eng.
Maar het was afgelopen weekend vooral feest.

Dat feest houd ik vast. Ik heb een traject afgesloten. Ik ben misschien niet compleet genezen, maar ik lééf! Ik kan door. Mijn angst regeert (meestal) niet meer. De omslag kwam al ergens begin februari. Ik voelde me lichter. Dat gevoel is er nog steeds. En nu is er het ‘bewijs’ dat het klopt. Ik word ‘losgelaten’ en heb het traject afgesloten. Ja, dat is eng, maar vooral: hoera!

Herstel hypochondrie – alles op een rijtje

Wil je nog meer lezen over mijn herstelproces? Klik dan even door naar de onderstaande blogs. Daarin zijn de grootste, belangrijkste stappen beschreven.

  1. Afkicken. Over niet meer naar de huisarts gaan en hoe moeilijk dat was.
  2. Loop je met mee? Over oplopende paniek en hoe ik die met een rondje wandelen probeerde weer een beetje in te perken.
  3. Het uitgehongerde monster. Over het moment dat ik op wilde geven en dat tegelijk het moment was waarop de hypochondrie verslagen werd.
  4. Ik ben de baas! Over het moment dat ik één van mijn doelen behaalde: weer meer bewegen.
  5. Waar dump je een angststoornis? Over de wetenschap dat angst misschien nooit helemaal zal verdwijnen, maar een plekje heeft in de schuur, in plaats van prominent in huis.
  6. Vertrouwen. Over de rol die het geloof speelde in mijn herstelproces.
  7. De teller loopt. Over hoe ik ‘heel lang’ niet naar de huisarts ging en dat met een teller bijhield en hoe dat voelde, een paar maanden na het ‘afkicken’.

21 gedachten over “FEEST!”

  1. Wauw. Wat ben jij door een proces van bergen en dalen gegaan. Hopelijk blijft het nu een wandelpad die niet veel meer is dan wat heuvelachtig waar je zo nu en dan langs *cursiveer dit* een klif loopt. En terugkomend op je post van gister.
    Ik denk dat hypochondrie een onderwerp is waar weinig over geschreven is vanuit ervaringsdeskundigheid. Stiekem denk ik dan aan een titel als: ‘Dat heb ik!’ 😉

    Like

    1. Ja, dat was een heftig proces. Maar blij met waar ik nu sta.
      En ik dacht bij het schrijven van deze blog dus ook: zet dit op een rijtje en tadaaa…boek geschreven. De titel die jij hebt gedacht, is alvast goed;).

      Like

  5. Super, dat je dat traject hebt afgerond en een paar grote stappen verder bent gekomen. Geniet er van! En ook goed dat je jezelf met een feestje beloont. Succes voor de toekomst, er is vast veel interessants mogelijk, je bent nog jong! (in verhouding tot mij).

    Geliked door 1 persoon

  6. Van harte gefeliciteerd zeg! Wat goed om te lezen over een therapie die effectief is : ) Hoe lang heb je er nu uiteindelijk over gedaan van de eerste sessie tot nu? Ik herinner me dat je heel lang moest wachten tot je eindelijk aan de beurt was. Klopt het dat toen je eenmaal aan de beurt was het binnen een jaar beter werd?

    Like

    1. Ja, dat klopt. 14 maanden gewacht. 6 maanden behandeld (eigenlijk 4.5, want tijdens corona stond die therapie ‘op pauze’).

      Like

  7. Gefeliciteerd!! *maakt digitaal rondedansje met jou*

    O, ik ben zo blij voor je! Ik gun je dit echt heel erg. Hoe fijn is het dat je dat monster eindelijk in de schuur kunt laten zitten, en dat’ie alleen nog maar gromt en grauwt als je moe of overprikkeld bent? Zeker in vergelijking met ‘monster sleurt jou mee zijn donkere hol in en laat je nooit meer gaan’. Zo ontzettend trots op jou!

    Like

  8. Dat is inderdaad reden voor een feestje! Hoera! Super fijn dat je het traject kan afsluiten en je nu “alleen” verder kan.

    Geliked door 1 persoon

  13. Ik ben zelf 16 jaar gehuwd geweest met een hoogbegaafd autistische man. De laatste jaren waren we in therapie in een centrum gespecialiseerd in autisme.
    Ik hoorde er dingen waarvan ik niet wist dat ze zo waren of in hem leefden. Zoals zijn dwangneuroses.
    Dat hij zijn handen 50 keer per dag moest wassen wist ik, maar zo waren er heel veel andere zaken die hij dwangmatig deed zonder dat ik dat wist. (geen wonder dat hij tot in de nacht achter de PC zat)
    Als je dat zelf niet hebt is dat moeilijk om te beseffen hoe dat is denk ik.
    Hij kreeg er ook medicatie voor Cymbalta en was daar vrij goed mee.

    Jouw traject zal met vallen en opstaan zijn. Maar het mocht idd FEEST zijn! Want zo’n zaken zijn niet evident.
    Niet voor jou in kwestie, en ook niet voor jouw naasten.
    Sterk en krachtig dat je ermee aan de slag ben gegaan!

    Ik zeg altijd treur niet om wat nog niet gebeurde.Probeer jezelf daarmee rustig te houden… Want wat voor nut heeft het te panikeren? Of angstig te zijn? Als er normaal gezien 9/10 niets aan de hand is. Allemaal gemakkelijk gezegd, maar als je er nuchter aan denkt weet je dat het correct is 🙂
    In ieder geval, een terecht FEEST en veel succes verder 🙂

    Like

    1. Lieve reactie; dankjewel! En inderdaad, je hebt helemaal gelijk met die 9 van de 10 keer. Alleen moest ik dat dus leren;).

      Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.